Θεολογικός λόγος: Ένα από τα πρώτα βράδια μετά την κοίμηση του Γέροντος Παισίου Όλάρου, του φημισμένου πνευματικού της Μονής Συχαστρία στη Ρουμανία, ό μαθητής του από την κούραση αποκοιμήθηκε στα γόνατα.
Τότε, είδε το γέροντα, ντυμένο στα ράσα, με το Σχήμα, το πετραχείλι, καθισμένο στην άκρη του κρεβατιού του, με το σταυρό στο χέρι, καί να κλαίει. Ό μαθητής του ,μοναχός Γεράσιμος, φίλησε το Σταυρό, ύστερα το χέρι καί λυπημένος ρώτησε:
– Γιατί κλαις, πάτερ Παίσιε; Σέ πονάει κάτι;
– Όχι, αγαπητέ μου. Επειδή εσείς δεν κλαίτε, κλαίω εγώ για εσάς, διότι είναι πολύ δύκολο να φθάση κανείς στον παράδεισο. Ω, πόση αγωνία, πόση δυσκολία καί φόβο έχει τότε ή ψυχή! Καί, εάν δεν κλάψης εσύ για τον εαυτό σου εδώ, ποιος θα κλάψη τότε έκεί μετά θάνατον;
Διότι μόνο αυτός πού έχει πόνο στην καρδιά καί έχει καθαρή συνείδηση, μπορεί να κλάψη. Βλέπεις πώς περνάει ό καιρός! Αλλοίμονο, άλλοίμονο, μην αφήνετε να περνάη ό καιρός ανώφελα, διότι δεν θα τόν βρήτε πάλι, Ο,τι μπορείτε κάνετε σήμερα καί μην το αφήνετε για αύριο,διότι δεν γνωρίζετε, αν αύριο θα ξημερώσετε. Εάν μπορείς καί δεν το κάνεις, έχεις μεγάλη αμαρτία καί από τα μάτια του Θεού τίποτε δεν μπορεί να κρυφθή…
Ο,τιδήποτε κάνεις, εξέτασε τον σκοπό για τον όποιον το κάνεις. Επιθυμείς να άρέσης στον Θεό ή στους ανθρώπους; Εχε στο νου σου ότι είναι πολύ ακριβός ό παράδεισος καί πολύ δύσκολα φθάνει κάποιος έκεϊ! Φρόντισε πολύ για την ψυχή σου, διότι θ’ άπολογηθής για κάθε έργο καί κάθε λογισμό σου. Δεν μας βοηθούν τα χρόνια αλλά τα έργα, αγαπητέ μου.
