ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ: Η σημερινή ημέρα, αγαπητοί μου, ονομάζεται «εβδόμη Κυριακή από τού Πάσχα».
Τί σημαίνει Κυριακή; Όπως δηλώνει τό όνομα, ανήκει στόν Κύριο ημών Ιησούν Χριστόν, πού δημιούργησε καί συντηρεί καί προνοεί γιά όλα. Γι αυτό πρέπει νά τιμούμε τήν ημέρα αυτή· νά εκκλησιαζώμεθα, νά δοξολογούμε, νά ευχαριστούμε, καί νά παρακαλούμε τόν Κύριο. Είνε απαραίτητος ο εκκλησιασμός.
Αλλά η σημερινή Κυριακή ονομάζεται ειδικώς Κυριακή τών πατέρων. Γιά ποιό λόγο; Πατέρες λέγονται εκείνοι πού σύμφωνα μέ τό νόμο τού Θεού έρχονται σέ κανονικό εκκλησιαστικό γάμο καί φέρνουν στόν κόσμο παιδιά. Παραπάνω όμως από τούς φυσικούς αυτούς πατέρες είνε οι πνευματικοί πατέρες, δηλαδή οι διδάσκαλοι, οι καθηγηταί, οι θεολόγοι, οι ιεροκήρυκες, καί προπαντός οι ιερείς καί οι επίσκοποι. Αυτοί μέ τό λόγο τους αναγεννούν ψυχές.
Ο λόγος τού Θεού γεννά πνευματικά τέκνα, πού έχουν πνευματικό πατέρα τόν κήρυκα, τόν κληρικό.
Γι αυτό οι πνευματικοί πατέρες πρέπει νά τυγχάνουν τιμής καί σεβασμού περισσότερο από τούς φυσικούς πατέρας. Σήμερα συγκεκριμένως εορτάζουν οι τριακόσιοι δεκαοκτώ πατέρες πού συνεκρότησαν τό 325 μ.Χ. τήν Α΄ (πρώτη) Οικουμενική Σύνοδο στή Νίκαια τής Μικράς Ασίας.
Τήν εποχή εκείνη παρουσιάστηκε λύκος φοβερός, ο Άρειος, πού εδίδασκε αντίθετα απ ό,τι διδάσκει η Εκκλησία μας. Θεμελιώδης αλήθεια τής πίστεώς μας είνε, ότι ο Χριστός είνε Θεός. Αυτό τό ηρνείτο ο Άρειος.Γι αυτό συνήλθαν εκεί επί βασιλείας τού Μεγάλου Κωνσταντίνου οι πατέρες.
Νά τούς παρουσιάσουμε έναν ένα;
Θά ήταν μακρός ο λόγος· μεταξύ αυτών ήταν ο άγιος Νικόλαος, ο άγιος Σπυρίδων ο θαυματουργός, ο άγιος Αχίλλιος, ο άγιος Αλέξανδρος αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας Αλλά μεγαλύτερος απ όλους ήταν ο άγιος Αθανάσιος. Αυτοί λοιπόν, εν Πνεύματι αγίω, κατεδίκασαν τή διδασκαλία τού Αρείου καί συνέταξαν τό Σύμβολο τής πίστεως, τό «Πιστεύω», πού ακούγεται κάθε φορά πού γίνεται θεία λειτουργία.
Μετά από αυτά άς έλθουμε τώρα νά ρίξουμε ένα βλέμμα στό ευαγγέλιο πού διαβάζεται σήμερα. Όχι ένα αλλά εκατό κηρύγματα νά κάνουμε, δέ θά μπορέσουμε νά εξαντλήσουμε τό περιεχόμενό του.
Η περικοπή αυτή περιέχει τή θαυμασία προσευχή τού Χριστού. Πότε τήν έκανε ο Κύριος;
Τήν τελευταία νύχτα τής επιγείου ζωής του, νύχτα ποτισμένη μέ δάκρυα, τή νύχτα τής Μεγάλης Πέμπτης.
Τότε ετέλεσε τό μυστήριο τής θείας ευχαριστίας καί κάλεσε τούς μαθητάς νά κοινωνήσουν τά άχραντα μυστήρια.
Μετά τούς απηύθυνε μία μεγάλη σπουδαιοτάτη ομιλία. Καί τέλος τί έκανε; προσευχήθηκε.
