Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί Αυτού και φυγέτωσαν από προσώπου Αυτού οι μισούντες Αυτόν.
Αυτό το αναστάσιμο μήνυμα βιώνουμε αυτή την στιγμή οι πιστοί του ορθοδόξου ποιμνίου της Γερμανίας.
Μέσα στην αδιαφορία, την απομόνωση, τον χλευασμό, την απαξίωση, μέσα στο λυπηρό γεγονός αλλοίωσης και απώλειας πολλών αδελφών ψυχών, μέσα στην υπονόμευση και ισoπέδωση των δογμάτων και των Ιερών Κανόνων, μέσα στο σκοτάδι της κολάσεως της παναιρέσεως του οικουμενισμού, που βιώνουμε εδώ και πάνω από 20 χρόνια, εμφανίζεται ως βολίς φωτός και ελπίδας, ως ορθόδοξη σάλπιγγα η επιστολή που έστειλαν οι αγιορείτες πατέρες, με την οποία καταδικάζουν ακράγαντα τον Οικουμενισμό ως παναίρεση και τους υποστηρικτές του ως μη ορθοτομούντες την Μία Αλήθεια και αυτομάτως ως αιρετικούς.
Αυτή η επιστολή δηλώνει, ότι ο ορθόδοξος μοναχισμός και ειδικώτερα το Άγιον Όρος δεν ξέχασε την αποστολή του, να αποτελεί τον βράχο πάνω στον οποίο σπάνε τα κύματα των επιθέσεων των εχθρών της Μίας Εκκλησίας, να είναι ο θεματοφύλακας και η ακρόπολη της Ορθοδοξίας και πραγματικά το Περιβόλι της Παναχράντου Μητέρος του Φωτός.
Εμείς ως πιστοί της Γερμανίας δηλώνουμε, ότι θα ακολουθἠσουμε τους άγιους Πατέρες της Εκκλησίας μας μέχρι εσχάτων, όχι γιατί είμαστε αναμάρτητοι, αλλά επειδή είναι τόσες πολλές οι αμαρτίες μας, ώστε μόνο η αποφυγή της προδοσίας του Ιούδα μπορεί να μας σώσει. Δεν είμαστε παλαιοημερολογίτες, δεν είμαστε παρασυνάγωγοι, δεν είμαστε ούτε σχισματικοί, ούτε οι το σχίσμα θέλοντες, δεν είμαστε μισάνθρωποι. Είμαστε πρόβατα του ποιμνίου του Θεού, που θέλουν να ακούσουν την φωνή του Ενός Ποιμένος, του οποίου εκφραστής είναι η Εκκλησία των Αποστόλων, των Πατέρων, των Αγίων, των Μαρτύρων, των Ομολογητών και όχι των πιστών ακολούθων της νέας εποχής, του θρησκευτικού συγκρητισμού, της πανθρησκείας, του παπισμού και των απανταχού αιρέσεων. Όπου μας χρειασθούν οι αγιορείτες πατέρες στον αγώνα που κάνουν, θα μας βρούν στο πλευρό τους προς δόξα του Τριαδικού Θεού και της Εκκλησίας Του.
Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὁ μὴ εἰσερχόμενος διὰ τῆς θύρας εἰς τὴν αὐλὴν τῶν προβάτων, ἀλλὰ ἀναβαίνων ἀλλαχόθεν, ἐκεῖνος κλέπτης ἐστὶ καὶ λῃστής· ὁ δὲ εἰσερχόμενος διὰ τῆς θύρας ποιμήν ἐστι τῶν προβάτων. τούτῳ ὁ θυρωρὸς ἀνοίγει, καὶ τὰ πρόβατα τῆς φωνῆς αὐτοῦ ἀκούει, καὶ τὰ ἴδια πρόβατα καλεῖ κατ’ ὄνομα καὶ ἐξάγει αὐτά. καὶ ὅταν τὰ ἴδια πρόβατα ἐκβάλῃ, ἔμπροσθεν αὐτῶν πορεύεται, καὶ τὰ πρόβατα αὐτῷ ἀκολουθεῖ, ὅτι οἴδασι τὴν φωνὴν αὐτοῦ· ἀλλοτρίῳ δὲ οὐ μὴ ἀκολουθήσωσιν, ἀλλὰ φεύξονται ἀπ’ αὐτοῦ, ὅτι οὐκ οἴδασι τῶν ἀλλοτρίων τὴν φωνήν. (Ιω. 10, 1-5)
Αδαμάντιος Τσακίρογλου, Oberstudienrat, Κλασσικός Φιλόλογος, Ιστορικός, Εκπρόσωπος των καθηγητών με μεταναστευτικό βιογραφικό του κρατιδίου Ρηνανίας-Βεστφαλίας.
Email: tsakiroglou.a@gmail.com
