Μνημόσυνο της Ευεργέτιδος του Ναού του πολιούχου της Βεροίας, μακαριστής Ευδοξίας Μαλακούση

Ι.Μ.ΒΕΡΟΙΑΣ: Την Κυριακή 6 Απριλίου ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον Ιερό Ναό του Οσίου Αντωνίου του Νέου, Πολιούχου Βεροίας.

Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας, παρουσία τοπικών πολιτικών και στρατιωτικών αρχών, τελέστηκε το καθιερωμένο μνημόσυνο της μακαριστής μεγάλης ευεργέτιδος του Ιερού Ναού Ευδοξίας Μαλακούση, η οποία υπήρξε καθοριστική μορφή για την ανοικοδόμηση του Ιερού Ναού μετά την καταστροφική πυρκαγιά του 1898. Η μακαριστή Ευδοξία Μαλακούση ανέλαβε τη δαπάνη για την ανέγερση του σημερινού ναού, ο οποίος εγκαινιάστηκε τον Σεπτέμβριο του 1904 από τον τότε Μητροπολίτη Βεροίας και Ναούσης, Κωνστάντιο Ισαακίδη.

Παράλληλα, τελέστηκε το ετήσιο μνημόσυνο για τη Γενοκτονία του Θρακικού Ελληνισμού, το οποίο διοργάνωσε η Θρακική Εστία Βεροίας.

Ο Μητροπολίτης κ. Παντελεήμων κηρύττοντας τον θείο λόγο ανέφερε:

«Διδάσκαλε, θέλομεν ίνα ο εάν αιτήσωμεν ποιήσης ημίν». Στο διάστημα του τριετούς δημο­σίου βίου του Κυρίου μας πολλοί ήταν εκείνοι, οι οποίοι τον πλησία­σαν και του υπέβαλαν διάφορα αιτήματα. Και Χριστός τα άκουε με συμπάθεια και τα ικανοποιούσε. Ο ίδιος, άλλωστε, πολλές φορές παρό­τρυνε τους μαθητές του να ζητούν από τον Θεό-Πατέρα ό,τι χρειάζονται και τους διαβεβαίωνε ότι Εκείνος γνωρίζει τις ανάγκες τους και μεριμνά για αυτές.

Η περίπτωση όμως των δύο μα­θη­τών του Κυρίου μας, του Ιακώ­βου και του Ιωάννου, οι οποίοι πλησίασαν, όπως ακούσαμε στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, τον Χριστό για να υποβάλλουν το αίτημά τους, είναι διαφορετική. Ο Χριστός είχε μιλήσει πρίν από λίγο στους μαθητές του για όλα όσα επρόκειτο να του συμβούν, για όλα όσα επρόκειτο να υπομείνει τις επό­μενες ημέρες, ώστε να μην εκπλαγούν, όταν θα τον έβλεπαν να πάσχει και να οδηγείται στον θάνατο. Οι δύο όμως μαθητές μάλ­λον δεν τον άκουαν η δεν μπορού­σαν να κατανοήσουν το νόημα των λόγων του. Μπορεί ενδεχομένως να σκέφτηκαν ότι πρέπει να προ­λά­βουν, πρίν να πεθάνει, όπως τους είπε, να αποκομίσουν ως μα­θη­τές του κάποιο μελλοντικό όφε­λος.

Γι᾽ αυτό καί, όταν τον πλησιάζουν για να διατυπώσουν το αίτημά τους, το εκφράζουν κάπως επιτα­κτι­κά. «Διδάσκαλε, θέλομεν», του λένε. Προβάλλουν το θέλημά τους ενώπιον του Χριστού, όταν Εκεί­νος είχε θέσει το δικό του θέλημα σε δεύτερη μοίρα, υπακούοντας στο θέλημα του Πατέρα του. «Ου ζητώ το θέλημα το εμόν αλλά του πέμψαντός με Πατρός», είχε πει στους μαθητές του.

Ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης ζητούν όμως επίμονα την εκπλήρωση του θελήματός τους, και μάλιστα χωρίς να προσδιορίζουν άμεσα τι ήθελαν: «θέλομεν ίνα ο εάν αιτήσωμεν ποιήσης ημίν». Θέ­λουμε αυτό που θα ζητήσουμε να μας το κάνεις, να μας το εκπλη­ρώσεις.

