Μαλλιάδες ή πνευματικά φαλακροί;

Του Αρχιμ. Παύλου Παπαδόπουλου
Ένας άνθρωπος είχε ωραία και πλούσια μαλλιά. Κάθε πρωί τα χτένιζε με προσοχή. Και τα καμάρωνε! Όμως κάποια στιγμή τα μαλλιά του άρχισαν να πέφτουν. Όχι βέβαια όλα μαζί. Λίγες τρίχες κάθε φορά. Με αποτέλεσμα όλο και λιγόστευαν. Έτσι μετά από λίγο καιρό, άρχισε να φαίνεται η φαλάκρα του. Και τέλος τα μαλλιά του έπεσαν όλα! Και ο άνθρωπός μας έμεινε με μία μόνο τρίχα στο κεφάλι του. Και για να παρηγορείται αυτήν την μία τρίχα, κάθε πρωί την «χτένιζε» με θρησκευτική ευλάβεια.

Μία ημέρα όμως…έγινε το κακό! Μόλις έβγαλε το καπέλο του, τι να δη! Η μοναδική τρίχα της κεφαλής του είχε μείνει μέσα. Κολλημένη στο καπέλο! Κούνησε το κεφάλι του πικραμένος και είπε: «Τι έπαθα, έμεινα φαλακρός!!!»

Θα απορείτε. Μα δεν έβλεπε την φαλάκρα του τόσον καιρό;

Την έβλεπε, αλλά του άρεσε να έχει μαλλιά. Και έτσι καλλιεργούσε μέσα του την ψευδαίσθηση ότι έχει μαλλιά. Έστω και αν αυτά τα μαλλιά ήσαν μία μόνο τρίχα!

Ίσως γελάμε εις βάρος του. Μήπως όμως το ίδιο δεν κάνουν και οι σημερινοί άνθρωποι;

Αδιαφορούν οι γονείς για την χριστιανική ανατροφή των παιδιών τους. Και λοιπόν; Όταν οι νεαροί βλαστοί τους μόλις μπουν στην εφηβεία αρχίζουν να παραστρατούν, να απαξιώνουν αξίες και ιδανικά, να πέτφτουν σε σαρκικές αμαρτίες και όχι μόνο, να ρίχνονται με μανία στις ηδονές,να πέφτουν στα ναρκωτικά, να απομακρύνονται όλο και πιο πολύ από την Εκκλησία, από το θέλημα του Θεού και να επιλέγουν να ζουν μέσα στην αμαρτία και την αμετανοησία, υψώνουν οι γονείς φωνή απογνώσεως:

-Γιατί Θεέ μου; Όλα πήγαιναν καλά. Το παιδί μεγάλωνε φυσιολογικά! Πήγαινε όπου ήθελε, του έδωσα τα πάντα. Διασκέδαζε όπως ήθελε.

Αλήθεια όμως, πήγαιναν «όλα καλά»;;; Ή μήπως απλώς αυτοί αγαπώντας το παιδί τους έμοιαζαν με τον γέρο, που καλοχτένιζε τις λίγες τρίχες πρώτα και την μία και μοναδική στο τέλος, δίνοντας κουράγιο και παρηγοριά στον εαυτό του, ότι είχε μαλλιά;

Δυστυχώς τα μάτια μας ανοίγουν μόνο όταν το κακό προχωρεί τόσο που δεν μας επιτρέπει πια, να τα κλείνουμε, και να βλέπουμε νοερά ψεύτικους κόσμους, όμορφους!

