του Σωτήρη Λέτσιου – Από την εβδομαδιαία εφημερίδα Ορθόδοξη Αλήθεια
«Η Εκκλησία μας δεν είναι ούτε θα γίνει ποτέ σωματείο ή μη κυβερνητική οργάνωση, όπως θα ήθελαν κάποιοι μοντέρνοι οικονομολογούντες εθνοκτόνοι». Αυτό υπογραμμίζει με έμφαση ο κ. Βύρων Πολύδωρας αναφερόμενος σε όσους διακινούν σενάρια περί διαχωρισμού Εκκλησίας – κράτους.
Ο πρώην πρόεδρος της Βουλής και από τους πλέον διακεκριμένους πολιτικούς βάλλει κατά της πλαστικής Κάρτας του Πολίτη, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι αυτή «θεσμοποιεί την υποδούλωση του ανθρώπου στον Μαμωνά-τραπεζίτη» και καλεί σε αντίσταση πριν να είναι αργά.
Ως προς το προσφυγικό πρόβλημα, τοποθετείται σημειώνοντας: «Ούτε να τους αφομοιώσουμε ούτε να τους εντάξουμε μπορούμε». Μάλιστα, με αφορμή το τρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι, μιλά για την ανάγκη μιας πανευρωπαϊκής και παγκόσμιας εγρήγορσης ενάντια στην «παρανοϊκή τρομοκρατία, χωρίς να χάσουμε τα κεκτημένα του δημοκρατικού πολιτισμού μας».
Στις δύσκολες στιγμές που συνεχίζει να βιώνει η χώρα -με ορίζοντα εξόδου από την κρίση όχι ακόμη ορατό-, πιστεύετε ότι η Ελληνική Εκκλησία ανταποκρίνεται στον ρόλο της; Τι άλλο θα μπορούσε να πράξει σε επίπεδο κοινωνίας;
Η Εκκλησία της Ελλάδος είναι κιβωτός, καταφύγιο και λύχνος ελπίδας. Οι πιστοί προσέρχονται «εν εκκλησίαις», για να ευλογήσουν τον Θεό. Και να προσευχηθούν μαζί. Εδώ, η αρετή της συλλογικότητας. Της πιο θεμελιώδους κοινωνικότητας. Της ενότητας λόγου και πίστεως. Ο ίδιος ο Χριστός, οι Ευαγγελιστές, ο Παύλος και οι Αγιοι Πατέρες με τα πορίσματα των Ιερών Συνόδων μάς δίδουν τον ορισμό και το «καταστατικό» λειτουργίας της Εκκλησίας μας. Είναι ο χώρος της απέραντης φιλαλληλίας. Σύμφωνα με αυτούς τους κανόνες και τους ορισμούς δρα η Εκκλησία της Ελλάδος αυτές τις ώρες της κρίσεως. Συνεχίζουσα τη μακρά παράδοση της ποιμαντικής. Αφανώς σχεδόν, χωρίς επίδειξη και επιτήδευση. Δεν είμαι σε θέση να υποδείξω τι περισσότερο θα μπορούσε να πράξει. Η ομιλία του Μεγάλου Βασιλείου «προς τους πλουτούντας» είναι οδηγός συμπεριφοράς, έστω και αν απευθύνεται στους κοσμικούς μάλλον παρά στους εκκλησιαστικούς ταγούς.
Εχει αντικειμενική βάση η όποια συζήτηση επιχειρείται να ανοίξει περί του διαχωρισμού της Εκκλησίας από το κράτος; Κάτω από ποιες προϋποθέσεις κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί;
Οχι, δεν έχει βάση. Είναι διαλυτική και αποσυνθετική της κοινωνικής συνοχής. Δεν θέλω να μιμηθώ τους Φράγκους και τους αλλόδοξους. Εχω δικό μου πρότυπο. Ούτε το Βυζάντιο ούτε το νέο ελληνικό κράτος υπήρξαν ποτέ αμιγώς θεοκρατικά. Θυμίζω ότι μέσω του χριστιανισμού (312 μ.Χ.) ξαναγεννήθηκε ο υποταγμένος για σχεδόν 500 χρόνια στους Ρωμαίους Ελληνισμός. Και από τη νέα απελευθέρωση και παλιγγενεσία (1821), η Αγία και Ομοούσιος και Αδιαίρετος Τριάδα ευλογεί και ορίζει το νόημα και τον σκοπό του νέου ελληνικού κράτους.
Η χριστιανική πίστη και θρησκεία και, εφαρμοσμένα, η Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία είναι συστατικοί όροι του κράτους μας ως πνευματικές και ηθικές συνισταμένες του λαού μας. Η Εκκλησία μας της επικρατούσας θρησκείας, αυτή της Ανατολικής Ορθόδοξης, δεν είναι ούτε θα γίνει ποτέ σωματείο ή μη κυβερνητική οργάνωση, όπως θα ήθελαν κάποιοι μοντέρνοι οικονομολογούντες εθνοκτόνοι ολετήρες.
