Μιά βραδυά στην έρημο του Αγίου Όρους – Συζήτηση με ερημίτη για την ευχή

“Ευχή” για τους άλλους

– Να σας κάνω μια ερώτηση. Είπατε προ ολίγου ότι η “ευχή” πρέπει να γίνεται αφάνταστα. Και τώρα λέτε ότι πρέπει να προσευχόμαστε για τους άλλους, που έχουν τόσα προβλήματα.

Μήπως όμως αυτό αναπτύσσει την φαντασία και γίνεται αιτία να δραπετεύσει ο νους, που πρέπει να επιδιώκουμε να τον συγκεντρώνουμε στον εαυτό του και στην καρδιά;

– Καλά έκανες, που μου έθεσες αυτή την ερώτηση. Γιατί η επεξήγηση είναι αναγκαία. Όταν προσευχόμαστε για τους άλλους, να το κάνουμε εξωτερικά.

Δηλ. όταν θέλουμε να κάνουμε λίγη ώρα “ευχή” για μερικούς που έχουν ανάγκη, να λέμε την πρώτη φορά το “Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον τους δούλους σου” ή “τον δούλον σου” ( και μνημονεύουμε τα ονόματά τους), αλλά στην συνέχεια να λέμε τον δούλον σου ή τους δούλους σου, χωρίς να λέμε τα ονόματά τους και χωρίς να πηγαίνει σ`αυτούς ο νους μας (χωρίς να τους σκεπτόμαστε).

Ο Θεός γνωρίζει τότε για ποιον εμείς προσευχόμαστε. Ακόμα να μη σκεπτόμαστε τα προβλήματα, που τον απασχολούν, αλλά να λέμε τον δούλον σου και ο Θεός θα στέλλει την Χάρη Του. Κι αν είναι άξιος να την δεχθεί, θα ενεργήσει κατά την περίπτωσή του. Η Χάρη του Θεού, πάτερ μου, μοιάζει σαν το νερό, που όταν έρχεται στο χωράφι απορροφάται από τις ρίζες και δίνει σε κάθε δέντρο, ό,τι εκείνο θέλει. Αυτή την αρχή δεν τηρούμε και στη Θ. Λειτουργία; Προσευχόμαστε για όλα τα θέματα και ο λαός απαντά με το “Κύριε ελέησον”. Γιατί, όταν έλθει το έλεος του Θεού, δίνει στον άνθρωπο ό,τι έχει πραγματική ανάγκη.