Οι χριστιανοί της Συρίας σταυρώνονται κάθε μέρα και η χριστιανική Ελλάδα νίπτει τας χείρας της
του Γιώργου Θεοχάρη
Πριν δύο ημέρες μία τρομοκρατική επίθεση στο Λονδίνο στοίχισε τη ζωή σε 4 αθώους ανθρώπους και αναστάτωσε το Βρετανικό Κοινοβούλιο.
Η επίθεση αυτή προκάλεσε άμεσες αντιδράσεις και την καταδίκη της Ελληνικής Κυβέρνησης και όλων των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Σχεδόν ταυτόχρονα, χιλιάδες ισλαμιστές τρομοκράτες εξαπόλυσαν επίθεση και πολιορκούν στη Συρία την Ορθόδοξη πόλη Μχάρντε, όπου ζουν πάνω από 10.000 χριστιανοί, ενώ σε κίνδυνο βρίσκεται και η ορθόδοξη πόλη Σουκαϊλαμπίγια.
Συνολικά, 30.000 περίπου χριστιανοί στην Βόρεια Συρία αντιμετωπίζουν τον έσχατο κίνδυνο, χωρίς να έχουν πειράξει κανέναν.
Αντιμετωπίζουν το φάσμα της σφαγής, των βιασμών, της αιχμαλωσίας, της καταστροφής των σπιτιών και των περιουσιών τους.
Για αυτούς τους χριστιανούς ολόκληρη Ελληνική Κυβέρνηση και Υπουργείο Εξωτερικών, όλα τα ελληνικά κόμματα, ολόκληρη η ελεύθερη «δημοκρατική» Δύση, δεν βρήκε λίγα απλά λόγια συμπαράστασης.
Δεν λέμε να τους υπερασπιστεί, δεν είναι δυνατόν να περιμένουμε κάτι τέτοιο από μία Δύση που δεν είναι πια χριστιανική.
Έστω, να βρεθεί ένα κυβερνητικό στέλεχος, ένα κόμμα που να πει: «καταδικάζουμε τις επιθέσεις σε αθώους κατοίκους της χριστιανικής Μχάρντε και των άλλων χωριών της Χαμά».
«Καταδικάζουμε τη σφαγή 20 Δρούζων γυναικόπαιδων στο Μααρντές της Χαμά».
[irp posts=”338582″ name=”Σε κίνδυνο Ορθόδοξη πόλη στην Συρία”]
Αυτοί οι 30.000 χριστιανοί της Χάμα και τα 20 γυναικόπαιδα των Δρούζων αξίζουν πολύ λιγότερο για τους Έλληνες πολιτικούς και την Ελληνική Κυβέρνηση από τους 4 Άγγλους ή άλλης εθνικής καταγωγής πολίτες, που σκοτώθηκαν στο Λονδίνο.
Είναι αυτό δημοκρατική (δεν μιλάμε για χριστιανική) σκέψη;
Την ώρα που οι ισλαμιστές τρομοκράτες της Αλ-Κάιντα και του Ελεύθερου Συριακού Στρατού (FSA) βομβαρδίζουν με ρουκέτες την Ορθόδοξη Μχάρντε, σύσσωμη η ελληνική πολιτική ηγεσία παρακολουθούσε απαθής και περιχαρής 100 χιλιόμετρα πιο νότια την παράδοση του αποκαταστημένου Κουβουκλίου του Παναγίου Τάφου.
Για τους χριστιανούς όμως της Μχάρντε δεν βρήκε ούτε μία λέξη συμπαράστασης!
Είναι δυνατόν να τιμάμε το μνημείο όπου ετάφη ο Χριστός και για αυτούς που κινδυνεύουν να σφαγούν για τον Χριστό όχι μόνο να σιωπάμε, αλλά και μέχρι σήμερα να αναγνωρίζουμε ως επίσημη και «δημοκρατική» Συρία τους σφαγείς τους;