Πώς βλέπετε τη σχεδιαζόμενη από την κυβέρνηση σταδιακή καθιέρωση της γνωστής πλαστικής Κάρτας του Πολίτη; Αυτό αντιβαίνει στις θρησκευτικές και πολιτισμικές πεποιθήσεις του Ελληνα;
Ναι, αντιβαίνει. Σκοτώνει την οικονομική ελευθερία του πολίτη. Τον δένει με σιδερένιο ομφάλιο λώρο με την αόρατη εξουσία (τράπεζα και πολιτική δεσποτεία). Θεσμοποιεί την υποδούλωση του ανθρώπου στον Μαμωνά-τραπεζίτη και σε όλους τους παντοειδείς Big Brothers. Εμφατικά οι Aγιοι Πατέρες, με πρώτο τον Ιωάννη της Αποκαλύψεως, απορρίπτουν την κάρτα, την «μπαρ-κωδικοποίηση» και τον αριθμάνθρωπο. Ο μαζάνθρωπος δεν είναι άνθρωπος «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν». Αντίσταση τώρα. Πριν να είναι αργά. Μας έζωσαν οι άρπαγες της ψυχής μας. Οι αποπλανητές και οι εκμαυλιστές. Οι πάντοτε κάποιο δέλεαρ της Κίρκης, της χλιδής, της ηδονής, της ευκολίας και ης ραστώνης προτείνοντες. Τελευταία, και στη βία, στον εκβιασμό, καταφεύγοντες. Οράτε τους τρόπους των δανειστών -δήθεν- εταίρων μας. Οι οποίοι εταίροι μας, μαζί με τους άλλους αναπτυγμένους G7 ή G20, γεννούν, παράλληλα με τη συσσώρευση πλούτου για ολίγους -ελαχίστους-, ανέργους και αστέγους και συσσίτια.
Η Ελλάδα και το πολιτισμικό μοντέλο της απειλούνται από τη μεγάλη εισροή μεταναστών κυρίως από τον αραβικό κόσμο. Μπορούμε να τους αφομοιώσουμε και να τους εντάξουμε; Ή θα πρέπει να ακολουθήσουμε πολιτική κλειστών συνόρων;
Ούτε να τους αφομοιώσουμε ούτε να τους εντάξουμε μπορούμε. Δεν αντέχουν η εθνική υπόστασή μας, η κοινωνία μας, η οικονομία μας, η πολιτισμική ταυτότητά μας τέτοιους αριθμούς. Δεχόμαστε «εισβολή» αλλοφύλων και αλλοεθνών. Αυτή είναι η αλήθεια. Τα άλλα, όπως οι διαλέξεις περί ανθρωπισμού και αλτρουισμού, είναι παραλλαγές «παράδοσης». Δεν είναι στο χέρι μας. Δεν αξίζουν στην Ιστορία των Ελλήνων. Αλλωστε, γιατί δεν δέχονται η Γερμανία, η Γαλλία, η Αγγλία ή άλλη χώρα, π.χ. οι ΗΠΑ, άπειρο αριθμό «λαθρομεταναστών» ή μεταναστών άνευ αδείας ή και προσφύγων;
Γιατί δεν σταματούν την αιτία που παράγει πρόσφυγες; Εν προκειμένω και επί της επικαιρότητας, τον πόλεμο στη Συρία, για τον οποίο Αμερική και Ευρώπη δεν είναι απολύτως ανυπαίτιες!
Το τραγικό τρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι μάς καλεί σε πανευρωπαϊκή ή παγκόσμια εγρήγορση. Να αμυνθούμε. Να εξουδετερώσουμε τον κίνδυνο της παρανοϊκής τρομοκρατίας, των εγκληματιών κατά της ανθρωπότητας, χωρίς να χάσουμε τα κεκτημένα του δημοκρατικού πολιτισμού μας, τις ελευθερίες και τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα. Σε αυτό το κρίσιμο σταυροδρόμι βρισκόμαστε σήμερα. Γιατί δεν ενώνουν τις δυνάμεις τους κατά του ISIS; Κατά των τζιχαντιστών; Τα «έργα» των οποίων (μαζικές δολοφονίες και θεαματικές λαιμοτομήσεις με μαχαίρι) προβάλλουν κατά σύστημα το CNN και άλλα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία;
Τι υπηρετούν; Ποιους εξυπηρετούν; Γιατί αφήνουν μόνη τη Ρωσία; Γιατί τόσο ρηχή και υποκριτική στάση από πλευράς Ευρωπαϊκής Ενωσης; Και η Ελλάδα να πληρώνει τα σπασμένα; Τι σημαίνει αυτή η «καθαρευουσιάνικη» και πολυτελής ορολογία περί «πολιτικής κλειστών συνόρων»; Η πρόκληση είναι: άπειρος αριθμός προσφύγων και «λαθρομεταναστών» ναι ή όχι; Η απάντηση είναι «όχι». Το ίδιο που είπαμε στους Πέρσες τότε (490-480 π.Χ.) και στους Ιταλούς φασίστες (1940).
