Η Παναγία οικονόμησε… Όρος 2014 (Μέρος 4)

Κανόνες παρακλητικοί ακούγονται ολοένα.
Με ελέησον και στεναγμούς είναι αναδεμένα!

Δέσποινα Κουκουζέλισσα σώζε δεινών παντοίων!
Δείξε στον Κύριο να δει πηγές μας των δακρύων!

Νιώθεις, πως θα κατέβουνε στη γη να την αγιάσουν
και όλες τις νίκες της ζωής στον κόσμο να γιορτάσουν!
Του Θεοφάνη οι ζωγραφιές ζωντάνεμα Αγίων!
Το δωδεκάορτο αν δεις άνω των ψαλτηρίων!

…Μετά την προσκύνηση των τιμίων Λειψάνων, όλοι Μοναχοί και Λαϊκοί, στεκόμαστε απέναντι από την Οικονόμισσα.

Εννέα ασημοκάντηλα ρίχνουν το εσπερινό τους φως στις ικετευτικές φωνές μας, που ψέλνουν τον Αγγελικό ύμνο στην Παναμώμητον Δέσποινα του κόσμου. Εδώ ακούγονται οι τελευταίες λέξεις της ημέρας στο καθολικό … τα παράπονα και οι ευχαριστίες, τα αιτήματα και οι ελπίδες να οικονομήσει η Παναγιά, μέσα στου Άξιον Εστί το μεγαλυνάρι το όντως Θεομητορικό.

Όλοι περνούν από τον Άγιο για μια τελευταία επίσκεψη, έναν ύστατο πριν την νύχτα χαιρετισμό. Βγαίνοντας, ένας νεαρός Μοναχός μας προέτρεψε να κατευθυνθούμε προς τον Ναό του Αγίου Ιωάννη του Κουκουζέλη! Εκεί, κάθε απόγευμα ψέλνεται παράκληση μπροστά στην Κουκουζέλισσα. Πάλι Παράκληση; απορεί ένας αδελφός που πρωτοέρχεται στο Όρος …

Μόλις τώρα δεν κάναμε; Δίπλα του κάποιος που μετρά πολλές επισκέψεις …Καλοσυνάτα του απαντά:

– Αδελφέ μου πόσες φορές σου έχει συμβεί να επικαλεστείς την Παναγία μπροστά σε έναν επερχόμενο κίνδυνο ή μια δυσκολία;

– Πολλές! απαντά εκείνος …

– Είπες ποτέ ότι φτάνει μια μόνο; και από τότε δεν ξανάπες ποτέ: Παναγιά μου; Έτσι είναι και οι Παρακλήσεις!

Και τι όμορφο που είναι να υμνείς και να παρακαλάς την Παναγιά όταν δεν στο επιβάλλει κανείς και τίποτα παρά μόνο η αγάπη σου και η ευγνωμοσύνη για Κείνη !

Σοφά τα λόγια του αδελφού διέλυσαν την απορία και την όποια βαρυγκόμια… Μπαίνουμε στον Ναό. Την εκτενή Ικεσία ψέλνουν ένας Μοναχός μαζί με έναν μικροκαμωμένο μα εκ Θεού χαριτωμένο Ιερομόναχο. Αεικίνητος και ευλαβής, πράος, χαρούμενος στην όψη και κατανυκτικός. Μας θυμιάζει έναν-έναν …Σκέφτομαι πως κάθε τίναγμα του θυμιατού στις εικόνες του τέμπλου και στο εικονοστάσι της Κουκουζέλισσας, επιστρέφει στον κόσμο την ευωδία του Κυρίου και την ελπίδα των Αγίων Του. Αν οι ψυχές το φυλακίσουν με άγιον φόβο του Θεού, αυτό θα τις μυροβολά για πάντα, άσωστο και ανεξίτηλο …

Νυχτώνει στην Λαύρα. Ακόμα η πρώτη μας μέρα δεν έχει κλείσει! Και έχουμε ακόμα μια ολάκερη μπροστά μας, μιας και οι φιλόξενοι Πατέρες αποδέχτηκαν το αίτημά μας για μια παράταση στη συνήθη παραμονή! Στο μεγάλο παγκάκι της αυλής συναντιόμαστε με τον γνωστό μας εφημέριο πατέρα Π. Για λίγο ξαποσταίνει συζητώντας με προσκυνητές. Μας διηγείται με ζέση ένα πρόσφατο θαύμα του Αγίου Αθανασίου με μια γυναίκα που θεραπεύτηκε από παραλυσία … Στο αρχονταρίκι ο πατήρ Β. ο πνευματικός, διηγείται την Ιστορία της Λαύρας στους προσκυνητές. Σαν να θυμάται κάτι από τα παλιά βεβιωμένα δικά του …Σαν να περιγράφει το πρόσφατο, το κοντινό χθες… Τόσο δικά του όλα τούτα …

