Η ιαχή των κολυμβητών

Τού Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρών κ. Χρυσοστόμου 

Μεγάλη και λαμπρά είναι η εορτή των Θεοφανείων για την Ορθοδοξία ολόκληρη, και ιδιαιτέρως για την ορθόδοξη Ελλάδα. Το «εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε…» ακούστηκε απ’ άκρου εις άκρον της Πατρίδος μας, με χιλιάδες Έλληνες να συμμετέχουν στην πανευφρόσυνη εορτή.
   Στην πόλη μας μακρά παράδοση θέλει τον επίσημο εορτασμό να τελήται στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Ευαγγελιστρίας Πατρών, και εκείθεν η ιερά λιτανευτική πομπή με τον Τίμιο Σταυρό  και την ιερά εικόνα της Βαπτίσεως του Κυρίου να φτάνη στο λιμάνι, όπου γίνεται η τελετή της καταδύσεως του Τιμίου Σταυρού.    Σαράντα και πλεόν νέοι αψήφισαν το κρύο εφέτος και έπεσαν στα παγωμένα νερά του Πατραικού, για να «πιάσουν» το ιερώτατο της Εκκλησίας μας Σύμβολο. Συγκινητική η ευλάβειά τους όταν ασπάζονταν τον Τίμιο Σταυρό, και ακόμη πιο συγκινητική η στιγμή που τον παρέδιδε στα χέρια μας ο νεαρός που τον ανέσυρε από τα νερά.
   Όλα αυτά τα αναμέναμε, γνωρίζοντες ότι οι νέοι μας είναι εκλεκτά παιδιά, και έχουν ζήλο ψυχής και φλόγα καρδιάς για τον Χριστό και την Εκκλησία μας.
   Η εκπληξή μας, όμως, ήτο μεγάλη όταν ακούσαμε τα παιδιά μας να κραυγάζουν, εξερχόμενα από την θάλασσα, «Ζήτω η Ελλάδα μας! Ζήτω η Πατρίδα μας!». Καί ήτο αυτή η φωνή γεμάτη πάθος, βγαλμένη από τα τρίσβαθα της καρδιάς τους. Είναι, βλέπετε, και οι ημέρες φορτισμένες συναισθηματικά με ο,τι συμβαίνει γύρω μας, στον χώρο μας, στην κοινωνία μας, στην Ελλάδα. Είναι η άφιλη και ποταπή συμπεριφορά των ξένων προς την χώρα μας, και συνελόντι ειπείν όλα όσα βιώνομε σχετικά με τα παραπάνω.
   Ήτο μια φωνή «ως βροντή υδάτων πολλών» (πρβλ. Ψαλμ. κη’. 3), για να χρησιμοποιήσωμε επίκαιρη έκφραση, μέσα από την οποία διετρανούτο η ακατανίκητη δόξα της ηρωικής Πατρίδος μας, η οποία παρά τα όποια κτυπήματα στο διάβα των αιώνων, παραμένει ζώσα και θάλλει, εις πείσμα των επιδόξων «σφαγέων» της.
Πιστεύομε ακράδαντα ότι οι νέοι μας που βροντοφώναξαν στο λιμάνι της Πάτρας «Ζήτω η Ελλάδα!», μετέφεραν τον παλμό της καρδιάς μυριάδων νέων Ελλήνων, φερέλπιδων, οι οποίοι όντως είναι αποφασισμένοι ακόμη και να θυσιαστούν για την Πατρίδα μας. Αλλά τι είναι αυτή η Πατρίδα, τι είναι η Ελλάδα μας, που τόσο την αγαπάμε, και αν χρειασθή είμαστε έτοιμοι να δώσωμε και το αίμα μας για αυτήν;    
Μέσα στο κλίμα αυτής της συγκίνησης προσπάθησα να δώσω απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα.
