Ένας άνθρωπος δεν βρίσκεται πια στη ζωή.
Αυτό τι σημαίνει; Ότι όσα είπε ξεχάστηκαν, ότι όσα άφησε πίσω του χάθηκαν; Ότι δεν μπορεί και από εκεί που βρίσκεται να επηρεάζει τις ζωές άλλων ανθρώπων; Και όμως. Το πιο σπουδαίο πράγμα στη ζωή ενός ανθρώπου είναι να καταφέρει όσα είπε και έκανε να…. παραμείνουν «ζωντανά» και μετά το θάνατό του. Αυτό είναι το πιο σημαντικό.
Φυσικά, ο γέροντας Παίσιος το κατάφερε αυτό. Δηλαδή, κατάφερε να μείνουν τα λόγια του χαραγμένα στο μυαλό πολλών ανθρώπων, κατάφερε να γίνει μια πνευματική «στάχτη» που σκορπίστηκε παντού και η οποία άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια της. Σημάδια προειδοποιητικά, σημάδια καταλυτικά.
Εκείνος που επηρεάστηκε περισσότερο από όλους από τα λόγια του γέροντα Παίσιου δεν είναι άλλος από τον μαθητή του, τον Γεώργιο Τάουϊλ, ο οποίος σήμερα «κουβαλάει» όλα εκείνα τα οποία του είχε πει και του είχε τονίσει ο γέροντας. Τι του είχε πει; Πολλά, πάρα πολλά, μεγάλα, σημαντικά, ανατρεπτικά. Από το 1985 του είχε πει ότι θα έρθει κάποια στιγμή μια μεγάλη οικονομική κρίση στην Ελλάδα και ότι οι Έλληνες θα υποφέρουν, ότι η χώρα θα αντιμετωπίσει πολύ μεγάλη φτώχεια…
Ότι ο κόσμος θα αρχίσει να χάνει το νου του μετά από τα τόσα δεινά. Αλλά είχε τονίσει ότι όταν της τα πάρουν όλα, όταν δεν θα έχει τίποτα πια να δώσει, όταν θα γίνουν όλα παρελθόν και μέλλον δεν θα φαίνεται πουθενά, τότε θα αρχίσει η άνοδός της Ελλάδας. Η οποία θα γίνει λίγο μετά από αυτή την δύσκολη και επώδυνη περίοδο.
Πώς μπορούσε να γνωρίζει ο γέροντας Παίσιος από το 1985 για όλα αυτά; Πως μπορούσε να μιλάει από τότε – που όλα φάνταζαν τόσο ευοίωνα – για πόνο, δυστυχία, εξαθλίωση και επανάκαμψη της χώρας;