Διαπιστώνετε ότι, ως κοινωνία, θα καταφέρουμε να αποβάλλουμε αυτή τη δυσανεξία που μας διακρίνει έναντι νόμων και θεσμών;
Ναι, ελπίζω. Φτάνει οι νόμοι να είναι δίκαιοι και οι θεσμοί γεμάτοι από δημοκρατική και ηθική νομιμοποίηση. Οι νόμοι και οι θεσμοί είναι άξιοι απάρνησης και απόρριψης όταν υπαγορεύονται δυναστικά από κάθε λογής τραπεζικά και ολιγαρχικά (ξένα και ντόπια) κέντρα και δεν υπηρετούν τον λαό αλλά τα συμφέροντα αυτών των κέντρων. Παρά ταύτα, αισιοδοξώ και τολμώ. Οπως οι Φιλικοί και ο Κολοκοτρώνης τότε.
Παρά τους όρκους και τους κανόνες της Ιεράς Συμμαχίας να καταστείλουν κάθε εξέγερση παντός υπόδουλου λαού. Οπως κάνει το Διευθυντήριο της Ευρώπης (τρόικα ή κουαρτέτο) σήμερα. Απαιτούνται πίστη στον Θεό και ενότητα του λαού μας.
Στο πεδίο των εθνικών θεμάτων, διακρίνετε ότι η γείτων Τουρκία εκμεταλλεύεται τη δύσκολη θέση της Ελλάδας, προκειμένου να επιβάλει τις αξιώσεις της; Ποια στάση πρέπει να τηρήσει η εθνική διπλωματία;
Ασφαλώς, η Τουρκία εκμεταλλεύεται, προκαλεί και διεκδικεί. Η εθνική άμυνα δεν είναι υπόθεση μόνο της εθνικής διπλωματίας. Είναι υπόθεση της συλλογικής βούλησης και συνείδησης – λαού, πολιτικής, οικονομίας, προπαρασκευής, συμμαχιών, ισχύος, φρονήματος, ενότητος και απόφασης για άμυνα και αποτροπή, ετοιμότητας για θυσία. Αν το ξέρει αυτό ο γείτονας, συμπεριφέρεται αλλιώς. Τα ρητορικά διαβήματα δεν αρκούν. Και, ακόμη περισσότερο, δεν αρκούν οι προσκλήσεις και εκκλήσεις του τύπου «ελάτε, εταίροι Ευρωπαίοι και σύμμαχοι Αμερικανοί, να μας σώσετε εν ονόματι του Διεθνούς Δικαίου». Είναι αυταπάτες και δειλία.
Η οικονομική κρίση θα μπορούσε να αποτελέσει αφορμή για την αποκοπή της Ελλάδας από το υπόλοιπο κομμάτι της ευρωπαϊκής οικογένειας; Μήπως δεν ανήκουμε εν τέλει σε ό,τι αποκαλούμε Δύση, αλλά είμαστε πιο κοντά στο πολιτισμικό περιβάλλον και στις αντιλήψεις μιας ευρύτερης Ανατολής;
Η οικονομική κρίση δεν ήρθε από τον ουρανό, σαν τιμωρία του Θεού. Είναι επίθεση-έφοδος των οικονομικών δολοφόνων του διεθνούς και εγχώριου κεφαλαίου. Τα δάνεια ήταν οι «καραμέλες της αποπλάνησης». Γιατί τα έδιναν αφειδώς, σχεδόν πιεστικά; Γιατί διέκοψαν τη χρηματοδότηση το 2010, με «ξαφνικό θάνατο»; Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Η διαιώνιση της πιστωτικής ομηρίας δεν είναι λύση.
Κάνουμε μια τελευταία προσπάθεια, αφενός, για τη ρύθμιση-μείωση του χρέους (προπαντός των επιτοκίων και του χρόνου εξυπηρέτησης), αφετέρου, για επενδύσεις, ανάπτυξη και οικονομική ανεξαρτησία κατά το δυνατόν. Η ερώτηση περί του «πού ανήκουμε» είναι άσκοπη και κενή περιεχομένου. Ανήκουμε και στη Δύση και στην «καθ’ ημάς Ανατολή». Γεωγραφικά, ιστορικά, οικονομικά, πολιτικά, πολιτιστικά. Αλλού πρέπει να είναι η στόχευση: κατά της ολιγαρχίας, των ομίλων και των κοτζαμπάσηδων, των φεουδαρχών και τιμαριούχων, των πολιτικών τζακιών και βαρόνων και όλων των αρπακτικών που λυμαίνονται τον τόπο, σε συνέργεια με τους ξένους αφέντες, χρόνια τώρα. Αυτό είναι το πάντα επίκαιρο πολιτικό πρόταγμα. Για την πατρίδα και τον λαό. Για την απελευθέρωση.
