Ι.Μ. ΒΕΡΟΙΑΣ – Το εσπέρας της Τρίτης, 9ης Ιανουαρίου, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον Εσπερινό και στην Παράκληση του Αγίου Λουκά του Ιατρού στον Ιερό Ναό του στην Ιερά Μονή Παναγίας Δοβρά Βεροίας.
Με την ευκαιρία της εορτής της ανακομιδής των Ιερών Λειψάνων του Οσίου Γερασίμου του Υμνογράφου (8 Ιανουαρίου), αλλά και την αγιοκατάταξή του από την Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου (10 Ιανουαρίου), τέθηκε σε προσκύνηση το Ιερό Λείψανο του Οσίου Γερασίμου του Υμνογράφου, το οποίο θησαυρίζεται στο ομώνυμο Ιερό Παρεκκλήσιο που βρίσκεται στο άβατο της Ιεράς Μονής και θα εγκαινιαστεί προσεχώς. Όπως κάθε Τρίτη απόγευμα, στην Ιερά Ακολουθία τέθηκαν σε προσκύνηση και τα χαριτόβρυτα Ιερά Λείψανα του Θαυματουργού Αγίου Λουκά.
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: Ψάλαμε και απόψε την ιερά Παράκληση του αγίου Λουκά και προσκυνήσαμε, όπως κάθε Τρίτη, το χαριτόβρυτο και ιερό λείψανό του. Απόψε όμως είχαμε την ευλογία να προσκυνήσουμε και το ιερό λείψανο του νέου οσίου της Εκκλησίας μας, τη χαριτόβρυτη όντως και πνευματοκίνητη δεξιά χείρα του οσίου Γερασίμου, του Υμνογράφου, του Μικραγιαννανίτου, του οποίου χθες εορτάσαμε την ανακομιδή του ιερού του λειψάνου.
Και έχουμε, όπως και άλλοτε έχω πεί, τη μεγάλη ευλογία να έχουμε εδώ στην Ιερά Μονή της Παναγίας Δοβρά και στην Ιερά Μητρόπολή μας το δεξί χέρι του οσίου Γερασιμου με το οποίο έγραψε τις χιλιάδες ύμνους του. Και όπως ο ίδιος ο όσιος ομολογούσε, εκείνος δάνειζε το χέρι του στο Πανάγιο Πνεύμα, το οποίο τον εφώτιζε και κινούσε το χέρι του για να υμνεί τον Θεό, για να υμνεί την Παναγία Μητέρα του Κυρίου μας, για να υμνεί τους αγίους.
Και καθώς απόψε έχουμε τη διπλή ευλογία των δύο αγίων μας, ας δούμε τι ήταν αυτό που τους ανέδειξε αγίους και τους έδωσε τόσο πλούσια τη χάρη του Θεού.
Πολλά θα μπορούσε να αναφέρει κανείς από όσα έχουν κοινά οι δύο άγιοι, παρότι έζησαν σε διαφορετικούς τόπους και σε διαφορετικές συνθήκες. Υπάρχει όμως κάτι το οποίο αξίζει να προσέξουμε και εμείς, γιατί μπορούμε και πρέπει να προσπαθήσουμε και εμείς να το αποκτήσουμε. Και αυτό είναι η υπομονή. Μία μεγάλη αρετή, την αξία της οποίας συχνά παραθεωρούμε και υποτιμούμε. Μία αρετή, για την οποία δεν χρειάζεται να κανουμε πολλά πράγματα, και όμως η ανταμοιβή όσων την έχουν και την ασκούν είναι πολύ μεγάλη κατά τη διαβεβαίωση του Κυρίου μας, ο οποίος την θεωρεί προϋποθεση της σωτηρίας μας. «Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχας υμών», λέγει ο Χριστός.
Και αυτή την αρετή της υπομονής διέθεταν σε μεγάλο βαθμό οι δύο άγιοι. Ο άγιος Λουκάς ζούσε σε ένα άθεο καθεστώς και αντιμετώπιζε ένα διαρκή πόλεμο από την κρατικη εξουσία, που την ενοχλούσε η ομολογία του, η επίκληση του Θεού και της Υπεραγίας Θεοτόκου πριν από τις επεμβάσεις του, η εικόνα της Παναγίας χωρίς την οποία δεν χειρουργούσε ποτέ, η ευλογία που έδινε στους ασθενείς, ακόμη και το ράσο που φορούσε. Και έτσι προσπάθησαν να τον εξοντώσουν με διωγμούς, με φυλακίσεις, με εξορίες στα πιο απομακρυσμένα μέρη, προκειμένου να τον κάμψουν και να τον αναγκάσουν να συμπορευθεί μαζί τους.
