Με συναισθήματα ιδιαίτερης συγκίνησης καί ψυχικοῦ συγκλονισμοῦ πληροφορούμεθα τήν κοίμηση τοῦ ἐπί 43 χρόνια οιακοστρόφου της Αποστολικής μας Μητροπόλεως Φιλίππων Νεαπόλεως και Θάσου κυρού. ΠΡΟΚΟΠΙΟΥ. Φτερουγισθείσης δε της ψυχής μου αυθορμήτως αισθάνθηκα την αδήριτη ανάγκη να καταθέσω λίγες σκέψεις ωσάν αντίδωρον της υψηλής δωρεάς που χάρισε στην ταπεινότητά μου, τουτέστιν αυτής της Ιερωσύνης, και δη και στους δύο βαθμούς του Διακόνου και του Πρεσβυτέρου ο κεκοιμημένος Μητροπολίτης μας και Γέροντάς μου.
Του Πρωτοπρεσβύτερου Απόστολου Καμπουρόπουλου
Μετέτρεψε σε πράξη το παιδικό μου όνειρο, αυτού του Ιερέως. Ενέπνευσε τον εσωτερικό μου κόσμο, με τίμησε δείχνοντάς μου εμπιστοσύνη. Μου εμπιστεύθηκε υψηλά αξιώματα, με περιέβαλε με την πατρική του αγάπη, μου έδωσε τη ευκαιρία να διδαχθώ κοντά του πάμπολλα και διάφορα, που απεδείχθησαν στην πορεία μου πολυτιμώτατα εφόδια και στηρίγματα. Η διακονία μου δίπλα στον Σεβασμιώτατο για 14 έτη ήταν μια νέα φοίτηση στο Πανεπιστήμιο της Ζωής, της Εκκλησίας και του Κόσμου.
Τον Σεβασμιώτατο τον γνώρισα για πρώτη φορά στη ενθρόνιση του από Φιλίππων Μητροπολίτου Περιστερίου κυρού Αλεξάνδρου σε ηλικία 17 ετών, μαθητής ων Γυμνασίου. Συνδέθηκα περισότερον μαζί του με την επανεγκατάστασή μου στην πόλη που γεννήθηκα και αγάπησα και αγαπώ το 1984. Η μακρά βιοτή μου στον χώρο της Εκκλησίας παιδιόθεν, οι εμπειρίες μου με οδηγούν σήμερα να καταθέσω χωρίς ίχνος υπερβολής, χωρίς καμμιά διάθεση να μεγαλοποιήσω την αναμφισβήτητη πραγματικότητα ότι τα λόγια του Αποστόλου Παύλου « Πιστός ο λόγος· ει τις επισκοπής ορέγεται, καλού έργου επιθυμεί » δηλαδή, ότι είναι παρά Κυρίου ευλογημένη η ευλαβική έφεση της προαγωγής των προμαχούντων της επί γης στρατευομένης του Χριστού Εκκλησίας, άριστα και δικαιότατα είχε την εφαρμογή της στο πρόσωπο του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας, υπό την διπλήν έννοιαν του υψηλού της αρχιερωσύνης αξιώματος, το οποίον εκλήθη να επωμισθή, την έννοιαν της τιμής και την έννοιαν του βάρους των ευθυνών.
