Πόλεμος στη Συρία ή διαίρεση της ανθρωπότητας σε δύο παρατάξεις;
Του Γιώργου Θεοχάρη
Ο πόλεμος στη Συρία είχε στοιχεία παγκοσμίου πολέμου, καθώς σε αυτόν, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, άμεσα ή έμμεσα, αναμίχθηκαν όλες σχεδόν οι μεγάλες δυνάμεις του κόσμου και φυσικά όλες οι μεγάλες χώρες της Μέσης Ανατολής: Ιράν, Σαουδική Αραβία, Κατάρ, Τουρκία, Λίβανος, Ιορδανία, Ισραήλ, Ιράκ, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.
Όμως ταυτόχρονα ο ίδιος πόλεμος, με τις συμμαχίες που διαμόρφωσε, έδειξε ότι υφίσταται μία βαθιά παγκόσμια ρωγμή σε ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Είδαμε λοιπόν σε αυτόν τον πόλεμο δύο παρατάξεις, και επειδή πιστεύουμε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται, όπως και στην Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, θα ονομάσουμε τις δύο παρατάξεις «φασιστική» και «αντιφασιστική».
Στη φασιστική παράταξη κατατάσσουμε: το ISΙS, την Αλ-Κάιντα και τις άλλες ισλαμιστικές οργανώσεις, τη Σαουδική Αραβία, την Τουρκία, το Κατάρ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, τις ΗΠΑ, την Μ. Βρετανία, την Γαλλία και τις άλλες δυτικές συμμάχους τους.
Στην αντιφασιστική παράταξη κατατάσσουμε τη Ρωσία, τη Συρία του Άσσαντ, το Ιράν, το Ιράκ, το Λίβανο (με εξαίρεση τους Σουνίτες του), ενώ λιγότερη άμεση, αλλά ευνοϊκή προς την παράταξη αυτή ήταν η ανάμειξη της Κίνας.
Δεν χρειάζεται φυσικά να εξηγήσουμε ότι τα πρώτα μέλη και χώρες της φασιστικής παράταξης (ISIS, Σαουδική Αραβία, Τουρκία κ.λπ.) παρουσιάζουν βασικά στοιχεία φασισμού.
Θα πρέπει όμως να εξηγήσουμε γιατί θεωρούμε μέλη της χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Γαλλία και η Μ. Βρετανία.
Η στάση των χωρών αυτών στον πόλεμο της Συρίας έδειξε ξεκάθαρα στοιχεία φασισμού, με τη διαφορά ότι, ενώ στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ο φασισμός είχε εθνικό χαρακτήρα, αυτή τη φορά πρόκειται για την επιβολή με κάθε μέσο και χωρίς καμία ηθική των συμφερόντων μιας ολιγομελούς παγκόσμιας οικονομικής ολιγαρχίας (μαφίας), την οποία διακονούν οι κυβερνήσεις και οι στρατοί αυτών των χωρών παγκόσμια. Ποια είναι τα στοιχεία αυτά;
α. Χάριν αυτών των οικονομικών συμφερόντων, οι Κυβερνήσεις των δυτικών χωρών δεν διστάζουν να θυσιάσουν εκατοντάδες χιλιάδες ή εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές.
β. Δεν υπάρχει καμία ηθική βάση ή αξία, π.χ. θρησκευτική, εκτός από το χρήμα. Οι χώρες αυτές δεν δίστασαν και δεν διστάζουν να ενισχύσουν τα πρώτα μέλη του φασιστικού συνασπισμού (αρχικά το ISIS και σταθερά μεχρι σήμερα την Αλ-Κάιντα και την υπόλοιπη σουνιτική τρομοκρατία), προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα.
γ. Δεν διστάζουν να μεταχειριστούν την χειρότερη προπαγάνδα και μία παγκόσμια βιομηχανία διασποράς ψευδών ειδήσεων μέσω των μεγάλων ΜΜΕ που έχουν στη διάθεσή τους.
δ. Όποιος δεν υποτάσσεται ή αντιτίθεται σε αυτά τα σχέδια απομονώνεται και εξοντώνεται ποικιλοτρόπως (ηθικώς, οικονομικώς, φυσικώς).
Η αλήθεια είναι βέβαια ότι δεν είναι όλοι οι λαοί αυτών των χωρών σύμφωνοι με την πολιτική τους. Το απέδειξαν και οι πρόσφατες εκλογές στις ΗΠΑ και θα το δείξουν και αυτές στη Γαλλία. Μέσα στς χώρες αυτές, π.χ. στις ΗΠΑ, διαμορφώνονται δύο παρατάξεις, μία «συντηρητική», η οποία βρίσκεται πιο κοντά στις παραδοσιακές χριστινικές αξίες, και μία δήθεν «προοδευτική», λιμπεραλιστική, η οποία υπό το ένδυμα της ελευθερίας (δεν τολμούμε να μιλήσουμε για ελευθερία, για αυτό χρησιμοποιούμε τον όρο λιμπεραλισμό) και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κρύβει τη χειρότερη μορφή φασισμού. Πολλοί Αμερικανοί, Γάλλοι, Άγγλοι κ.λπ. διακινδύνευσαν και αυτή την ζωή τους για να υπερασπιστούν την αλήθεια και την δικαιοσύνη στον πόλεμο της Συρίας.
