Πανδημία: Το ημερολόγιο σήμερα γράφει 11 Δεκεμβρίου 2020. Το 2020 ήρθε, φεύγει και η ζωή μας κινήθηκε μόνο γύρω από τον Ιό του Κορονοϊού που απασχολεί όλη την ανθρωπότητα.
Ο Ιός άφησε στο πέρασμα του χιλιάδες νεκρούς, πολλούς ασθενείς και μεγάλο προβληματισμό σε όλους μας. Πολλοί μέσα από αυτή τη δοκιμασία αναθεώρησαν την κοινωνική συμπεριφορά τους. Ο φόβος για το πρόβλημα της υγείας του καθενός δημιούργησε διάφορες αντιδράσεις, λιγότερο θετικές και περισσότερο αρνητικές.
Δυστυχώς γίναμε μάρτυρες απάνθρωπων συμπεριφορών από διάφορους συνανθρώπους μας. Αντιμετωπίσαμε ορισμένους αρνητές του Ιού που συνεχώς δημιουργούσαν προβλήματα, μέχρι που κάποιους τους χτύπησε και τη δίκη τους πόρτα, ώστε να αλλάξουν γνώμη. Αντιμετωπίσαμε ανθρώπους να καλούν την αστυνομία για να καταγγείλουν συνανθρώπους τους. Είδαμε να αποδοκιμάζονται Ιερείς της Εκκλησίας στη μέση του δρόμου γιατί αντιδρούν στο κλείσιμο των εκκλησιών. Ο φόβος δημιούργησε μια απομόνωση, που έκανε πόλους συνανθρώπους μας αντικοινωνικούς.
Το οξύμωρο όμως στην υπόθεση που βασανίζει την κοινωνία σήμερα, μέσα από όλα τα γεγονότα που έχουν διαδραματιστεί, είναι ότι δεν έχει αυξηθεί αλλά έχει μειωθεί η ανθρωπιά. Έχουμε βάλει το <<εγώ>> πάνω από το <<εμείς>> σε σημείο που δεν έχει ξανασυμβεί στα χρονικά.
Συναντάμε συμπεριφορές που δεν συνάδουν σε ανθρώπους πολιτισμένης κοινωνίας.
Είδαμε οικογένειες που, μόλις νόσησε ένα εκ των μελών της, οι υπόλοιποι να τον εγκαταλείπουν και να φεύγουν από το σπίτι. Γίναμε μάρτυρες ανθρώπων να πιέζουν ιατρούς να εγκρίνουν εισαγωγή σε νοσοκομείο για να μην είναι ο ασθενής στο σπίτι και κινδυνέψουν οι υπόλοιποι. Πρώτη φορά στα χρονικά στις μικρές κοινωνίες των χωριών έπαψαν οι γείτονες να χαιρετούν τους συγχωριανούς τους, λες και η νόσος κολλάει και από το χαιρετισμό.
Χάσαμε τελείως την ανθρωπιά μας, δείξαμε ότι πέρα από τον εαυτό μας δεν μας ενδιαφέρει τίποτε άλλο.
Έτσι όμως οι κοινωνίες δεν μπορούν να πορευθούν στην πρόοδο και την ευημερία.
Ευτυχώς, μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό της απανθρωπιάς, βρέθηκαν κάποιοι να δείξουν ότι τιμούν τον όρκο τους, τον όρκο στον Ιπποκράτη που έχουν δώσει και, αψηφώντας για την ίδια τους τη ζωή μέρα και νύχτα, δίνουν τη μάχη τους για να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους. Ευχάριστη έκπληξη ήταν οι νοσηλεύτριες από την Κρήτη και από άλλα μέρη της χώρας μας που έσπευσαν στη Θεσσαλονίκη, που μαστίζεται από πολλά περιστατικά.
Ας προσπαθήσουμε με προσοχή και με ευθύνη, σε κάθε κίνηση μας, να προφυλαχθούμε, για να είμαστε υγιείς και να πλησιάσουμε τον συνάνθρωπο μας με αλληλεγγύη και αγάπη.
Ο Ιός θα φύγει αλλά κανείς δεν ξέρει τι θα έρθει στη συνέχεια, γιατί η ζωή είναι απρόβλεπτη και μόνο ο Θεός ξέρει τη μας επιφυλάσσει.
Κώστας Καραμεσίνης
