Ο χαριτωμένος πνευματικός αγαπάει και πονάει την ψυχή,γιατί γνωρίζει την μεγάλη αξία της.
Την βοηθάει στην μετάνοια, την ξαλαφρώνει με την εξομολόγηση, την ελευθερώνει από το άγος και την οδηγεί στον Παράδεισο.
Ο πνευματικός ονομάζεται «πατήρ», γι΄αυτό πρέπει να προσπαθήσει να είναι αληθινός πατέρας, να νουθετεί με θεϊκή αγάπη και στοργή.
Να έρχεται στην θέση του κάθε εξομολογουμένου και να ζει τον πόνο του, ώστε ο εξομολογούμενος να βλέπει στο πρόσωπό του ζωγραφισμένο τον δικό του πόνο. Αυτό χρειάζεται ιδιαίτερα στην εποχή μας,που οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από λίγο δροσερό νερό, και όχι από δυνατό ξίδι.
Οι περισσότεροι, επειδή δέχονται επιδράσεις δαιμονικές, δύσκολα δέχονται μια πνευματική συμβουλή ή μια παρατήρηση. Γι΄αυτό και το μάλωμα πρέπει να γίνεται με αγάπη, η υπόδειξη του σφάλματος με λεπτό τρόπο, με γέλιο ή με ένα αστείο.
Η αγάπη πληροφορεί, ενώ τα ψυχικά πάθη προδίδουν τον άνθρωπο. Όταν δεν υπάρχει αγάπη, η παρατήρηση μπορεί να γίνεται με όμορφο τρόπο, αλλά ο άλλος κλωτσάει, γιατί αισθάνεται το ανθρώπινο στοιχείο στην συμπεριφορά μας. Ενώ, όταν το μάλωμα γίνεται με πόνο και αγάπη, ο άλλος μπορεί να στενοχωριέται, αλλά στο βάθος δεν πληγώνεται, γιατί νιώθει την αγάπη.
Γνωρίζω έναν πνευματικό που είναι αρκετά παχύς-φυσικά είναι και η κράση του, αλλά μπορεί και στο φαγητό λίγο να μην προσέχη, ξέρετε όμως πόσο πονάει για τον άλλον, πόσο ενδιαφέρεται για τους πονεμένους.Αυτός έχει ταπείνωση, γιατί λέει ότι δεν κάνει άσκηση,αλλά παράλληλα έχει πολλή καλοσύνη, και έτσι πολλοί αναπαύονται περισσότερο σ΄αυτόν παρά σε έναν ασκητικό πνευματικό.
Ένας πνευματικός που δεν είναι αποφασισμένος να πάει ακόμη και στην κόλαση για την αγάπη των πνευματικών παιδιών του, δεν είναι πνευματικός.
