Σύναξη Βατοπαιδινών Αγίων: Όταν πρωτοπήγα στο Άγιο Όρος, πήγα σαν τουρίστας και όχι σαν προσκυνητής.
Γεμάτος με ανθρώπινες, ψεύτικες και μπερδεμένες γνώσεις, έβλεπα τα ταπεινά και άσημα γεροντάκια με τα μπαλωμένα και φθαρμένα ράσα τους, με το σκελετωμένο σώμα τους και τα λυπόμουν για την πλάνη με την οποία ζουν.
Πιο πολύ όμως λυπόμουν τους νεαρούς καλόγερους που έκρυψαν τα νιάτα τους μέσα σε ένα χιλιομπαλωμένο ράσο, στην προσευχή, στη σιωπή και στη σκληρή δουλειά τους.
Πού πήγαν τα ξενύχτια τους στα μπαρ, τα τρελά καθημερινά τους φλέρτ και οι σούζες με τις μηχανές;
Εκούσια Πλάνη έλεγα από μέσα μου.
Μέχρι που ”κατά συγκυρία” συνάντησα έναν ηλικιωμένο Μοναχό ο οποίος χωρίς να έχω καμιά άλλη συζήτηση πριν μαζί του, ενώ συνομιλούσε με άλλον, γυρίζει και μου λέει ”Πρόσεχε τους λογισμούς σου και μην θαρρείς στις γνώσεις σου”.
Ένα εντελώς άγνωστο για μένα τότε πρόσωπο, αλλά πολύ γνωστό σήμερα σε όλη την Ορθοδοξία.
Τον Μακαριστό Γέροντα Ιωσήφ Βατοπαιδινό.
Αυτός ήταν ”το γεροντάκι” που εγώ θα προσπερνούσα στη ζωή μου με μια γρήγορη και επιπόλαιη ματιά, ίσως και με λύπηση για την Αγνωσία του!!!
Αυτή ήταν η αρχή μιας θαυμαστής και ιστορικής για μένα συζήτησης και γνωριμίας, μια εγχείρηση ανοιχτής πνευματικής καρδιάς, την οποίαν όσο και να θέλω δεν μπορώ με λόγια να σας την περιγράψω.
Κάτι που δεν είχα ξαναζήσει ποτέ στη ζωή μου.
Έβγαζε από μέσα μου όλα τα κρύφια και φανερά της καρδιάς μου σαν να τα είχε ο ίδιος βιώσει. Και παράλληλα με έναν θαυμαστό τρόπο και με μια πρωτόγνωρη για εμένα Αγάπη μετά Δακρύων και με Πατρικά Σπλάχνα γιάτρευε και τις πληγές μου.
Η αρχή μιας άλλης Αληθινής Ζωής.
Τα μάτια μου δεν λυπόταν πλέον την Πλάνη των Μοναχών, αλλά λυπόταν την δική μου Πλάνη που σαν λέπια έπεφταν από αυτά. Ζήλευα την Αλήθεια και την Ταπείνωση με τις οποίες ζούσαν, την Αληθινή εν Χριστώ Αγάπη και όχι τις ψεύτικες που γνώριζα ως τότε.
Τί αληθινό θησαυρό μπορεί να κρύβει ένα μπαλωμένο και φθαρμένο Ράσο και να το προσπεράσεις χωρίς καν να το υποψιαστείς;
Με πόσο ωραίο τρόπο καλύπτουν αυτόν τον Θησαυρό και δεν τον διαλαλούν;
Μια Ζωντανή Σκηνή του Μαρτυρίου μέσα στην έρημο είναι ο καθένας τους, με θαυμαστά χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος.
Όταν ο Θεός παρήγγειλε στον Μωυσή να κατασκευάσει την Σκηνή του Μαρτυρίου ”έξω της Παρεμβολής” δηλαδή στην Έρημο, του έδωσε εντολή τα έξω σκέπαστρα της να είναι υφασμένα από Κατσικίσιο Μαλλί και από δέρματα Κριαριών και Αγρίων Ζώων.
Πού να φανταστεί ένας περαστικός αλλοεθνής (ή ετερόδοξος θα λέγαμε σήμερα) ότι αυτή η Σκηνή, την οποία συναντούσε στην έρημο με αυτά τα εξωτερικά καλύμματα και ίσως την καταφρονούσε και την προσπερνούσε, έκρυβε μέσα της την Κιβωτό της Διαθήκης η οποία ήταν ”εκ Καθαρωτάτου Χρυσίου” καθώς και όλα τα Άγια Σκεύη που είχε εντός της!!!
Που να φανταστεί ότι μέσα της έκρυβε την Παρουσία του Θεού, εκεί που φανερωνόταν ο Ίδιος ο Θεός στους δικούς του και συνομιλούσε με τον Μωϋσή.
Κάτι που βιώνεις και σε μια συζήτηση με Χαρισματούχους Μοναχούς. Είναι σαν να συνομιλείς με τον Θεό.
Αυτή ήταν η εμπειρία όλων όσων συζητούσαν και με τον Όσιο Παΐσιο, έφευγαν ”με άλλη καρδιά”.
Αλλά και στη Λατρεία τους ”εις τα εσώτερα της Σκηνής” τα πάντα Θεϊκά, Μεγαλόπρεπα και Ουράνια.
Το μπαλωμένο και σκισμένο ράσο τους το αντικαθιστούν με λαμπερά και φωτεινά Άμφια.
Εκεί όταν το Πνεύμα τους εισέλθει ”εις τα ενδότερα του Καταπετάσματος” ίσως διακρίνεις στο πρόσωπο τους την Αλλοίωση του Μωϋσέως, όταν μετά την Συνομιλία του με τον Θεό έλαμπε τόσο το πρόσωπο του που οι Ισραηλίτες αναγκάστηκαν να βάλουν Κάλυμμα στα μάτια τους για να μην τυφλωθούν.
Ίσως τότε η Θεία Χάρη μπορεί να επιτρέψει να δεις λίγη από την Λάμψη του Θησαυρού που κρύβουν μέσα τους αυτοί οι κουρελιασμένοι Μοναχοί.
Κανείς λοιπόν ΝΑ ΜΗΝ ΒΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΚΡΙΝΕΙ αυτούς που απαρνήθηκαν για τον Χριστό, οικογένειες, καριέρες, πλούτη, δόξες, καλοπέραση και ”Εμάκρυναν φυγαδεύοντες και ηυλίσθησαν εν τη ερήμω”.
Μεμονωμένες αρνητικές περιπτώσεις δεν μπορούν να χαρακτηρίζουν το σύνολο.
Το Άγιο Όρος κυριολεκτικά φλέγεται ειδικά την νύχτα από τις προσευχές τους, για τα προβλήματα και τις ανάγκες εμάς των κοσμικών.
Μόνο εάν το βιώσει κάποιος μπορεί να καταλάβει την Αξία και την Ξεχωριστή Ευλογία που έχει η Πατρίδα μας να Φιλοξενεί στα Σπλάχνα της αυτή την Ακοίμητη Κανδήλα.
Θα θυμάστε τα λόγια του Άθεου Αρχηγού της Αριστεράς και Μεγάλου Πολέμιου του Χριστιανισμού Χαρίλαου Φλωράκη (του φοβερού Καπετάν Γιώτη όπως ήταν γνωστός στον Εμφύλιο Πόλεμο) όταν πήγε πρώτη φορά στο Άγιο Όρος
«Έπρεπε να είχα επισκεφθεί το Άγιον Όρος από νέος. Θα ήταν καλύτερα και για μένα και για την Ελλάδα».
Χρήστος Κλητσινάρης