Τέτοια η πίστη του στα θαυμάσια και θαυμαστά της γης της μετανοίας του …Ετοιμαζόμαστε για κατάκλιση. Στους νιπτήρες της Μονής κάποιος παραπονιέται που δεν υπάρχει καθρέφτης …Θυμάμαι κάτι που άκουσα από τον φλογερό ιεροκήρυκα του Παραδείσου, μακαριστό Δημήτριο Παναγόπουλο: Οι Μοναχοί καθρεφτίζονται στην εικόνα του Χριστού! Σ’ Αυτόν και μόνο θέλουν να μοιάσουν …Τι να τον κάνουν τον καθρέφτη! Δεν τους χρειάζεται σε τίποτα! Και σ αυτό το ταξίδι τα λόγια του εργάτη του Θείου αμπελώνος τα Χριστοκίνητα, αυτά που δεν θωπεύουν τα αυτιά, μα ξυπνούν τις ράθυμες συνειδήσεις, μας συνταράσσουν μέσα από ομιλίες και βιβλία του.

Στον Αη Νικόλα το μισοσκόταδο και το πετραχήλι θεραπεύουν τραυματισμένες ζωές. Δεύτερο βάπτισμα συντελείται μόλις σιμά μας. Στην ασφάλεια των πρεσβειών του θαλασσάρη Προστάτη, ο ύπνος μας είναι γλυκός ως του μεσόνυκτου το πρώτο τάλαντο. Μια ακόμα ημέρα που η Παναγία οικονόμησε να μείνει παντοτινά αξέχαστη σε όλους μας!

Στις τέσσερις κατεβήκαμε στο καθολικό. Η πρώτη μετάνοια πάντα στον Άγιο, που σαν να σε καλωσορίζει μόλις εισέρχεσαι. Τα βήματά σου σε τραβάνε στον τάφο του τον ιαματικό. Δεν είναι μηχανικές οι κινήσεις κανενός. Απόλυτη συμμετοχή της πεντάδας των αισθήσεων. Όλες κινητοποιούν την ψυχή και τους δακρυϊκούς σου αδένες… Ώρες κυλούν ως το χάραμα …Όλες μέσα στην Κιβωτό την αβύθιστη της Εκκλησίας. Τα στασίδια τρίζουν γνώριμα πια …Κανείς δεν ενοχλείται …Ολοένα κάθεσαι και σηκώνεσαι ανάλογα με την θεία περίσταση και την σημασία των στιγμών. Μοιάζουν με την ζωή μας αυτά τα πολυκαιρισμένα στασίδια …

Εκεί που για λίγο ξαποσταίνεις αποκαμωμένος, να πάλι μια ευχή και μια δέηση να σε ξανασηκώσει όρθιο στα πόδια σου. Και πάλι θα πέσεις και ξανά θα σηκωθείς… ώσπου να σε συναντήσει Εκείνος! Βγαίνουμε για λίγο έξω… Αποχαιρετάμε τους Αιτωλούς αδελφούς μας που φεύγουν με το πρωινό λεωφορείο των εξίμισι για Καρυές και έπειτα για έξω… Τόσο μικρή σε διάρκεια η συνύπαρξή μας, μα δεν νομίζω ότι ποτέ θα ξεχαστούν οι στιγμές της κοινής λατρείας και συναλληλίας στα μέρη της Λαύρας. Παντοτινό ενθύμιο εν Χριστώ αγάπης και αδελφοσύνης, χαραγμένο από τα χέρια της Οικονόμισσας.

Επιστρέφω στο Χειρουβικό. Ψάχνω στους τοίχους για εικόνα του Αγίου Κουκουζέλη… Μα όποιαν μορφή κι αν συναντώ το ίδιο μου φωνάζει: Πάσα την βιωτικήν αποθώμεθα μέριμναν! Η Θεία Λειτουργία τελειώνει. Λαμβάνουμε αντίδωρο και αγιασμό και κατευθυνόμαστε προς την Τράπεζα. Ζωντανεύει ο Ουρανός μέσα από τις ασύγκριτες σε χρώματα και συνθέσεις αγιογραφίες, που τα αγιασμένα χέρια του Μοναχού Θεοφάνους του Κρητός φιλοτέχνησαν σε κάθε σπιθαμή της από την είσοδο ως και τα ψηλά της. Δέκα χρόνια Λαυριώτης, στα μέσα περίπου του 16ου αιώνα, γεύτηκε τους καρπούς της μοναστικής ζωής μαζί με τους δυο κατά σάρκα υιούς του Συμεών και Νεόφυτο .

Έτσι όλη του η τέχνη και η προσευχητική του έμπνευση, αποτυπώθηκε με τρόπο που προκαλεί τον θαυμασμό, κυρίως στο καθολικό της Μονής. Εκεί τα αριστουργήματα του, παραστέκουν ακοίμητα στης μετανοίας τις εκλεκτές γενεές ….

