«Οι γυ­μνοί α­σκη­τες που ζούν στον Α­θω­να ει­ναι οι α­σύρ­μα­τοι της γης προς τον Θε­ο»: Ρήσεις και Διηγήσεις από τον Άγιο Παΐσιο

ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ – «Πη­γα και ε­πι­σκε­φθη­κα ε­να μο­να­χο γεί­το­να μου. Δεν τον ει­χα ε­πι­σκε­φθη κα­θο­λου. Η­ταν κα­λος μο­να­χος και α­σκη­τι­κος.

Μου ει­πε: –Ει­μαι γε­ρον­τα­κι, ο­που να ‘ναι θα πε­θα­νω και δεν ε­χω κα­νει τι­πο­τε στην ζω­η μου. Ο­λοι οι αν­θρω­ποι κα­τι κα­νουν στην ζω­η τους. Ο­ταν θα πα­ρου­σια­σθούν στον Θε­ο, κα­τι θα ε­χουν. Ε­γω ο­μως δεν ε­χω τι­πο­τε. Ε­νω ε­λε­γε αυ­τα, τα δα­κρυ­α ε­τρε­χαν α­πο τα μα­τια του

–Ε, ο­λα ο­σα κα­νου­με, του α­παν­τη­σα, τα κα­νου­με για να κα­τα­λη­ξου­με σ’ αυ­το το συμ­πε­ρα­σμα, σ’ αυ­το το τι­πο­τε. Ο­ση α­σκη­ση και αν κα­τορ­θω­σου­με, σ’ αυ­το το τε­λος πρε­πει να φθα­σου­με, ο­τι δεν ει­μα­στε τι­πο­τε. Και α­φού τω­ρα, ας υ­πο­θε­σου­με, ε­φθα­σες σ’ αυ­το το τε­λος, τι τα θε­λεις τα υ­πο­λοι­πα; Και η­ταν α­γω­νι­στης».

σμζ’

«Οι γυ­μνοί α­σκη­τες που ζούν στον Α­θω­να ει­ναι οι α­συρ­μα­τοι της γης προς τον Θε­ο».

σμη’

«Κάποιος μο­να­χος φεύ­γει για ει­κο­σι με­ρες απ’ το Μο­να­στη­ρι του (ι­δι­ορ­ρυθ­μο) και λε­ει ο­τι θα πα­ει Θεσ­σα­λο­νι­κη. Αλ­λα αυ­τος πη­γαί­νει σ’ ε­να πα­λαι­ο κα­μι­νι, κο­βει δυ­ο κλα­διά για σκε­πη και κα­θε­ται με­σα ει­κο­σι με­ρες τρω­γον­τας πα­ξι­μα­δι και πι­νον­τας νε­ρο».

σμθ’

«Η­ταν ε­νας μο­να­χος σ’ ε­να ι­δι­ορ­ρυθ­μο μο­να­στη­ρι, που ε­δει­ξε πο­λυ ζη­λο στην πνευ­μα­τι­κη ζω­η. Ο Γε­ρον­τας του βλε­πον­τας τον ζη­λο του για α­σκη­ση του πα­ρε­χω­ρη­σε ε­να η­συ­χα­στι­κο κελ­λι για πε­ρισ­σο­τε­ρη ε­λευ­θε­ρι­α. Αυ­τος ο­μως δεν χρη­σι­μο­ποι­ου­σε την ε­λευ­θε­ρι­α αυ­τη κα­λως, αλ­λα νο­μι­ζον­τας ο­τι ο Θε­ος δεν αν­τα­πο­κρι­νε­ται στην α­σκη­ση που ε­κα­νε, γρη­γο­ρα κου­ρα­σθη­κε και τορ­ρι­ξε στην α­με­λεια. Αρ­χι­σε να ρι­χνη και καμ­μία μα­τιά στα πε­ρι­ο­δι­κα που α­φη­ναν οι ξε­νοι στο Αρ­χον­τα­ρι­κι, και με τις α­σχη­μες ει­κο­νες που ε­βλε­πε ε­γι­νε μπα­ρού­τι. Με­ρα νυ­χτα αυ­τα σκε­φτο­ταν και α­πε­φα­σι­σε να τα πε­τα­ξη, για να γυ­ρι­ση στον κο­σμο. Ει­χε ε­να φι­λο του στην Θεσ­σα­λο­νι­κη και του ε­γρα­ψε ο­τι με­τα­νο­η­σε που ε­γι­νε μο­να­χος: “Τω­ρα θε­λω να γυ­ρι­σω πι­σω και θα ‘ρθω σε σε­να να μου βρης καμ­μία κα­λη κο­πελ­λα να την παν­τρευ­τω”. Τα ει­χε τα­κτο­ποι­η­σει ο­λα κα­λα. Στο τε­λος ηρ­θε να με α­πο­χαι­ρε­τη­ση, δι­ο­τι ή­μα­σταν γνω­στοί. Ο­ταν τον ει­δα, κα­τα­λα­βα ο­τι κα­τι συμ­βαί­νει. Του­κα­να με­ρι­κες ε­ρω­τη­σεις και τον ξε­τι­να­ξα. Μου τάπε ο­λα. Ει­χε κα­ταν­τη­σει και στους ψυ­χιά­τρους, ε­παιρ­νε φαρ­μα­κα και τε­λι­κα α­πελ­πι­σμε­νος πη­γαι­νε να παν­τρευ­τη, δι­ο­τι δεν μπο­ρού­σε να βρη που­θε­να καμ­μία βο­η­θεια.

