Την ιστορία που τώρα θα διηγηθώ μου την είπε ένας δάσκαλος του Δημοτικού μας σχολείου.
«Πέρασαν αρκετά χρόνια, χωρίς ν᾿ αποκτήσουμε παιδί μετά τον γάμο μας με την σύζυγό μου Ειρήνη. Επί τέλους μας έδωσε ο Θεός καρπόν τεκνογονίας, τον Άγγελο.
Έτσι τον βαπτίσαμε. Κάποτε μας αρρώστησε. Τον μεταφέραμε στο νοσοκομείο της εταιρείας Τζεκαμίν. Οι γιατροί τον εθεράπευσαν και επιστρέψαμε στο σπίτι μας. Αλλά, μετά από λίγες ημέρες, επανήλθε η ίδια αρρώστεια με άσχημα συμπτώματα.
Εκείνο το βράδυ, μετά το Μικρό Απόδειπνο, εψάλλαμε με την σύζυγό μου το απολυτίκιο του αγίου Νεκταρίου. Κατόπιν «τραβήξαμε» κομποσχοίνι στο όνομά του για τον μικρό μας Άγγελο. Τότε ακούσαμε τον μικρό να κλαίει και να φωνάζει δυνατά.
Τρέξαμε με την γυναίκα μου στο κρεββατάκι του και το ρωτήσαμε τι συμβαίνει. Εκείνο τρομαγμένο και εντυπωσιαμένο μας είπε: «Ήλθε ένας ευρωπαίος.Ήλθε ένας ευρωπαίος». Εμείς καταλάβαμε ότι ο άγιος Νεκτάριος επισκέφθηκε τον Άγγελό μας.
Εκείνη την νύκτα κοιμήθηκε χωρίς να ξυπνήσει. Εμείς σταθήκαμε πάνω από το κεφάλι του να το κυττάζουμε, μήπως ανέβη η θερμοκρασία και αρχίσει να κλαίη. Όμως μέχρι το πρωί κοιμήθηκε ειρηνικά και χωρίς πυρετό.
Το πρωί σηκώθηκε χαρούμενο κι έτρεξε να παίξει με τα άλλα παιδιά.
Ο Άγιος Νεκτάριος με την παρουσία του ευλόγησε και εθεράπευσε το παιδί μας.
Από τα αρχεία του πατρός Δαμασκηνού Γρηγοριάτου