Όμως ο άγιος Λουκάς υπέμενε και τις δυσκολίες και τις διώξεις και τις εξορίες με τη δύναμη του Θεού και την παρηγορία που δίδει η χάρη του σε όσους μένουν εδραίοι στον σκοπό της ζωής τους και στην αφιέρωσή τους σε Εκείνον, και του έδωσε ο Κύριος πλούσιες τις δωρεές του, ώστε όχι μόνο να προγνωρίσει την κοίμησή του αλλά και να θαυματουργεί για χάρη των ανθρώπων.
Άνθρωπος της υπομονής ήταν και ο όσιος Γεράσιμος, ο οποίος έφθασε νεαρός στο Άγιο Όρος το 1922, την ημέρα της Παναγίας, χωρίς καν να αποχαιρετίσει τους οικείους του, και εγκαταβίωσε στην έρημο της Μικράς Αγίας Αννης, όπου οι συνθήκες διαβιώσεως ήταν εξαιρετικά δύσκολες.
Και σαν να μην έφθανε αυτή η δυσκολία της ζωής μέσα στην Έρημο, καθώς ήταν ένα παιδί από την Αθήνα, από το Κολωνάκι, λίγο μετά τη μοναχική του κουρά έμεινε ολομόναχος στην Καλύβη, γιατί ο Γέροντάς του εγκατέλειψε το Άγιο Όρος και επέστρεψε στον κόσμο, για να εξυπηρετήσει καποιους οι οποίοι ειχαν αποσκιρτήσει από την Εκκλησία.
Ο πειρασμος ήταν μεγάλος για τον όσιο Γεράσιμο, που νέο παιδί τότε έμεινε μόνος, καθώς αρνήθηκε να ακολουθήσει τον Γέροντά του στον κόσμο, λέγοντας: «Εγώ έφυγα από τον κόσμο για να έρθω εδώ, όχι για να γυρίσω πάλι πίσω. Εγώ εδώ θα πεθάνω». Κι έτσι έμεινε ο όσιος μόνος, διατρέχοντας τον κίνδυνο να παρασυρθεί από τον πειρασμό και να καταστραφεί. Δοκιμάσθηκε πολύ, όπως έλεγε ο ίδιος πολλά χρόνια αργότερα, αλλα υπέμεινε. Αναγκάσθηκε να παλέψει με τον διάβολο ακόμη και σώμα με σώμα, γιατί προσπαθούσε να τον βγάλει στον κόσμο, αλλά δεν υποχώρησε. Προσευχόταν, υπέμενε και αγωνιζόταν με τη χάρη του τιμίου Προδρόμου, του προστάτου της Καλύβης του, ο οποίος τον φύλαγε νυχθημερόν, όπως αποκάλυψε σε κάποιον ευλαβή μοναχό που περνούσε μία ημέρα από εκεί και, όταν είδε τον τίμιο Πρόδρομο, τον ρώτησε τι κανει εκεί, για να ακούσει την απροσδόκητη απάντηση: «φυλάγω το καλογέρι μου», εννοώντας τον όσιο Γεράσιμο, «που ανάβει το καντήλι μου».
Αφού πέρασαν, όπως έγραψε ο ίδιος ο όσιος σε ένα σημείωμα, το οποίο ανεκάλυψαν οι πατέρες της Συνοδείας του μετά την κοίμησή του, «δύο χρόνια, εις τα οποία ευρεθην … εγκαταλελειμμένος από τους πάντας, μόνος, μονώτατος, … αλλά είχα απαράμιλλον υπομονην», αξιώθηκε να δεχθεί τη θεία επίσκεψη. Είδε τον Χριστό λάμποντα υπέρ τον ήλιον και του είπε: «Τι έχεις, τέκνον μου; Δεν σε εγκατέλειψα, είμαι πλησίον σου, σε εδοκίμασα και ήδη παρήλθον όλα».
Και όντως, με την υπομονή του ο όσιος Γεράσιμος κέρδισε, όπως και ο άγιος Λουκάς, ουράνια χαρίσματα. Και αξιώθηκαν και οι δύο να τα ζήσουν και στη γη και στον ουρανο, όπου πρεσβεύουν για μας.
Ας τους παρακαλούμε να χαρίζουν και σε εμάς υπομονή και ας προσπαθούμε να την αποκτήσουμε στη ζωή μας, αντιμετωπίζοντας τις δυσκολίες, τα προβλήματα, τους πειρασμούς, τις αδικίες, τις κακίες, τις ασθένειες, τις θλίψεις και όσα επιτρέπει ο Θεός να μας επισκεφθούν, με τον τρόπο που τις αντιμετώπιζαν οι άγιοι, των οποίων τα ιερά λείψανα προσκυνήσαμε απόψε, ως ευκαιρία που μας δίδει ο Θεός για να κερδίσουμε με την υπομονή μας τη σωτηρία μας.
Ας προσπαθήσουμε και εμείς να βαδίσουμε τον δρόμο της υπακοής, για να δούμε να εφαρμόζεται και σε μας η υπόσχεση του Κυρίου «εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών».