Η μία έννοια είναι της τιμής. Πράγματι· Επάξια πορεύθηκε τους βαθμούς, για να ανέλθη στον ύψιστον αρχιερατικό βαθμόν, χειροτονηθείς ‘Επισκοπος στον Ιερό Ναό του Αποστόλου Παύλου Κορίνθου, όπου και υπηρετούσε ως Ιεροκήρυκας και στενός συνεργάτης του αειμνήστου Μητροπολίτου Κορίνθου Παντελεήμονος Καρανικόλα, μία ξεχωριστή μορφή της Εκκλησίας μας. Δεν του απέλιπον δε τα προς τούτο εφόδια, τα οποία πλουσίως απέδειξε ότι είχε αποκτήσει και ως Διάκονος και ως Πρεσβύτερος. Η πολυετής διακονία του στον ευλογημένο αμπελώνα της αποστολικής Μητροπόλεως της Κορίνθου και σήμερα ακόμη, μετά από 43χρόνια, παραμένει ανεξίτηλη. Μια επίσκεψη στην Κόρινθο και συνομιλία με λευκανθέντες λευίτες και μοναχούς και μοναχές, που είχαν γνωρίσει τον τότε Ιεροκήρυκα πατέρα Προκόπιο Τσακουμάκα, ενθυμίζουν τον ακάματον εργάτην και άγρυπνον φύλακα της Ιεράς Παρακαταθήκης, την οποίαν έλαβεν κατά την χειροτονίαν του ως Πρεσβύτερος, τον άοκνον και εμπνευσμένον Ιεροκήρυκα και Πνευματικόν της Κορίνθου, στο πρόσωπο του οποίου ενοριακά και πνευματικά θέματα είχαν εύρει τον ενδεδειγμένον χειριστήν,
Υπάρχει όμως και η άλλη όψη του αξιώματος, το βάρος και οι ευθύνες! Για τους ηγέτες τους πνευματικούς η δευτέρα έννοια του αρχιερατικού αξιώματος εμπερικλείεται στην πράγματι φοβερά αποστροφή της Γραφής του Θείου Παύλου προς τους Εβραίους, για τις έναντι του θείου της Εκκλησίας Δομήτορος Αρχιποίμενος Χριστού ευθύνες, τις οποίες έχουν οι πνευματικοί ηγέτες για την τύχη των ψυχών του χριστεπωνύμου πληρώματος «ως λόγον αποδώσοντες»!
Και η μέχρι σήμερα στο πνευματικό γεώργιον διακονία του πολυσεβάστου μου Γέροντος Μητροπολίτου Φ.Ν.Θ κυρίου ΠΡΟΚΟΠΙΟΥ έπεισε και πείθει ότι η του Κυρίου ρήση, «ιδού δίδωμι υμίν την εξουσίαν του πατείν επάνω όφεων και σκορπίων και επί πάσαν την δύναμιν του εχθρού» αξιοποιήθηκε κατά Θείαν Χάριν αρκούντως επ’ αυτόν και αξιοποιείται. Τούτο μαρτυρεί το ότι «σατανάς εξ ουρανού πεσών», ουχί άπαξ στη διακονία του, εδοκίμασε την δύναμη της πνευματικής του αντιστάσεως, η οποία αναδείχθηκε τελικώς νικήτρια με την δύναμη της προσωπικότητάς του και της προς τον Θεόν βαθυτάτης πίστεως, αγάπης και ελπίδας του. Η 40ετης καί πλέον παρουσία στο τιμόνι του σκάφους της Εκκλησίας των Φιλίππων αποτελεί την έμπρακτη απόδειξη των λεγομένων. Από την υψηλότατη σκοπιά της αρχιερωσύνης ο Φιλίππων Προκόπιος πολλάκις μέχρι σήμερα εβάδισε επάνω πολλών όφεων και σκορπίων, όμως, έχοντας ως πυξίδα τα λόγια του Ευαγγελιστού της Αγάπης Ιωάννου, στην Α΄ Επιστολήν του, «έξω βάλλει τον φόβον» και τα εφόδια της Χάριτος του Κυρίου, νικηφόρα στη όχθη της χριστωνύμου δικαιώσεως έχει διεκπεραιωθεί.
Προείπα ανωτέρω ότι η γνωριμία μου με τον Σεβασμιώτατο ήταν καταλυτική δια την εν γένει πνευματική μου πορεία. Και τούτο διότι στον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Φιλίππων εγνώρισα τον Επίσκοπο, που από τον θρόνο του δίνει θάρρος, εμπνέει με την αποφασιστικότητά του, με το πνεύμα της αποστολής του, όπως την καθορίζουν τα λόγια του πνευματεμφόρου Αγίου Γρηγορίου, του Θεολόγου: «Πτερώσαι ψυχήν, αρπάσαι κόσμου και δούναι Θεώ». Πρόχειρα ενθυμούμαι το ξεκίνημα του ΤΡΑΠΕΖΙΟΥ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ στον Άγιο Παύλο τα Χριστούγεννα του 1987. Τον τρόπο που μου έδωσε θάρρος να ξεκινήσουμε, να υπερβούμε τις τότε δυσκολίες.