Προτού ν αναχωρήση γιά τόν κήπο τής Γεθσημανή, όπου θά τόν συνελάμβαναν οι Ιουδαίοι, ο Κύριος προσευχήθηκε στόν ουράνιο Πατέρα. Προσευχήθηκε πρώτα γιά τόν εαυτό του, προσευχήθηκε έπειτα γιά τούς μαθητάς του καί τούς Χριστιανούς όλων τών αιώνων. Αφήνουμε τά άλλα, γιά νά σταθούμε στά λόγια πού είπε γιά τούς μαθητάς του καί όλους τούς Χριστιανούς.
Προέβλεπε ο Χριστός. Τί προέβλεπε; Προέβλεπε, ότι ο σατανάς θά πολεμήση τήν Εκκλησία πού ίδρυσε.
Θά τήν πολεμήση μέ λύσσα, μέ όλα τά μέσα πού διαθέτουν οι σκοτεινές δυνάμεις του.
Τό δέ ισχυρότερο μέσο ή όπλο, μέ τό οποίο θά προσπαθήση νά διαλύση τήν Εκκλησία, είνε ποιό;
Η διαίρεσις. Θά ενσπείρη ζιζάνια, θά ψυχράνη τίς καρδιές τών Χριστιανών, οι οποίοι δέν θ αγαπούν ο ένας τόν άλλο, θά αλληλομισούνται, καί η Εκκλησία θά διαιρεθή σέ διάφορες φατρίες καί κόμματα καί υποδιαιρέσεις.
Αυτό προέβλεπε ο Χριστός. Γι αυτό παρακαλεί τόν ουράνιο Πατέρα. Παρακαλεί γιά τήν ενότητα τής Εκκλησίας. Σέ παρακαλώ, λέει, ουράνιε Πατέρα, οι Χριστιανοί νά είνε ένα, ενωμένοι μέ τή ρίζα καί μεταξύ τους όπως οι κληματόβεργες στό αμπέλι.
Τό αίτημα «ίνα ώσιν έν» τό επαναλαμβάνει πέντε φορές (βλ. Ιωάν. 17,12,21-23). Τόσο μεγάλη σπουδαιότητα αποδίδει ο Χριστός στήν ενότητα τής Εκκλησίας.
Θέλεις νά δής τήν αξία τής ενότητος; Δές μιά οικογένεια δεμένη, πού η γυναίκα σέβεται καί υπακούει στόν άντρα, ο άντρας αγαπάει τή γυναίκα, τά παιδιά ακούνε τούς γονείς· μιά τέτοια οικογένεια είνε παράδεισος δυστυχώς σπάνιο πράγμα πλέον.
Πόσο συγκινήθηκα όταν κάποιος μού είπε· «Ζήσαμε πενήντα χρόνια μέ τή γυναίκα μου, καί κακό λόγο δέν αλλάξαμε»!
Η σημερινή γενεά μεταξύ τών άλλων κακών έχει καί τή διάλυσι τής οικογενείας· πορνεία, μοιχεία, διαζύγιο ακούς συχνά· διαπληκτισμοί φτάνουν κάθε μέρα στή μητρόπολι. Στόν Πόντο, στή Μικρά Ασία, στήν ευλογημένη χώρα, μέσ στά εκατό χρόνια δέν ακουγόταν ούτε ένα διαζύγιο. Τώρα η οικογένεια είνε διαλυμένη.
Δείξτε μου μιά οικογένεια πού νά είνε ενωμένη σφιχτά, πού ο άντρας νά γνώρισε μόνο μιά γυναίκα στόν κόσμο καί η γυναίκα νά γνώρισε μόνο έναν άντρα σπάνιο φαινόμενο πλέον· στήν γενεά Σοδόμων καί Γομόρρας η ενότης διεσπάσθη.
Θέλετε νά δήτε τήν αξία τής ενότητος;
Ρίξτε ένα βλέμμα σ ένα χωριό πού οι κάτοικοι λόγω τών κομματικών διαφορών έχουν διαιρεθή.
Είνε τρομερό. Μαθαίνω, ότι σέ μικρά καί μεγάλα χωριά, αλλά καί παντού, οι άνθρωποι έχουν γίνει εχθροί εξ αιτίας τών πολιτικών διαφορών. Ενώ είνε πατριώτες, ενώ είνε Χριστιανοί, ενώ είνε βαπτισμένοι στό όνομα τής αγίας Τριάδος, ψυχραίνονται μεταξύ τους σέ τέτοιο σημείο, πού δέ λένε καλημέρα ο ένας στόν άλλο· λές καί ο άλλος είνε Τούρκος, λές κ είνε αλλόφυλος.
