Αθεΐα: Μιλώντας κάποτε στο αρχονταρίκι αγιορείτικης Μονής, ο Μητροπολίτης Μαυροβουνίου Αμφιλόχιος Ράντοβιτς (γνωστός για την σχέση που είχε με τον Αγ. Παΐσιο όταν ασκήτευαν σε γειτονικά κελιά στο Αγ. Όρος) αναφέρθηκε στην αγιασμένη μορφή του πατέρα του.
Θυμήθηκε ότι στα χρόνια της αθεϊστικής Γιουγκοσλαβίας, τότε που κανείς δεν τολμούσε να πάει στην Εκκλησία, ο πατέρας του τούς έπαιρνε και τους πήγαινε τακτικά για να κοινωνούν. Στο χωριό, του είχαν προτείνει να γίνει δάσκαλος, επειδή είχε τελειώσει Λύκειο. Κι εκείνος απάντησε: «Δεν θέλω να αναλάβω, γιατί θα αναγκαστω να διδάσκω αθεΐα».
«Ένα βραδάκι», διηγείται ο επίσκοπος Αμφιλόχιος, «μετά τις αγροτικές δουλειές, είχαμε μαζευτεί όλα τα αδέλφια μου, επτά παλληκάρια, και συζητούσαμε περί ομολογίας της πίστεως.
Ο μακαρίτης ο μεγαλύτερος αδελφός μου έλεγε ότι δεν πρέπει να εξωτερικεύουμε την πίστη μας. Εγώ, τεταρτοετής της Θεολογικής Σχολής τότε, έλεγα το αντίθετο.
Ο πατέρας άκουγε τη συζήτηση και σε μία στιγμή λέει:
Ακούστε, παιδιά μου. Έχω εσάς, επτά γιους, και είμαι έτοιμος να χύσω και την τελευταία σταγόνα του αίματός μου για σας.
Όμως να θυμάστε αυτό που σας λέω: Αν ερχόταν κάποιος να μου πει: «Διάλεξε. Ή θα αρνηθείς το Χριστό, ή θα σου σκοτώσουμε τους επτά γιους», εγώ θα έλεγα (και τον πιάσανε τα κλάματα τον καημένο): «Ο Θεός τα έδωσε. Ο Θεός τα πήρε (*). Δεν είναι δικά μου. Του Θεού είναι. Το Χριστό δεν Τον αρνούμαι».
«Έκλαιγε σαν μικρό παιδί. Μου έχει μείνει ακόμα», έλεγε ο επίσκοπος Αμφιλόχιος.
Ο αγιασμένος Σέρβος πατέρας δεν είπε κάτι καινούργιο. Με την ομολογία του (έστω κι αν δεν βρέθηκε στη δύσκολη θέση να την εφαρμόσει) προστέθηκε στη μεγάλη χορεία των αγίων γονέων, που ενθάρρυναν και ήταν παρόντες στο μαρτυρικό θάνατο των παιδιών τους και οι περισσότεροι τους ακολούθησαν στο μαρτύριο: Αγία Σολομονή (μάνα των αγίων Επτά Μακκαβαίων), η μητέρα του αγίου Μελίτωνα (ενός από τους Σαράντα Μάρτυρες), Αγία Ανθία (μάνα του αγίου Ελευθερίου), Αγία Σοφία με τις τρεις θυγατέρες της και πολλοί άλλοι.
Τα συγκλονιστικά λόγια του πατέρα που αναφέραμε, ουσιαστικά θέλουν να δηλώσουν το εξής απλό:
«Αν αρνηθώ το Χριστό, τότε παύω να είμαι Πατέρας σας (το Π με κεφαλαίο). Και αντί για την ανάμνηση της ζωογόνου πατρικής αγκαλιάς, σας αφήνω μία θανατηφόρα κληρονομιά.
Σας τραβάω, με το παράδειγμά μου, σε ένα δρόμο αιώνιου θανάτου και καταστροφής. Κι εγώ δεν σας γέννησα για να καταστραφείτε και να χαθείτε για πάντα. Σας γέννησα για να σωθείτε και για να ζείτε για πάντα Ζωή Αληθινή. Γι’ αυτό καλύτερα να σας καμαρώνω – Αιώνια Ζωντανούς – Μάρτυρες της Αλήθειας, παρά εσείς να επιβιώσετε με το στίγμα:
“Τα παιδιά του αρνησίχριστου” και εγώ να είμαι αναπολόγητος στο φοβερό βήμα του Χριστού»!
Με τις ευχές και τις πρεσβείες όλων των αγίων γονέων της Εκκλησίας μας, ας ανοίγουμε σωστά τις αγκαλιές μας για τα παιδιά μας, δίνοντάς τους αγάπη, που τα τρέφει και τα σώζει.
Και αυτό θα γίνεται πραγματικότητα, μόνο όταν εμείς αγωνιζόμαστε σταθερά να ζούμε μέσα στην Αγκαλιά του Θεού, στην Εκκλησία Του.
(*) Η απάντηση του δικαίου Ιώβ όταν τον πληροφόρησαν ότι σκοτώθηκαν τα παιδιά του.
Πηγή: Περιοδικό Λυχνία Νικοπόλεως – Τεύχος Απριλίου – π. Β. Λ –
-120x86.jpg)