Ωστόσο αυτό είναι ένα άλλο θέμα.
Στα τελευταία 40 χρόνια έχουν γίνει δύο μεγάλοι πόλεμοι μεταξύ μουσουλμάνων και ορθοδόξων χριστιανών.
Ο ένας ανάμεσα στη Σερβία και στους μουσουλμάνους της Βοσνίας.
Ο άλλος ανάμεσα στη Σερβία και στους μουσουλμάνους του Κοσόβου.
Δεν είναι τυχαίο ότι και στις δύο περιπτώσεις οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους υποστήριξαν τους μουσουλμάνους, αθωώνοντας τα εγκλήματά τους και δαιμονοποιώντας τους Σέρβους.
[irp posts=”322758″ name=”Χριστούγεννα στη Συρία (ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΑΖ)”]
Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι εάν στη Συρία είχε επικρατήσει η φασιστική παράταξη και οι ευνοούμενοι αυτών των χωρών, ολόκληρη η Μέση Ανατολή θα είχε αδειάσει από όλους τους χριστιανούς της, κάτι που φυσικά για τις ηγεσίες αυτών των χωρών δεν είχε καμία σημασία.
Η ανάμειξη της Ρωσίας, που έγινε ασφαλώς πρώτιστα για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της, ωστόσο εμπόδισε την εξόντωση ή τον ξεριζωμό όλων των χριστιανών.
Αυτή η συμπαράταξη των δυτικών χωρών με το σουνιτικό Ισλάμ και ο παγκόσμιος διαχωρισμός που αναφέραμε δεν είναι επίσης καθόλου τυχαία. Έχουν καθαρά θρησκευτικό – πνευματικό υπόβαθρο. Δείχνουν ότι στην πραγματικότητα ένα μεγάλο μέρος των λαών αυτών των χωρών πλέον έχει πλήρως αποχριστιανοποιηθεί και δεν διαφέρει ουσιαστικά στην πνευματική κατάσταση από τους Σουνίτες μουσουλμάνους: οι μεν δυτικοί πιστεύουν μόνο στην ύλη και ότι όλα τελειώνουν σε αυτή τη ζωή, άρα «φάγωμεν, πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν». Οι περισσότεροι Σουνίτες μουσουλμάνοι αυτών των χωρών (π.χ. Σαουδική Αραβία) κατά βάση έχουν το ίδιο δόγμα, αλλά με μία διαφορά: αυτή η πρακτική υλιστική θεώρηση της ζωής παίρνει θρησκευτικό ένδυμα και ο υλισμός για αυτούς γίνεται μία κατάσταση παρατεινόμενη στους αιώνες (πιστεύουν σε έναν υλιστικό παράδεισο με γυναίκες, πιλάφια, γάλα, μέλη κ.λπ.). Δηλαδή για μεν τους δυτικούς ο υλισμός τελειώνει σε αυτήν την ζωή, για δε τους Σουνίτες μουσουλμάνους θα συνεχίζεται αιώνια. Κανένας όμως από τους δύο δεν νοιάζεται πραγματικά για την ψυχή. Με άλλα λόγια δεν υπάρχει καμία πνευματικότητα.
Αντίθετα στην άλλη παράταξη ανήκουν χώρες, οι λαοί των οποίων έχουν πνευματικότητα, γνήσια ή όχι, και συνήθως μία μακραίωνα πνευματική παράδοση. Δεν χρειάζεται φυσικά να μιλήσουμε για την περίφημη ορθόδοξη ρωσική πνευματικότητα των δέκα αιώνων. Αυτά όμως που θα πρέπει να επισημάνουμε είναι ότι οι Αλεβήδες της Συρίας και της Τουρκίας, οι Σιίτες του Ιράν, του Λιβάνου και του Ιράκ, κ.λπ. βρίσκονται πολύ πιο κοντά στην ορθόδοξη πνευματικότητα από τους φανατικούς Σουνίτες της Σαουδικής Αραβίας, της Τουρκίας, του ISIS και της Αλ-Κάιντα. Η Κίνα, όπως άλλωστε και η Ινδία, είναι χώρες με πνευματικές παραδόσεις χιλιετιών. Εδώ βέβαια το πρόσημο είναι συνήθως αρνητικό: δηλαδή, λόγω της ειδωλολατρικής φύσεως των θρησκειών τους, η πνευματικότητά τους συχνά γίνεται δαιμονική, αλλά δεν μπορούμε να πούμε ότι η ανθρώπινη ψυχή μένει εγκλωβισμένη στην ύλη, όπως στην περίπτωση του σουνιτικού Ισλάμ ή του δυτικού υλισμού.
Μετά από την παραπάνω ανάλυση και χωρίς να κάνουμε αυθαίρετες υπεραπλουστεύσεις, θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι τα αίτια για την διαίρεση αυτήν, που εκφράστηκε με τον Συριακό Πόλεμο, είναι στην πραγματικότητα βαθιά πνευματικά και έτσι να καθορίσουμε την γενικότερη θέση μας ως Ελλήνων και Ορθοδόξων μέσα σε αυτήν την παγκόσμια αντιπαράθεση.
-250x180.jpg)