Δεκαεπτά χρόνια πέρασαν από τον Νοέμβριο του 2000 όταν εχώρισαν οι πνευματικοί μας δρόμοι και συνεχίζω την ιερατική μου πορεία στη Μητρόπολη Περιστερίου. Δεκατέσσερα χρόνια όμως παραμένει άσβεστη και αναλλοίωτη η εικόνα του Καλού Ποιμένος. Άσβεστες παραμένουν οι καθημερινές νουθεσίες του προς όλους μας, τους Κληρικούς, τα πνευματικά του παιδιά, τους στενούς συνεργάτες του προτρέποντάς μας, παρακαλώντας μας καθημερινά να στεκώμεθα στο ύψος της αποστολής μας και να φαινώμεθα αντάξιοι της κλήσεώς μας « προσέχοντες εαυτοίς και παντί τω ποιμνίω ». Μας υπενθύμιζε ότι η άψογος εμφάνισή μας, το ανυπόκριτο, η ταπεινοφροσύνη, η προσηγορία προς τους πιστούς, η προς πάντας αγάπη και υπομονή, η μακροθυμία και η πραότης, πρέπει να άποτελούν την συνισταμένη της εκπληρώσεως των ποιμαντικών μας καθηκόντων.
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φιλίππων Νεαπόλεως και Θάσου κ. ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ με χειραγωγόν τον Άγιον Θεόν και με την Χάριν, η οποία «τα ασθενή θεραπεύει και τα ελλείποντα αναπληροί», διακονεί επί πενήντα πέντε (55) συναπτά έτη τον Δομήτορα της Εκκλησίας Ιησούν Χριστόν και υπηρετεί τον Άνθρωπον, ως Αδελφόν και Τέκνον, με αγάπην, ειλικρίνειαν και τιμιότητα, αναδειχθείς επαξίως:
Ο αγαπηθείς ευγενής και ενάρετος συμπρεσβύτερος και Επίσκοπος.
Ο δίκαιος και εύστροφος προϊστάμενος εις πλείστους όσους τομείς της εκκλησιαστικής ζωής.
Ο λελογισμένος και καρποφόρως διαχειρισάμενος ιερόν χρήμα.
Ο πνευματικός και λόγιος Πατήρ και συγγραφεύς πολλών εποικοδομητικών βιβλίων, άρθρων, εγκυκλίων, τα οποία και σήμερον αποτελούν για όλους μας οδοδείκτας πνευματικούς στην αποστολή μας, στην διδαχή, στην καθημερινή ενίσχυσιν και έμπνευσιν μας.
[irp posts=”363461″ name=”Ιεράρχες στο προσκύνημα του μακαριστού Προκοπίου (ΦΩΤΟ)”]
Ευχαριστώ και ευγνωμονώ, ως γέννημα και θρέμμα της πολυαγαπημένης μου Καβάλας, την Θείαν Χάριν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού πρώτον διότι ωδήγησε στην ευλογημένη Εκκλησία των Φιλίππων τοιούτον οιακοστρόφον στο τιμόνι αυτής και δεύτερον γιατί αξιώθηκα να καταστώ Ιερουργός των Θείων Μυστηρίων από τα άγια επισκοπικά χέρια του και να καταστή στη ζωή μου ο αναντικατάστατος πνευματικός μου Γέροντας.
Επιθυμώ δε δημόσια σήμερα από τις φιλόξενες αυτές και δημόσια να καταθέσω εἰς τήν μνήμη τοῦ κεκοιμημένου Γέροντά μου τον σεβασμό μου και τις ευγνώμονες ευχαριστίες μου, διότι διδάχθηκα πολλά και υψηλά κοντά του, όχι μόνον από τα λόγια του αλλά ιδιαίτερα από τα έργα του.
Ο Φιλίππων ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ 43 χρόνια στην Καβάλα ἠργάσθη, ἐμόχθησε καί ἐμερίμνησε για την αγάπη του Κυρίου και την ποίμνη Αυτού.
Πολυσέβαστε Γέροντά μου, Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Φιλίππων Νεαπόλεως και Θάσου κυρέ Προκόπιε ἐπέτρεψέ μου γιά τελευταία φορά νά ψάλλω από τα βάθη της καρδίας μου τήν αρχιερατική σου φήμη.
ΠΡΟΚΟΠΙΟΥ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΠΡΟΒΛΗΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ
ΦΙΛΙΠΠΩΝ ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ ΚΑΙ ΘΑΣΟΥ
ΥΠΕΡΤΙΜΟΥ ΚΑΙ ΕΞΑΡΧΟΥ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ
ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ
