ΚΑΙ Η LΑ REPUBLICCA ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ
Του Μάνου Χατζηγιάννη
Την ανάλυση περί της νέας μορφής επιθέσεων στην Ευρώπη την οποία ονομάσαμε “τρομοκρατία των αγανακτισμένων” που το χέρι τους οπλίζει η απελπισία συμμερίζεται σε άρθρο της και η παγκοσμίως γνωστή ιταλική εφημερίδα La Repubblica.
Σε άρθρο του το ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ το περαμένο Σάββατο με αφορμή τα γεγονότα του Μονάχου με τίτλο “Οι παράπλευρες συνέπειες του ευρω-τρόμου-Η δεύτερη γενιά αγανακτισμένων μεταναστών” έγραφε:
“Αν-τονισμένο το ΑΝ- το βίντεο αυτό λοιπόν αποτυπώνει τα πραγματικά κίνητρα του δράστη μιλάμε για μια άλλη κατηγορία μετά τους Ισλαμιστές τρομοκράτες και τους ακροδεξιούς φονιάδες. Τους αγανακτισμένους, των οποίων το χέρι οπλίζει η απελπισία! Η απελπισία γιατί λόγω του χρώματος του δέρματός τους η Δύση τους κοιτάζει με μισό μάτι και τους αποκλείει, τους γκετοποιεί, τους καταβαραθρώνει ψυχολογικά παρόλο που επί χρόνια υπήρξαν κομμάτι της. Κι αυτή λοιπόν αποτελεί μια παράπλευρη συνέπεια του ευρω-τρόμου με απροσδιόριστα επακόλουθα… Γιατί τα κίνητρα του 18χρονου-αν αποδειχθεί πως είναι αυτά-δεν απέχουν πολύ από την ακροδεξιά ρητορεία περί των “κακών ξένων’ που ταράζουν την ησυχία της Δύσης και απειλούν την αγγελικά πλασμένη πραγματικότητάς της. Μοιάζει σαν να δημιουργείται μια νέα τάξη, μια συντηρητική ομάδα μεταναστών δεύτερης γενιάς που είναι εγκλωβισμένοι ανάμεσα στο χρώμα τους ή τη φυλή τους και την χώρα που έμαθαν να αποκαλούν πατρίδα”.
(Διαβάστε εδώ ολόκληρο το άρθρο)
Από την πλευρά της η γνωστή ιταλική εφημερίδα φιλοξενεί άρθρο του Ιταλού ψυχαναλυτή, συγγραφέα και πανεπιστημιακού Μάσιμο Ρεκαλκάτι στο οποίο ο αρθρογράφος σημειώνει ότι “οι τελευταίες τρομοκρατικές επιθέσεις στη Νίκαια και στο Μόναχο εντάσσονται σε ένα διαφορετικό πλαίσιο από εκείνο των επιθέσεων στο Παρίσι και τις Βρυξέλλες”.
Κάνει δε λόγο για ψυχοπαθολογία των ανθρώπων που διέπραξαν τις τελευταίες επιθέσεις. Σχολιάζει συγκεκριμένα:
“Για μια ακόμη φορά η Δύση βρίσκεται αντιμέτωπη με το πρόβλημα της κοινωνικής περιθωριοποίησης που χαρακτηρίζει αυτούς τους δράστες. Και με δεδομένο το νεαρό της ηλικίας αυτών των δολοφόνων, αναδεικνύεται μια νέα, σοβαρή απειλή: πώς να ξαναδώσουμε νόημα στη ζωή των παιδιών μας, πώς να τους ξαναδώσουμε μέλλον, ελπίδα, εμπιστοσύνη, δουλειά;
Η ανάδυση αυτής της πλευράς στη μάχη κατά της τρομοκρατίας δεν πρέπει βέβαια να μετατρέψει το φαινόμενο του Ισλαμικού Κράτους σε ένα ψυχοπαθολογικό φαινόμενο. Δεν υπάρχει αμφιβολία όμως ότι το επεκτείνει σε πιο επισφαλείς πτυχές της κοινωνικής μας ζωής.
Η κήρυξη πολέμου του Ισλαμικού Κράτους κατά της Δύσης έχει δημιουργήσει μια σοβαρή παρενέργεια: η ακραία πράξη του τρομοκράτη γίνεται μεταδοτική, μετατρέπεται σε μοντέλο, αποκτά μιμητές ακόμη και μεταξύ εκείνων που δεν ανήκουν σε αυτή την πολιτικοθρησκευτική ταυτότητα. Είναι νέοι, απελπισμένοι και ψυχωσικοί. Και όπως έλεγε ο θεωρητικός της ψυχανάλυσης Ουίλφρεντ Μπίον, ο ψυχωσικός «στερείται νου και στερείται σκέψης»”
Και παρακα΄τω επισημαίνει: “Με τον τρόπο αυτό, άνθρωποι που έχουν τεθεί στο περιθώριο της κοινωνίας και αισθάνονται αποτυχημένοι και ανίκανοι δίνουν επιτέλους ένα νόημα στη ζωή τους – ακόμη και αφαιρώντας την. Νιώθοντας θύματα ενός συστήματος που τους απορρίπτει, κτυπούν αυτό ακριβώς το σύστημα για να το εκδικηθούν. Αυτό συνέβη με τον νεαρό δράστη του Μονάχου, ο οποίος υποστήριξε ότι είχε υπάρξει θύμα bullying”.
