ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ: Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες δύσκολων καταστάσεων που συμβαίνουν στους γύρω μας, αλλά και στον εαυτό μας. Ακούγονται πολύ συχνά κραυγές αγωνίας, απελπισίας, που αποκαλύπτουν την αδυναμία μας να δώσουμε λύσεις στα προβλήματά μας.
Σαν τείχη ψηλά έχουν υψωθεί μπροστά μας όλα τα προβλήματα, φαντάζοντας πλέον ως αδιέξοδο και το πιο μικρό. Ένα βάρος ανεξήγητο μας πλακώνει, μη μπορώντας να σηκώσουμε κεφάλι, ούτε να πάρουμε ανάσα, πνιγόμαστε…
Όλα μαύρα γύρω μας, ψάχνουμε απαντήσεις, μα στο σκοτάδι δεν φαίνεται τίποτα. Στο μυαλό υπάρχει ταραχή, σκέψη καθαρή δεν μπορεί να υπάρξει. Μοιάζουμε σαν κάστρο ανυπεράσπιστο, σαν στρατό σε μάχη, χωρίς συνοχή και οργάνωση. Ο εχθρός θα χτυπήσει, αλλά δεν θα βρει καμιά αντίσταση, και θα το κυριεύσει.
Από μέσα πέφτουν τα κάστρα! Όταν δεν υπάρχει ετοιμότητα, οργάνωση, πίστη και ελπίδα, πέφτουν οι άμυνες και ανοίγει ο δρόμος για τον εχθρό. Έτσι κι εμείς, όταν δεν έχουμε προσέξει τον εσωτερικό μας κόσμο, δεν έχουμε εσωτερική συνοχή, απελπιζόμαστε, χάνουμε το θάρρος, την πίστη μας και γινόμαστε εύκολη λεία στον εχθρό που παραμονεύει.
Η αδιαφορία για τον εσωτερικό κόσμο φαίνεται από την ταραχή που μας διακατέχει, την οργή, τον εύκολο και συνεχή θυμό. Η προσευχή είναι το μέσον με το οποίο διαμορφώνεται ο εσωτερικός κόσμος. Ανάβει ένα μικρό φως το οποίο δημιουργεί προσανατολισμό, σπάει το σκοτάδι.
Όταν υπάρχει προσανατολισμός, υπάρχει αγώνας, προσπάθεια, πορεία. Γεννιέται η διάθεση για αγώνα. Η διάθεση γεννά την ελπίδα, η ελπίδα διώχνει τα αδιέξοδα. Πλέον, είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε όσες καταστάσεις μας παρουσιάζονται και κάθε πρόβλημα που δημιουργείται.
Τελικά, το μεγαλύτερο πρόβλημά μας είναι η αποκλειστική ενασχόληση με τον εξωτερικό μας κόσμο, αδιαφορώντας για τον εσωτερικό. Ασχολούμενοι όμως μόνο για την εξωτερική μας εμφάνιση και για την επιβίωσή μας, ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις εξωτερικές δυσκολίες που δημιουργούνται και καλούμαστε να τις ξεπεράσουμε. Τότε, πράγματι, είναι αδιέξοδη η κατάσταση και μας φαίνονται όλα βουνό, γιατί δεν υπάρχει κάτι εσωτερικά που θα μας δώσει θάρρος και ελπίδα, θα μας κάνει να υπερβούμε τα προβλήματά μας, να ζητήσουμε άνωθεν βοήθεια.
“Ουκ επ’ άρτω μόνο ζήσεται άνθρωπος”. Κατηγορηματικός και ξεκάθαρος ο λόγος του Χριστού. Η ζωή του ανθρώπου δεν εξαρτάται μόνο με την εξωτερική τροφή αλλά και την πνευματική.
Ο εγωισμός δεν μας αφήνει να κατανοήσουμε το λάθος που βρισκόμαστε. Μας δημιουργεί μονίμως εχθρούς για να συντηρείται η λάθος κατάσταση. Πάντα θα υπάρχει κάποιος εχθρός που θα απειλεί και θα φταίει, ποτέ όμως ο εαυτός μας.
Ας μη ξεχνάμε κάτι βασικό: και ο παράδεισος χάθηκε από μέσα. Κανένας εξωτερικός εχθρός δεν τον απείλησε.
Αν οι πρωτόπλαστοι δεν ξεχνούσαν την αγάπη του Θεού, δεν θα πίστευαν τα λόγια του φιδιού και θα ζητούσαν συγγνώμη. Χάθηκε ο παράδεισος χωρίς απειλή και πολιορκία, απλά και μόνο με την καλλιέργεια του εγωισμού.
Ας σταματήσουμε την επικίνδυνη αδιαφορία, δείχνοντας ενδιαφέρον στον μεγάλο απών της ζωής μας, τον εσωτερικό μας κόσμο. Ας δείξουμε την αγάπη μας στον εαυτό μας, κατά την εντολή του Χριστού, για να αγαπήσουμε και τον πλησίον.
Τα προβλήματα στην ζωή μας θα υπάρχουν όσο θα υπάρχουμε κι εμείς εδώ στην γη. Με υγιή τον εσωτερικό μας κόσμο, θα υπάρχει πάντοτε η διάθεση και η αισιοδοξία για την επίλυσή τους, όσο μεγάλο και να είναι το πρόβλημα. Ας οχυρώσουμε τον εσωτερικό μας κόσμο με πίστη στον Θεό, με προσευχή και εξομολόγηση, για να είναι πάντοτε έτοιμος να μας στηρίξει και να μη μας προδίδει στην καθημερινή πάλη με τον εξωτερικό μας κόσμο.
+αρχ. Βαρθολομαίος
Καθηγούμενος της Ι. Μ. του Εσφιγμένου