–Στα­σου, του ει­πα, για­τι δεν κα­τε­λη­ξες σε ορ­θο συμ­πε­ρα­σμα. Υ­παρ­χει και η πα­ρη­γο­ριά στην μο­να­χι­κη ζω­η, την ο­ποί­αν ε­συ δεν ε­νι­ω­σες.

–Ε­γω δεν ή­θε­λα να γι­νω μο­να­χος, μου ει­πε. Ηρ­θα ε­δω σαν ζα­λι­σμε­νος και, χω­ρις να κα­τα­λα­βω κα­λα–κα­λα, ε­γι­να μο­να­χος. Αλ­λα ε­γω δεν ή­θε­λα να γι­νω μο­να­χος.

–Ε, και δεν αι­σθα­νε­σαι ι­δι­αι­τε­ρη τι­μη στο γε­γο­νος ο­τι, ε­νω ε­συ δεν ή­θε­λες να γι­νης μο­να­χος, ο Θε­ος σε ε­ξε­λε­ξε γι’ αυ­την την θε­ση; Ε­μείς ο­λοι μας για να γι­νου­με μο­να­χοί βα­λα­με το μυα­λο μας, τις ι­δε­ες μας, τα ο­νει­ρα μας και τις ε­πι­θυ­μι­ες μας, ε­νω ε­συ, ζού­σες την ζω­η σου και ο Θε­ος ει­δε την καρ­διά σου, σε α­γα­πη­σε και σ’ ε­φε­ρε στο Μο­να­στη­ρι Του. Δεν νι­ω­θεις ι­δι­αι­τε­ρη τι­μη, δι­ο­τι σε α­γα­πη­σε ο Θε­ος το­σο πο­λυ; Μην α­πελ­πι­ζε­σαι∙ υ­παρ­χει ε­πι­στρο­φη. Του μι­λη­σα πολ­λη ω­ρα. Στο τε­λος ε­βα­λε τα κλα­μα­τα και με­τα­νο­η­σε γι’ αυ­το που ή­θε­λε να κα­νη.

»Α­πο­φα­σι­σε να κα­νη μία και­νούρ­για αρ­χη. Του ει­πα να κα­νη τρεις με­τα­νοι­ες και δω­δε­κα κομ­πο­σχο­ι­νια. Και ση­με­ρα κα­νει 700 με­τα­νοι­ες σαν λα­στι­χο, χω­ρις να κου­ρα­ζε­ται, και κα­θε­ται ω­ρες στην προ­σευ­χη. Και αι­σθα­νε­ται πολ­λη α­γαλ­λι­α­ση, ο­ταν προ­σεύ­χε­ται. Μου λε­ει:

–Ε­αν αυ­τη η α­γαλ­λι­α­ση ει­ναι ο Πα­ρα­δει­σος, ε­γω δε­χο­μαι να κα­θη­σω μία αι­ω­νι­ο­τη­τα ε­τσι.

–Το­χα­σες, βρε; Αυ­τος ει­ναι ο Πα­ρα­δει­σος; Ε­συ έχεις ε­να κοκ­κο αμ­μου μο­νο και μι­λας για πα­ρα­δει­σε­νια χα­ρα;

»Και ντρε­πε­ται πα­ρα πο­λυ για ε­κεί­νο το γε­γο­νος. Ερ­χε­ται καμ­μία φο­ρα και μου μι­λα­ει απ’ ε­ξω απ’ ε­ξω γι’ αυ­το, να δη αν το θυ­μα­μαι, και κοκ­κι­νι­ζει. Αλ­λα ε­γω του δεί­χνω ο­τι το ξε­χα­σα τε­λεί­ως και πο­τε δεν το α­να­φε­ρω. Και αν πα­η στο Μο­να­στη­ρι του κα­νείς και τον κοι­τα­ζη με ε­πι­μο­νη λι­γο, α­με­σως κοκ­κι­νι­ζει και κα­τε­βα­ζει το κε­φα­λι, δι­ο­τι σκε­φτε­ται “ο γε­ρω Πα­ϊ­σιος του ει­πε το γε­γο­νος και γι’ αυ­το με κοι­τα­ζει ε­πι­μο­να”. Και τω­ρα ε­χει ε­να α­ριθ­μο αν­θρω­πων γυ­ρω του, τους ο­ποί­ους κα­τευ­θυ­νει και βο­η­θα· ο ι­διος ει­ναι μια ση­μαν­τι­κη προ­σω­πι­κο­τη­τα και φυ­σι­κα χρη­σι­μος στο Μο­να­στη­ρι του».