Χρειαζόμαστε λοιπόν κατεπειγόντως «επέμβαση» στο μυαλό. Για διόρθωση. Και θεραπεία. Πως θα γίνει;

Ο άνθρωπος προχωράει πάντοτε σιγά-σιγά. Από τα μικρά πάει στα μεγάλα. Αυτό το είχε καταλάβει πολύ καλά ένα δεκαπεντάχρονο παλικάρι ο Ιωάννης από την Μονεμβασιά. Βρέθηκε με την μάνα του αιχμάλωτος σ’ έναν Τούρκο. Και βάλθηκε ο αγάς να τον τουρκέψει. Και όταν έφθασε η νηστεία του Δεκαπενταυγούστου. Ο Τούρκος δεν του έδινε νηστίσιμα φαγητά, για να χαλάσει ο νέος τη νηστεία της Παναγίας, και να αρχίσει να γίνεται πλαδαρή η συνείδησή του. Αλλά ο Ιωάννης δεν υποχώρησε, δεν κάμφθηκε. Έμεινε δύο και τρεις μέρες νηστικός. Η μητέρα του έλεγε:

-Φάγε παιδάκι μου, να μην πεθάνεις! Αφού δεν το κάνει με την θέλησή σου. Άφησε προσωρινά τη νηστεία. Είναι μικρό πράγμα. Την πίστη να μην χάσουμε. Αυτή είναι το μεγάλο!

-Τι λες μάνα! Αν δεν κρατούμε τα μικρά, πώς θα κρατήσουμε τα μεγάλα;

Μπορείς να μην θαυμάσεις την σοφία του μικρού Ιωάννη;

Μπορείς να μην λυπηθείς για εκείνους που έχουν τετραπλάσια τα χρόνια του, αλλά ούτε το μισό μυαλό του;

Μετά από λίγο ο αγάς θανάτωσε τον Ιωάννη (21 Οκτωβρίου 1773). Και έτσι έγινε νεομάρτυς της Εκκλησίας του Χριστού, μεγάλος ενώπιον Θεού και ανθρώπων.

Το παράδειγμα του μικρού Ιωάννη αλλά και τόσο άλλων αγίων, οσίων και μαρτύρων αποδεικνύει περίτρανα ότι αν δεν μπορούμε να κάνουμε τα δήθεν μικρά αυτά και ασήμαντα που μας λέγει η Εκκλησία μην περιμένουμε να κάνουμε τα μεγάλα και σπουδαία.

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν μικρά και μεγάλα, ασήμαντα και σημαντικά, δευτερεύοντα και πρωτεύοντα, όλα στην πνευματική ζωή έχουν την αξία τους, όλα συμβάλουν στην πνευματική μας πρόοδο. Δεν μπορούμε να ισχυριζόμαστε ότι μόνο κάποια από αυτά που μας προτρέπει η Εκκλησία να πράξουμε είναι σημαντικά και κάποια άλλα όχι. Η Εκκλησία, δηλαδή ο Χριστός μας προσφέρουν έναν τρόπο ζωής, μας προκαλούν αν θέλετε, να ζήσουμε καθολοκληρία όπως θέλει ο Κύριος για το δικό μας καλό, για την δική μας σωτηρία, για την δική μας ολοκλήρωση, που θα μας οδηγήσει στο καθ’ ομοίωσιν.

Με την καθοδήγηση του πνευματικού μας πατρός θα πρέπει να βάλουμε την ζωή μας σε ένα πρόγραμμα. Σε ένα πρόγραμμα “περιποίησης” όχι των μαλλίων μας, όχι της σάρκας μας αλλά της ψυχοσωματικής μας υπόστασης που έχει στην φύση της πνευματικές διαθέσεις. Η πνευματική μας κατάσταση εξαρτάται από εμάς. Η πνευματική μας πρόοδος εξαρτάται από εμάς…

Εάν λοιπόν εμείς αρχίσουμε και κάνουμε συμβιβασμούς με τον λογισμό μας, με το κοσμικό φρόνημα, λόγω της αγάπης που έχουμε στο παιδί μας, στους γονείς μας, στους φίλους μας τότε ας μην αυταπατόμαστε….αρχίζουμε να χάνουμε τα μαλλιά μας, αρχίζουμε να γινόμαστε πνευματικά «φαλακροί».