Στη Χριστιανική Ενωση Καλαμάτας ομίλησε ο Μεσσηνίας Χρυσόστομος (ΦΩΤΟ)

Το απόγευμα της 31ης Οκτωβρίου ε.ε., στη κατάμεστη αίθουσα της Χριστιανικής Ένωσης Καλαμάτας (Υπαπαντής 23), ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος τέλεσε τον αγιασμό έναρξης των πνευματικών συναντήσεων και των ιεραποστολικών δραστηριοτήτων της Ένωσης και στη συνέχεια πραγματοποίησε την εναρκτήρια Ομιλία, με θέμα : «Το βαθύτερο νόημα της εποποιΐας του 1940».

Σύμφωνα με ανακοίνωση της Μητρόπολης, στην ομιλία του ο Σεβασμιώτατος ανέφερε ότι :
Η εποποιΐα ήταν μία πράξη και μία ενέργεια όλων των Ελλήνων και όχι μόνο μιάς «ταξικής ομάδας αντιστασιακών». Ήταν μία πράξη δόξας, ανεξάρτητα από το νικηφόρο ή μη αποτέλεσμα, ήταν έκφραση της πίστης και του ήθους των Ελλήνων, χαρακτηριστικά δηλα-δη του «ελληνικού λαικού γνωρίσματος».

Στον εθνικό αυτό αγώνα της εποποιΐας του 1940 η Εκκλη-σία σύσσωμη πρωτοστάτησε, γιατί η Πατρίδα για την Εκκλησία είναι ιερή και προκαλεί όλων την ευλάβεια, γιαυτό και επιβάλλεται και η υπεράσπισή της. Έτσι άλλωστε εξηγείται και ερμηνεύεται και η φιλοπατρία, ως αγώνας για άμυνα και υπεράσπιση και όχι ως πράξη κατάκτησης ή κυριαρχίας.

Η εποποιΐα του 1940 αποδεικνύει πόσο απαραίτητη είναι η εθνική ομοψυχία για την προκοπή και πρόοδο του λαού μας, και πόσο σημαντικός παράγοντας είναι η ομοψυχία αυτή, ως έκφραση της ενότη-τας και της συνοχής της κοινωνίας, η οποία τελικά και μεγαλουργεί.

Η εποποιΐα του 1940, όμως μας αφήνει και μία κληρονομιά, σήμερα που ακόμη ένα μέρος της Κύπρου βρίσκεται υπό κατοχή, ο βορειοηπειρωτικός ελληνισμός δοκιμάζεται, η ελληνικότητα της μακεδονικής γης τεμαχίζεται. Η κληρονομιά αυτή είναι το δίκαιο του αγώνα για την υπεράσπιση της αξιοπρέπειας των μικρών έναντι των μεγάλων και έναντι κάθε μορφής ολοκληρωτισμού, είτε ισοπεδωτικού, είτε παγκοσμιοποιημένου.

Η εποποιΐα του 1940 επιβεβαίωσε ότι η λεβεντιά και το φιλότιμο, στοιχεία του Έλληνος, χαρακτηρίζουν κάθε αγώνα του. Οι δυσμετάφραστοι αυτοί όμως όροι στις ξένες γλώσσες είναι που καθιστούν αφενός δυσερμήνευτο το βαθύτερο εννοιολογικό τους περιεχόμενο και αφετέρου ακατανόητο το αφήγημά τους, για όλους τους άλλους, τους ξένους, οι οποίοι δυστυχώς έπεσαν θύματα μιάς μεταπολεμικής νοοτροπίας, όπου πλέον το ατομικό συμφέρον αντικαθιστά το αξιοκρατικό κριτήριο της ανθρώπινης ζωής και της προσωπικότητας και ο πρακτικός ορθολογισμός κυριεύει τον κόσμο και διαμορφώνει έναν άλλον πολιτισμό, απάνθρωπο και ακοινώνητο, ο οποίος οδηγεί στον ατομικό ευδαιμονισμό και δημιουργεί την ψευδαίσθηση μιάς κοσμοπολίτικης ευμάρειας.

Η εποποιΐα του 1940 δίδαξε τους λαούς ότι ο γνήσιος πατριωτισμός δεν είναι αυτός που καλλιεργεί μίση και αντιπάθειες μεταξύ των λαών αλλά αυτός που αγαπά όλους, ενώνει και συνέχει τους πάντες και γιαυτό σηματοδοτεί τι σημαίνει να πεθαίνεις για την πατρίδα. Να αγωνίζεσαι για τα δίκαια της πατρίδας σου χωρίς να διεκδικείς τίποτε από τους άλλους. Αυτό είναι διαχρονικά το εθνικό ήθος των Ελλήνων, το οποίο δεν σχετίζεται με τίποτε το εθνικιστικό.

Τέλος ο Σεβασμιώτατος επεσήμανε: Σήμερα η πατρίδα μας καλείται και πάλι να συμβάλει στη διαμόρφωση μιάς Ευρώπης και ενός κόσμου στον οποίον ο κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα της αξιοπρέπειας και του σεβασμού, και κάθε λαός, όσο μικρός και αν είναι, έχει το δικαίωμα της ελευθερίας, της αυτοδιάθεσης και της πολιτιστικής ιδιαιτερότητας. Για την διατήρησή τους όμως αυτή χρειάζεται αγώνας, ώστε οι ήρωες της εποποιΐας του 1940 να αισθάνονται δικαιωμένοι, και το απόφθεγμα ότι «οι ήρωες πολεμούν ως Έλληνες» να βρίσκει στην καθημερινότητά μας την επιβεβαίωσή του”.