·  Η Ελλάδα είναι ένα δώρο του Θεού στον κόσμο. Είναι ένα στολίδι της γης. Κόσμος του κόσμου. Δεν είναι σχήμα λόγου η παραπάνω φράση. Είναι η αλήθεια. Ποιά χώρα έχει το κάλλος το φυσικό, την ομορφιά, την χάρη, την καθάρια θάλασσα, τον ξάστερο ουρανό και τόσα άλλα που έχει η Πατρίδα μας; Μού έλεγε πριν από λίγες ημέρες ένας Πατρινός φοιτητής που σπουδάζει στο Λονδίνο: «Τώρα καταλαβαίνω πόσο ωραία είναι η Ελλάδα. Όταν σού λείπει ο ήλιος, η καθαρή ατμόσφαιρα, η ομορφιά της θάλασσας και τόσα άλλα, αντιλαμβάνεσαι την μεγάλη δωρεά που έχει δώσει ο Θεός στους Έλληνες…».
·  Ελλάδα είναι η Ιστορία που έρχεται από τα βάθη των αιώνων, η δόξα, η τιμή αυτού του Λαού. Είναι ο πολιτισμός που όμοιός του δεν υπάρχει στη γη. Είναι η σοφία, η πολιτιστική κληρονομιά, όπως διατηρείται στα μνημεία, στην τέχνη, στα γράμματα, τις επιστήμες, στην αρετή, στον αθλητισμό.
Είναι η Ελληνική φιλοσοφία, εκκεντρισμένη στην Χριστιανική αλήθεια, όπως την μετέφεραν, την δεύτερη, αυτούσια, ακέραια, στην Ελλάδα ο Άγιος Απόστολος Παύλος και ο Άγιος Ανδρέας, και όπως την καλλιέργησαν οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, ενώνοντας δύο κόσμους κατά τρόπο θαυμαστό και εξαίσιο, νοηματίζοντας έτσι την περαιτέρω πορεία και ζωή της Ελλάδος, έως της συντελείας του αιώνος.
· Ελλάδα είναι η παράδοση, όπως κυλάει στον ρούν της Ιστορίας, φτάνει μέχρι των ημερών μας, και προχωρεί για να αρδεύση και τις επόμενες γενεές. Αυτή η παράδοση δεν είναι η στατικότητα, ούτε η συντήρηση, ούτε η οπισθοδρόμηση, ως θα ήθελαν να ισχυρίζωνται κάποιοι σήμερα, αλλά είναι η μάνα που τρέφει τα παιδιά της με τα νάματα που ανέθρεψε τόσες γενεές, για να φτάσωμε στο σήμερα. Είναι το ύδωρ το αλλόμενον εις ζωήν, ώστε να καρποφορήση το δένδρο το οποίο φυτεύεται σήμερα, για να ριζώση και να αντέξη στον βοριά και τις φουρτούνες της ζωής. Όσο μπορεί να ζήση ένα δένδρο χωρίς ρίζες, άλλο τόσο μπορεί να προχωρήση ένας λαός χωρίς την παράδοσή του. Καί αν για όλους τους λαούς ισχύη αυτός ο γενικός κανόνας, πόσο μάλλον για μας τους Έλληνες.
· Ελλάδα είναι η Ορθοδοξία. Κάποιους τους ενοχλεί αυτή η άρρηκτη σχέση της Πατρίδος μας με την Ορθόδοξη Πίστη, τους ηλεκτρίζει, τους φορτίζει αρνητικά. Δυστυχώς όμως δεν μπορούμε να τους βοηθήσωμε. Θα υποφέρουν κλεισμένοι στα δεινά τείχη της ιδεολογικής τους φυλακής, αφού δεν δύνανται να ξεπεράσουν τον εαυτό τους, και δεν θέλουν, ή δεν αντέχουν να ατενίσουν την, από τους αιώνες, βεβαιωμένη αλήθεια.