Υπερβολική η απαίτηση των μα­θητών, οι οποίοι θέλουν προκατα­βολικά τη δέσμευση του Διδασκά­λου τους για ό,τι ζητήσουν. Θεω­ρούν ότι η οικειότητα που έχουν με τον Ιησού τους επιτρέπει να ζη­τή­σουν τα πάντα και να δούν εκπλη­ρούμενη την επιθυμία τους. Όμως αυτό δεν ισχύει. Ο Χριστός δεν εί­ναι, για να ικανοποιεί τις φιλοδο­ξίες και τις ματαιοδοξίες των αν­θρώπων. Δεν είναι, για να ικανο­ποιεί το θέλημά τους, ακόμη και αν πρόκειται για κάτι υπερβο­λικό και πολύ περισσότερο για κάτι που δεν θα τους ωφελήσει αλλά θα τους βλάψει.

Και ο Χριστός, ο οποίος είναι παντο­γνώστης και γνωρίζει ακόμη και τους πιό κρυφούς διαλογι­σμούς των ανθρώπων, γνωρίζει αυτό που ζητούν οι δύο μαθητές και γνωρίζει ότι η ικανοποίηση ενός τέτοιου αιτήματος είναι αδύνατη, εφόσον ο δίκαιος Θεός δεν μπορεί να διαπράττει κατά την ημέρα της κρίσεως αδικία, ούτε μπο­ρεί να προσφέρει τις θέσεις δεξιά και αριστερά του θρόνου του σε ανθρώπους που τις ζητούν από φιλοδοξία.

Γι᾽ αυτό και τους επιπλήττει. «Δεν γνωρίζετε τι ζητάτε», είναι η άμε­ση αντίδρασή του. Τι έχουν κάνει για να είναι άξιοι να καθήσουν στα δεξιά και στα αριστερά του θρόνου του; Τίποτε. Και επιπλέον δεν έχουν συνειδητοποιήσει αυτό που ζητούν, αλλά και ούτε θυμούνται ότι ο Χριστός τους είχε πει «ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και ταύτα πάντα», όλα δηλαδή τα υλικά και εγκόσμια, «προστεθήσε­ται υμίν».

Οι δύο μαθητές βάζουν το θέλημα και τη φιλοδοξία τους πάνω από τη βασιλεία του Θεού, πάνω από τον Διδάσκαλό τους, και γι᾽ αυτό δέχο­νται και την επίπληξή του «ουκ οίδατε τι αιτείσθε».

Στο ταπεινό και υλόφρον αυτό αίτημά τους λαμβάνουν την αρνη­τική απάντηση του Χριστού, βρί­σκουν όμως συχνά εμάς συνοδοι­πόρους τους. Διότι πόσες φορές δεν στραφήκαμε προς τον Θεό και δεν του ζητήσαμε μάταια πράγματα, που δεν θα μας ήταν απαραίτητα και δεν μας ωφελούσαν; Πόσες φορές μπορεί να του ζητήσαμε ακό­μη και κάτι που θα έβλαπτε κάποιον συνάνθρωπό μας; Ενώ αντίθετα πόσες φορές σκεφθήκαμε να του ζητήσουμε κάτι ωφέλιμο για την ψυχή μας η πολύ περισ­σό­τερο να του ζητήσουμε συνει­δητά να μας χαρίσει τη βασιλεία του;

Το σημερινό ευαγγελικό ανάγνω­σμα μας δίδει την ευκαιρία να σκε­φθούμε ποιά είναι τα δικά μας αιτήματα προς τον Θεό και με ποιόν τρόπο τα υποβάλλουμε. Άς σκεφθούμε την απάντηση του Χρι­στού στους δύο μαθητές του και άς αναθεωρήσουμε τη στάση και τα αιτήματά μας, ώστε αξιοποιώντας την αγάπη του να αξιωθούμε και της βασιλείας του.

Αυτήν ευχόμεθα και προσευχό­μεθα να απολαμβάνει και η μακα­ρι­στή ευεργέτις του ναού μας, του ναού του πολιούχου μας του αγίου Αντωνίου του νέου, Ευδοξία Μα­λα­κούση, της οποίας τελέσαμε σή­μερα το ετήσιο μνημόσυνο.

Παράλληλα όμως τελούμε σήμε­ρα και το μνημόσυνο των αδίκως τελειωθέντων αδελφών μας κατά τη γενοκτονία του Θρακικού Ελ­λη­νισμού. Και ευχόμεθα ο Θεός να αναπαύσει τις ψυχές τους εν χώρα ζώντων και εμείς να διατη­ρούμε τη μνήμη τους αιώνια.