Γράφει ο π.Ανδρέας Κονάνος
Μια πιστή Ρωσίδα πήγε στον πνευματικό της στην Ρωσία και του είπε «Πατερ, θέλω να πάρω την ευχή σας να κάνω οικογένεια. Μου δίνετε την ευχή σας; Θέλω να ευχηθείτε για μένα και να με ευλογήσετε. Ήρθε η ώρα είμαι ώριμη πλέον στην ηλικία και θα παντρευτώ».
Και την ρωτά ο πνευματικός «Είσαι έτοιμη να φέρεις στον κόσμο έναν Άγιο. Μπορείς το παιδί που θα μεγαλώσεις να δείξεις ένα τέτοιο κλίμα γύρω σου ώστε να πάρει αυτή την υποψία της Αγιότητας;. Τότε σου δίνω την ευλογία μου.»
Δεν την ρώτησε για άλλα πράγματα. Δεν την ρώτησε αν έχει λεφτά , αν έχει δουλειά, αν έχει τα εξωτερικά στοιχεία που συνθέτουν ένα πετυχημένο γάμο. Της είπε «Μπορείς να εμπνεύσεις Αγιότητα σε αυτό το παιδί ; μπορείς να το κάνεις Άγιο;».
Εννοώντας «Μπορείς εσύ να είσαι Αγία για να δώσεις και στο παιδί αυτή την επιθυμία της Αγιότητας ; Τότε να έχεις την ευχή μου να ξεκινήσεις, αλλιώς το να κάνεις οικογένεια επειδή σε πήραν τα χρόνια, επειδή ήρθε η ηλικία, επειδή όλες οι φίλες σου και οι φίλοι σου έχουν κάνει οικογένεια, δεν είναι σωστό ξεκίνημα. Δεν αρκεί αυτό.».
Πρέπει να ξεκινήσει κανείς με σοβαρότητα αυτή την υπόθεση, με περίσκεψη, με ωριμότητα, και προσευχή.
Πόση ώρα, πόσους μήνες κρατά η κυοφορία ; Εννέα μήνες και τελειώσαμε ; Πέρασαν εννέα μήνες. Κρατήσαμε τόσο καιρό το παιδάκι μας στα σπλάχνα μας, το φέραμε στην ζωή. Και τελειώσες; Όχι. Ναι , το παιδί το έφερες στην ζωή, Άγιο όμως δεν το έκανες ακόμα. Τους δίνεις τροφή μας δεν αρκεί για να χορτάσει. Είναι και ο χαρακτήρας. Του πήρε ωραίο δωμάτιο έβαλες και κλιματιστικό, μπράβο σου.
Έχεις βάλει και ζεστα χαλιά και υπολογιστή. Αλλά χρειάζεται και ποιότητα ζωής το παιδάκι, δηλαδή να βοηθήσεις το παιδί σου να γνωρίσει τον εαυτό του. Να γνωρίσει τον κόσμο γύρω του, να γνωρίσει μέσα από τον κόσμο τον συνάνθρωπο του, να γνωρίσει το Θεό, να γνωρίσει την αλήθεια. Έμαθες το παιδί σου να αγαπάει ; έμαθες στο παιδί σου να προσεύχεται; Έμαθες στο παιδάκι σου να γονατίζει να κάνει θυσίες και να ταπεινώνεται ; του έχεις δείξει εσύ με το δικό σου παράδειγμα τι θα πει ταπείνωση;
Σε έχει δει το παιδί σου να υποχωρείς, να ζητάς συγνώμη ; να χάνεις το δίκιο σου και να μην αντιμιλάς;.
Σε έχει δει το παιδί σου από τα μικρά του χρόνια να αντέχεις στον πόνο χωρίς να διαμαρτύρεσαι , χωρίς να γκρινιάζεις και να αγανακτείς; Σε έχει δει όταν αποτυγχάνεις κάπου να το παίρνεις σαν αφορμή να πλησιάσεις περισσότερο τον Θεό και την ταπείνωση;
Σε έχει δει να παραδέχεσαι ένα ΛΑΘΟΣ σου; Τότε πραγματικά θα ξέρει το παιδί σου γιατί ζει και που πηγαίνει. Θα ξέρει τον σκοπό που ζει σε αυτό τον πλανήτη και θα έχει πραγματικά αληθινούς ωραίους γονείς , οι οποίοι χωρίς να έχουν διαβάσει πολλα παιδαγωγικά , χωρις να ασχολούνται μόνο με το παιδί τους, αλλά με αβίαστο και ξεκούραστο τρόπο μέσα από την δική τους πορεία προς τον Θεό, θα βοηθούν και τα παιδιά τους. Και αυτό είναι πάρα πολύ ευλογημένο και αληθινό .
Είναι μια αγωγή που γίνεται από γενιά σε γενιά με τρόπό αθόρυβο και άδηλο. Δεν φαίνεται αλλά γίνεται και επηρεάζει τον κόσμο όλο.
Από το βιβλίο του π.Ανδρέα Κονάνου «Αγάπη για πάντα».