Όσο και αν αγωνίζωνται και με όποιους τρόπους, εναντίον αυτής της δυνατής σχέσεως, πρέπει να γνωρίζουν ότι: Τα Θεοφάνεια θα ξεσηκώνουν σε ιερούς πανηγυρισμούς τους Έλληνες. Η θάλασσά μας θα αγιάζεται από τον Τίμιο Σταυρό. Τα παιδιά θα πέφτουν στα παγωμένα νερά της Ελλάδος, ή όπου γης, για να κρατήσουν ψηλά τον Τίμιο Σταυρό, ως σύμβολο νίκης εναντίον ορατών και αοράτων εχθρών, ως ιερό τρόπαιο της Ελλάδος, δόξα και τιμή της Πατρίδος μας.
Ναί, Ελλάδα και Ορθοδοξία είναι μεγέθη τα οποία δεν ξεχωρίζουν. Όπως δεν είναι δυνατόν να ξεχωρίσης το δέρμα από τα οστά, έτσι δεν μπορείς να ξεχωρίσης τον Χριστό από την Ελλάδα.
· Ελλάδα είναι οι άνθρωποι, κάθε ηλικίας, οι οποίοι μέσα στην καρδιά τους έχουν τόση αγάπη γι’ αυτόν τον τόπο, για την ομορφιά του, την ιστορία του, τον πολιτισμό του, την πίστη του, την παράδοσή του, και αγωνίζονται για να μείνη άπαρτο αυτό το κάστρο, το οποίο παρέλαβαν από τους πατέρες τους, ματωμένο και ένδοξο. · Ελλάδα είναι οι νέοι μας, που έχουν φλόγα ψυχής και σφρίγοςκαί νεανικό ζήλο, όμοιο με τον ακαταμάχητο ενθουσιασμό του Ιησού του Ναυή, ο οποίος σταμάτησε τον ήλιο «κατά Γαβαών», για να επιτευχθή η νίκη. Αυτοί οι νέοι με το αγέρωχο παράστημα, οι οποίοι άφησαν πίσω τους, τα ψεύτικα και μάταια και πλάνα του κόσμου που ξεπέρασαν εμπόδια, το όποιο «ψύχος», τον κόσμο, τον εαυτό τους, και έπεσαν στα νερά νικώντας την δύναμη της φύσεως, προκειμένου να ανασύρουν ο,τι ιρώτερο και αγιώτερο, και να το παραδώσουν ως θησαυρό ατίμητο και εφόδιο ζωής στον σύγχρονο κουρασμένο κόσμο.
· Ελλάδα είναι αυτά τα παιδιά, που γνωρίζουν ότι την ευτυχία δεν την δίνουν μόνο τα υλικά αγαθά, αλλά η ενατένιση του ουρανού, που πληροί την ψυχή με ελπίδα και αισιοδοξία ώστε να νικήση τις δυσκολίες, την φτώχεια και την ανέχεια. 
  Ελλάδα είναι τα πυργωμένα πάνω στην πίστη στον αληθινό Θεό στήθη των παιδιών μας, που αντιστέκονται στον σύγχρονο οδοστρωτήρα και στην κατάπτωση των αξιών, υποσχόμενα καλύτερες, φωτεινότερες, πνευματικότερες ημέρες στον τόπο μας.
  Στην Εφημερίδα «ΓΝΩΜΗ» των Πατρών (Δευτέρα, 7/1/2013), δημοσιεύθηκε η δήλωση ενός από τους νέους που έπεσαν στην θάλασσα για να ανασύρουν τον Τίμιο Σταυρό:
  «Τα Ελληνόπουλα είναι παλληκάρια· δεν επαναπαύονται στα Τούρκικα σίριαλ. Μπορεί να μην έχουν δουλειά, αλλά έχουν ψυχή, και αυτό επιδεικνύουν διαρκώς, όσο και αν μας σφυροκοπούν ανελέητα. Μπορεί να θέλουν να μας κλέψουν το μέλλον, να μας πρόδωσαν το παρόν, αλλά εμείς θα τους κάνουμε παρελθόν…».
