Γιατί ξαφνικά αποτελεί στόχο η Εκκλησία; Να περιμένουμε και συνέχεια βανδαλισμών;

ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ

Γράφει η Χρύσα Κλειτσιώτη

Oι συνεχείς -και πρωτοφανείς- επιθέσεις κατά χριστιανικών ναών το τελευταίο διάστημα προκαλούν προβληματισμό: η ανάληψη ευθύνης από την Οργάνωση «Αμετανόητοι Αναρχικοί» για τις μολότοφ στη Μονή Πετράκη ως… αντίποινα για τις αστυνομικές επιχειρήσεις κατά καταλήψεων στη Θεσσαλονίκη δημιουργεί νέα δεδομένα, καθώς είχαν προηγηθεί και άλλες επιθέσεις στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και την Κρήτη. 

Γιατί ξαφνικά αποτελεί στόχο η Εκκλησία; Πρέπει να περιμένουμε και συνέχεια βανδαλισμών;

Ανησυχητική χαρακτηρίζει την κατάσταση πραγμάτων στη χώρα μας ο αναπληρωτής καθηγητής της Θεολογικής Σχολής Κωνσταντίνος Κορναράκης, διότι όπως υποστηρίζει δεν είναι ορατή ούτε η προέλευση, ούτε η συγκεκριμένη στόχευση των βέβηλων πρωτοβουλιών.

«Οταν ανάβει ένα σπίρτο, κανείς ποτέ δεν ξέρει πώς, πότε και με ποιον τρόπο θα σβήσει», επισημαίνει ο καθηγητής Συγκριτικής Φιλοσοφίας Μάριος Μπέγζος. Για πολύ σοβαρό ψυχολογικό πρόβλημα στη χώρα κάνει λόγο ο πατέρας Φιλόθεος Φάρος ενώ σημειώνει ότι «η ψυχική διαταραχή που είναι κυρίαρχη σε πάρα πολλούς ανθρώπους ξεκινά από την ελληνική οικογένεια».
 

Ανέξοδη εξέγερση με εύκολο στόχο

Γράφει ο Μάριος Μπέγζος Καθηγητής Συγκριτικής Φιλοσοφίας της Θρησκείας, προκοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών
Είναι η πρώτη φορά στην Ελλάδα μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο που μνημεία χριστιανικά, ορθόδοξα, γίνονται στόχος βανδαλισμών. Το μόνο ανάλογο που είχε συμβεί στα χρόνια αυτά ήταν επιθέσεις, περιστασιακά, σε ισραηλιτικά νεκροταφεία και συναγωγές. Χριστιανικές εκκλησίες δεν είχαν χτυπηθεί. Για πρώτη φορά εμφανίζεται αυτό το φαινόμενο και μάλιστα κατά συρροή.

Τι μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά; Κατ’ αρχάς κοινωνική εξέγερση και νεανική διαμαρτυρία εναντίον της παρούσας κατάστασης πραγμάτων γενικότερα, ξεκινώντας από έναν πολύ ευαίσθητο κρίκο της κοινωνίας μας που είναι η Εκκλησία, η οποία είναι ευάλωτη σε επικρίσεις και σε έκφραση δυσαρέσκειας. Οσο η Εκκλησία ικανοποιεί το θρησκευτικό αίσθημα των ανθρώπων, άλλο τόσο προκαλεί άτομα που δεν έχουν θρησκευτική δέσμευση και τους δίνει την ευκαιρία να στοχοποιήσουν ναούς και μονές… Είναι ένας εύκολος στόχος η Εκκλησία. Ισως εξηγείται αυτό το αίσθημα ανικανοποίητου και διαμαρτυρίας και εύκολης θα έλεγα και ανέξοδης εξέγερσης με στόχο εκκλησιαστικά ιδρύματα, και μάλιστα της επικρατούσας θρησκείας που είναι η ορθόδοξη.

Εδώ πρέπει να λάβουμε υπόψη μας και το γενικότερο κλίμα που υπάρχει στην Ευρώπη ιδίως στις ημέρες μας. Γενικότερα υπάρχει ένα κλίμα διαμαρτυρίας στην κοινωνία, την πολιτική και την οικονομική ζωή, που γενικεύεται και οξύνεται στον χώρο της θρησκείας. Μέσα σε αυτό το κλίμα εντάσσεται η εγχώρια τωρινή έκρηξη βίας σε βάρος των θρησκευτικών πραγμάτων σε επίπεδο συμβολικό περισσότερο και λιγότερο πρακτικό. Αρκεί να φαντασθείτε το σοκ ενός υπερήλικα εκκλησιαζόμενου την ώρα της εισβολής αντιεξουσιαστών κατά τη διάρκεια μιας λατρευτικής τελετής μέσα στον ναό! Οταν ανάβει ένα σπίρτο, κανείς ποτέ δεν ξέρει πώς, πότε και με ποιο τρόπο θα σβήσει.