Εκεί το Δωδεκάορτο στον χορό σε συγκλονίζει με την εκπληκτική αποτύπωση των λεπτομερειών και το ανεπανάληπτο ζωντάνεμα της πιο υπέροχης ιστορίας του κόσμου, της ιστορίας της νίκης της αληθινής ζωής και του αιωνίου θριάμβου κατά του θανάτου. Δεν θα ξεχάσω τα μονίμως έκπληκτα μάτια του αγιογράφου Αιτωλού αδελφού μου Φώτη στην πολλοστή φορά που αντίκριζε τις αναπαραστάσεις του «παππού» Θεοφάνους!

Μετά το θρεπτικό φαγητό μοιράζεται κόλλυβο της Αγίας Θέκλας, της οποίας λείψανο προσκυνήσαμε όλοι μας στην Θεία Λειτουργία. Μια χούφτα γλυκιάς μνήμης της πιστής οδοιπόρου του Κυρίου και έπειτα ο καθένας στα διακονήματά του. Εμείς σπεύσαμε να πάρουμε το κλειδί του παρεκκλησίου του Ακαθίστου, του σπηλαίου του Αγίου Αθανασίου στα μέρη της Βίγλας.

Ξεκινήσαμε λίγο αργότερα για τον όχι ιδιαίτερα μακρινό προορισμό μας. Μια ώρα περίπου σε δρόμο μεγάλο και αρκετά ανηφορικό. Στην παρέα μας είχαν ήδη προστεθεί ακόμα οκτώ ευλογημένοι συνοδοιπόροι από την Αργολίδα. Ο παπά –Χρήστος, της Αγίας Μαρίνας παιδί διαλεχτό μαζί με τους ενορίτες του. Ξεκινήσαμε όλοι μαζί μα έπειτα από λίγο είχαμε χωριστεί ασυνείδητα σε ομάδες. Στην δική μου κάποιος ξεκίνησε να διαβάζει τους χαιρετισμούς της Παναγίας ενώ βαδίζαμε. Οι υπόλοιποι συμπληρώναμε στο τέλος κάθε οίκου το Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε και το Αλληλούια …Μυρωδιές έντονες ανασαίναμε. Εκπνέαμε τα χαίρε και εισπνέαμε τον Θεό που φανερώνεται στο οτιδήποτε μας περιστοιχίζει …Μάραθος άφθονος στις άκρες του δρόμου, μανόλιες λαμπερές και αμέτρητα δαφνόδεντρα –βαγίτσες στου Άθωνα τους πρόποδες. Συχνά πυκνά όλοι μας κοιτάμε και προς τα πάνω. Στις σπηλιές και τα βράχια τα απόκρημνα του Ιερού Βουνού. Κάποιοι παρατηρούν από κει τα βήματα του κόσμου προς της μετανοίας τον σωστικό προορισμό …Να ναι κάπου εδώ οι αόρατοι ασκητάδες;

Αυτοί που θαυμαστά υπάρχουν και θα υπάρχουν με θεϊκή πρόνοια για να τελέσουν την τελευταία Λειτουργία στης Μεταμόρφωσης την κορυφή λίγο πριν την Συντέλεια; Η Ρουμάνικη σκήτη πρόβαλλε ύστερα από λίγο επιβλητική μπροστά μας. Εργασίες πολλές έξω από την πύλη που η Παναγία η Προδρομίτισσα και ο Βαπτιστής φρουρούν αιώνια.

Μέσα στον θόρυβο και τις σκόνες ένα γεροντάκι κυρτωμένο με βήμα αργό, περιδιαβαίνει. Τρέχουμε όλοι μας να πάρουμε την ευχή του. Είναι ο πατήρ Ιουλιανός ο Ρουμάνος ο πνευματικός. Του φιλάμε το χέρι και εκείνος με την γροθιά του την μικρή, μας κτυπά απαλά και στοργικά τα κεφάλια … Κάτι ψιθυρίζει, σίγουρα εύχεται, το νιώθουμε με την γαλήνη που μας μεταδίδει στο ελάχιστο της συνάντησής μας. Μπαίνουμε στην αυλή της σκήτης. Περιποιημένα όλα. Παρτέρια με λουλούδια μας χαρίζουν απλόχερα χρώματα και αρώματα. Ένας ευγενέστατος Ρουμάνος Μοναχός μας κάνει νόημα πως έρχεται σε λίγο να μας ανοίξει το καθολικό για να προσκυνήσουμε… Μέσα μια εικόνα φτιαγμένη από Αγγέλους, η αχειροποίητη εικόνα της Παναγίας και τα φτερά του Προδρόμου να την σκεπάζουν…

(συνεχίζεται)

Νώντας Σκοπετέας