  Ο δε Σπύρος Καστανίδης, κρατώντας τον Σταυρό στα χέρια του, δήλωσε στην Εφημερίδα «ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ» (Δημοσίευμα Τρίτης, 8/1/2013):  «Σκέφτηκα: Αν αύριο το πρωί ξυπνήσω και είμαι καλά, θα πάω να βουτήξω για τον Σταυρό. Καί αυτό έκανα, χωρίς να το έχω πεί σε κανέναν. Δεν είμαι χειμερινός κολυμβητής αλλά κολυμπάω, όπως όλοι, στη διάρκεια του καλοκαιριού. Γι’ αυτό και όλοι οι δικοί μου ξαφνιάστηκαν όταν με είδαν να παραδίδω τον Σταυρό στον Μητροπολίτη ή το πληροφορήθηκαν από άλλους φίλους μας.
Πολλές φορές πηγαίναμε με ιστιοπλοικό να παρακολουθήσουμε την κατάδυση του Τιμίου Σταυρού και τον Αγιασμό των υδάτων. Πάντα αυτή η τελετή και τα αισθήματα δέους και συγκίνησης που δημιουργεί μου άρεσαν και σκεφτόμουν, ότι είναι από τα πράγματα που θα ήθελα να κάνω στη ζωή μου: Να βουτήξω κι εγώ για τον Σταυρό. Έτσι, προχθές θεώρησα πως έφθασε η ώρα. Βέβαια βλέποντας δίπλα μου τόσους άλλους νέους που περίμεναν, θεώρησα πως ίσως ήταν αδύνατον να τον πιάσω εγώ. Δεν πειράζει, αρκεί να τον αγγίξω, σκέφτηκα, και βούτηξα. Έβλεπα τους άλλους να κολυμπούν πολύ γρήγορα και κολυμπούσα κι εγώ, και δεν μπορώ ακόμα να συνειδητοποιήσω πως έγινε και έπιασα τον Σταυρό. Νιώθω πραγματικά υπέροχα τώρα και θεωρώ πως ήταν μια μεγάλη ευλογία αυτή από τον Θεό για μένα, την οικογένειά μου, και όλους τους συνανθρώπους μας».
Απαντώντας στο ερώτημα της εφημερίδος, γιατί  τόσοι πολλοί νέοι έσπευσαν εφέτος να πέσουν στη θάλασσα για να πιάσουν τον Σταυρό και εαν αυτό τελικά συνδέεται με την οικονομική κρίση, ο Σπύρος Καστανίδης παρατήρησε: «Τέτοιες εποχές, όπως αυτή που ζούμε σήμερα, κάνουν τους ανθρώπους να ξανασκέφτονται τη ζωή τους και τη γενικότερη πορεία τους. Ψάχνουν να δούν, που έκαναν λάθος, που έχασαν τον δρόμο. Τώρα που χάθηκε η επίπλαστη ευημερία στην οποία ζούσαμε τα τελευταία χρόνια και που τελικά        —όπως αποδείχθηκε— δεν υπήρχε, αλλά βασιζόταν σε χρήματα που δεν είχαμε, τώρα λοιπόν, αναζητούν αξίες για να στηριχτούν και ξαναψάχνουν τις ρίζες τους. Αυτές οι αξίες βρίσκονται στην Ορθόδοξη πίστη μας. Έτσι επιστρέφουν ουσιαστικά στην παράδοσή μας, σε έθιμα και ήθη που υπήρχαν παλαιότερα, αλλά είχαν παραμεληθεί…».
  Καί σας ερωτώ· με τέτοια παλληκάρια, μπορεί ποτέ να νικηθή η Ελλάδα;
  Εμείς ενώνομε την φωνή μας με την φωνή των ευλογημένων παιδιών της Πάτρας, που την ημέρα των Θεοφανείων έδωσαν μήνυμα, άρωμα, πνοή Ορθόδοξης Ελλάδος στον κόσμο, και επαναλαμβάνομε την ιαχή τους: «Ζήτω η Ορθόδοξη Ελλάδα μας!».