Τα απόκρημνα βράχια στην αριστερή όχθη της λίμνης Μεγάλης Πρέσπας, αποτέλεσαν στο παρελθόν καταφύγιο και τόπο πνευματικής άσκησης για μοναχούς από τον 14ο αιώνα.
Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, οι Πρέσπες αποτέλεσαν ένα απομονωμένο κέντρο μοναχισμού. Σήμερα στην περιοχή έχουν μείνει χώροι διαμονής των ασκητών (ασκηταριά), τα οποία είναι πολύ παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον να επισκεφθεί κάποιος, τόσο για λόγους ιστορικούς-θρησκευτικούς όσο και για να θαυμάσει κάποιος τις τοποθεσίες τις οποίες επέλεξαν οι μοναχοί για να βρουν πνευματική γαλήνη.
Η προσέγγιση των ασκηταριών γίνεται με βάρκα, που νοικιάζει κανείς στο χωριό Ψαράδες (το πιο κοντινό στην όχθη της λίμνης), ενώ το ρόλο του ξεναγού αναλαμβάνουν οι εξυπηρετικοί και με αρκετές γνώσεις ντόπιοι βαρκάρηδες.
Μετά από περίπου 10 λεπτά πλεύσης, η βάρκα προσεγγίζει τη μικρή αυτοσχέδια προβλήτα του ασκηταριού της Παναγίας Ελεούσας, που είναι και το πιο καλοδιατηρημένο.
Βρίσκεται μέσα σε μια σπηλιά, σε μια κάθετη ρωγμή του βράχου, και αφού ανέβεις αρκετά σκαλιά φτάνεις στο εκκλησάκι – ασκηταριό της Παναγίας, και για να φτάσει κάποιος εκεί θα πρέπει να ανέβει αρκετά σκαλιά το οποίο χτίστηκε το 1410 και σώζεται σε αρκετά καλή κατάσταση εξωτερικά.
Στο χώρο του ιερού διατηρούνται οι παραστάσεις της Θεοτόκου Βλαχερνίτισσας, του Μελισμού με τους συλλειτουργούντες ιεράρχες και της Πεντηκοστής, ενώ η καμάρα του ιερού καλύπτεται από την Ανάληψη του Χριστού. Η ζωγραφική μπορεί να χρονολογηθεί στα τέλη του 14ου αιώνα.