Υπάρχει δρόμος για να πειστούν οι νέοι

Γράφει ο Κων. Κορναράκης Αναπληρωτής καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του ΕΚΠΑ

Η συμβολική επίθεση στα κτίρια διοίκησης της Εκκλησίας και η βεβήλωση ναών προβληματίζουν, ασφαλώς, την κοινωνία. Πρώτον, διότι συμβαίνουν σε μια εποχή πολυεπίπεδης κρίσης αξιών, κατά την οποία η Ορθόδοξη παράδοση του λαού μας λειτουργεί ως συνεκτικός ιστός της κοινωνίας μας. Δεύτερον, διότι παραθεωρούν τη θεμελιώδη συμβολή της Εκκλησίας στην αντιμετώπιση κοινωνικών προβλημάτων (στήριξη, υλική και ηθική, ανέργων, αστέγων, απόρων οικογενειών, συνεργασία με ευρωπαϊκούς φορείς για υποδοχή, ηθική, οικονομική και νομική στήριξη προσφύγων και προώθησή τους σε χώρες προορισμού κ.λπ.). Θεωρώ ευνόητο το ότι η Πολιτεία πρέπει να στηρίξει τον θεσμό της Εκκλησίας, ως συνεκτικού και σταθεροποιητικού παράγοντα της ελληνικής κοινωνίας. Ωστόσο, λανθάνει ένα ουσιαστικό μήνυμα προς την Εκκλησία: παρά το κοινωνικό έργο της υπάρχει ακόμη πολύς δρόμος για να πειστούν οι νέοι άνθρωποι. Το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής αυτής της χρονιάς (σύμφωνα με τη «Χριστιανική»), λίγο πριν την περιφορά του Επιταφίου από ναό των Εξαρχείων, έντρομοι πιστοί διαπίστωσαν την παρουσία περίπου 100 «αναρχικών». Εντός ολίγου κατέφθασε κλούβα των ΜΑΤ.

Δεν χρειάστηκε, όμως, ποτέ η επέμβασή της! Εκατό νέα παιδιά, με αναμμένα κεριά, ακολούθησαν με σεβασμό την πομπή φωνάζοντας απλώς συνθήματα που στον δικό τους κώδικα αξιών είχαν έναν βαθύτατα υπαρξιακό χαρακτήρα: «Εμπρός πιστέ, μη σκύβεις το κεφάλι, ο μόνος δρόμος είναι Ανάσταση και πάλι». Επειδή, όπως φαίνεται, όλες αυτές οι ενέργειες δεν έχουν ως στόχο τους το γεγονός της πίστης αλλά τον διοικητικό θεσμό, ας ληφθεί σοβαρά υπόψη από την ιεραρχία και αυτό το μήνυμα εκείνης της ανοιξιάτικης βραδιάς στα Εξάρχεια: «Η Σταύρωση δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις, στον Γολγοθά γεννιούνται συνειδήσεις».

Πρόκειται για σοβαρό ψυχολογικό πρόβλημα

Γράφει ο πατέρας Φιλόθεος Φάρος

Οσα συνέβησαν στην Εκκλησία, συνέβησαν στο Πανεπιστήμιο και σε διάφορους χώρους. Είναι το ίδιο φαινόμενο. Για μένα το θέμα είναι ψυχολογικό. Μου κάνει εντύπωση που κανείς δεν φαίνεται να παρατηρεί ή να δηλώνει ότι πρόκειται για ένα πολύ σοβαρό ψυχολογικό πρόβλημα στην κοινωνία το οποίο έχει δημιουργήσει ένα κλίμα παρακμής πολύ επικίνδυνο που επιταχύνεται με γοργό ρυθμό. Εχουμε παρατηρήσει φαινόμενα όπου νέοι άνθρωποι αφαιρούν ζωές για μια φαντασίωση που είναι αποτέλεσμα ή μια απόδραση, αν μπορώ να το πω κι έτσι, από την αίσθηση της μειονεξίας που νιώθουν. Επιπροσθέτως αισθάνονται ότι δεν έχουν τη δυνατότητα να δημιουργήσουν, πράγμα το οποίο αποτελεί βασική ανάγκη του ανθρώπου.

Γι’ αυτό καταλήγουν στο να προσπαθούν να καταστρέφουν ό,τι κάποιοι άλλοι δημιούργησαν προκειμένου να ξεχάσουν τη δική τους αναπηρία. Αναφορικά λοιπόν με τους νέους που καταστρέφουν είτε θρησκευτικούς χώρους λατρείας είτε άλλους, είναι ταλαίπωρα πλάσματα που αισθάνονται μια τρομερή μειονεξία και νιώθουν ότι είναι ανίκανοι να ζήσουν στην πραγματικότητα. Αυτοί οι άνθρωποι θα έπρεπε να προκαλούν το ενδιαφέρον μας και με κάποιο τρόπο να τους βοηθήσουμε να κάνουν βήματα ανάπτυξης. Οχι να τους γλιτώνουμε από τις συνέπειες των κακών επιλογών τους, γιατί αυτό τους ευνουχίζει. Ασφαλώς και ο λόγος υπάρξεως της Εκκλησίας είναι να προτείνει στους ανθρώπους έναν λειτουργικό τρόπο ζωής. Ωστόσο, την Εκκλησία που βλέπουμε σήμερα δεν φαίνεται να την απασχολεί αυτό. Περισσότερο ασχολείται με άρτον και θεάματα. Αντιμετωπίζει το σύμπτωμα, όχι την αιτία.