Αυτά καί μεταξύ συγγενών ακόμη. Οι οπαδοί κάθε κόμματος έχουν τό δικό τους καφενείο· στό ένα καφενείο πάνε οι μέν, στό άλλο πηγαίνουν οι άλλοι. Θεέ μου, τί διαίρεσις είν αυτή! Θέλεις νά δής ακόμη πιό πολύ τήν αξία τής ενότητος; Διάβασε τήν ιστορία μας. Μικρό είνε τό έθνος μας. Αλλ όταν ήταν ενωμένο, ώ τότε νικούσαμε τούς εχθρούς.
Οι γονείς μας, η παλαιά γενεά πού ήταν τότε νέα παιδιά, όταν στρατεύθηκαν μάς άφηναν καί έφευγαν γιά τό μέτωπο. «Παναγιά μαζί σας», τούς έλεγαν οι μητέρες καί οι γιαγιάδες μας. Κ έφευγαν, κ έφευγαν. Καί ενωμένοι προχώρησαν, έφτασαν στή Λάρισσα. Καί προχώρησαν, πέρασαν τόν Όλυμπο, καί σάν αετοί τήν ημέρα τού αγίου Δημητρίου μπήκαν στή Θεσσαλονίκη. Καί προχώρησαν, έφτασαν μέχρι τή Σόφια. Ήταν τότε όλοι ενωμένοι, δέν υπήρχαν κόμματα, δέν υπήρχε διαίρεσις.
Ενωμένο τό Ελληνικό έθνος έφτασε μέχρι τήν Τσατάλτζα, έξω απ τήν Κωνσταντινούπολι. Σέ λίγο θά μπαίναμε στήν Πόλι καί θά λειτουργούσαμε στήν Αγια-Σοφιά. Αλλά, αλλά Κ ενώ οι Έλληνες είχαν φτάσει μέχρι τό Σαγγάριο καί άδειαζε ο Κεμάλ τήν Άγκυρα καί έφευγε πέρα απ τό Ικόνιο, καί προμηνύετο θρίαμβος καί νίκη μεγάλη, τί μάς έφαγε, τί μάς διέλυσε; Η διχόνοια. Εδιχάσθη τό έθνος. Αιτία τής νίκης τών Τούρκων ήταν η τρομερά μας διχόνοια. Δέν τό λέω εγώ· τό λέει ο Κεμάλ.
Όταν στήν Άγκυρα τόν χειροκροτούσαν, αυτός τούς είπε· Τί μέ χειροκροτάτε; δέ νικήσαμε εμείς τούς Έλληνες· οι Έλληνες νικήθηκαν μόνοι τους, μέ τή διαίρεσί τους Έτσι ήρθε η μικρασιατική καταστροφή, η μεγάλη καταστροφή, από τή διαίρεσι.
Αδελφοί μου! Ο σατανάς διαιρεί, ο Χριστός ενώνει. Κ έχουμε πολλά παραδείγματα. Ο Χριστός ενώνει. Καί Χριστός είναι Εκκλησία. Καί η Εκκλησία ενώνει. Καί εγώ ως επίσκοπος δέν ανήκω σέ κόμματα.
Πενήντα χρόνια δουλεύω στήν Εκκλησία, πολλούς διωγμούς καί φυλακίσεις καί εξορίες υπέστην, αλλά σέ κόμματα δέν ανήκω. Η Εκκλησία μένει πάνω από τά κόμματα. Η Εκκλησία μας, όπως είπα πολλές φορές καί τό επαναλαμβάνω, είνε σάν τήν κλώσσα.
Η κλώσσα αγαπάει όλα τά πουλιά της· άλλα πουλιά της είνε άσπρα, άλλα είνε κόκκινα, άλλα είνε γαλάζια, άλλα είνε κίτρινα, άλλα είνε μαύρα· εκείνη τ αγαπάει όλα, οποιοδήποτε χρώμα καί άν έχουν.
Έτσι καί η Εκκλησία αγαπάει όλα τά παιδιά της καί δέν αναμιγνύεται στά κομματικά.
Η Εκκλησία μάς διδάσκει νά λέμε· Ανήκουμε στήν πατρίδα, στή γλυκειά μας πατρίδα. Καί πάνω από τήν πατρίδα ανήκουμε στό Χριστό· «όν, παίδες Ελλήνων, υμνείτε καί υπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας· αμήν».
Εκεί ν ανήκουμε καί ένα μόνο νά επιδιώκουμε· νά εμαστε ενωμένοι, ενωμένοι εν Χριστώ Ιησού τώ Σωτήρι ημών, ώ η δόξα καί τό κράτος εις τούς αιώνας τών αιώνων· αμήν.
Επίσκοπος Αυγουστίνος
(ι. ναός Κοιμήσεως Θεοτόκου Κομνηνών Εορδαίας 22-5-1988)
-120x86.jpg)
