Μια φράση που θα ταίριαζε απόλυτα στο δράμα του έγκλειστου Ειρηναίου χρησιμοποιεί-μάλλον άθελά του- στην πατριαρχική εγκύκλιό του ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Θεόφιλος. “Η Εκκλησία καταδιωκομένη προσεύχεται υπέρ των διωκτών αυτής, προκαλουμένη σιωπά, συκοφαντουμένη ανέχεται, διά του λόγου αυτής παιδεύει, διά των μυστηρίων αυτής αγιάζει και επιχέει έλαιον και οίνον εις τας πληγάς των ανθρώπων ” αναφέρει μεταξύ άλλων στο πασχαλινό μήνυμά του ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Θεόφιλος.
Ολόκληρο το μήνυμα έχει ως εξής:
«Χριστός εκ νεκρών εγήγερται,
η απαρχή των κεμοιμημένων, ο Πρωτότοκος
της κτίσεως και Δημιουργός πάντων των γεγονότων
την καθαρθείσαν φύσιν του γένους ημών εν εαυτώ ανεκαίνισεν.
Ουκέτι θάνατε κυριέυεις. Ο γαρ των όλων Δεσπότης
το κράτος σου κατέλυσε»,
(Α´ Κάθισμα, Κυριακής
γ´ήχου, Παρακλητικής)
Λαμπροφορούσα σήμερον και δοξολογούσα τον Θεόν η Εκκλησία, εορτάζει την ένδοξον του Χριστού Ανάστασιν. Εορτάζει το γεγονός ότι ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού, ο Ενανθρωπήσας Κύριος ημών Ιησούς Χριστός ο εις την γην επιδημήσας και τους ανθρώπους συναναστραφείς και ευεργετήσας, ο προσενεγκών Εαυτόν θυσίαν διά του σταυρού τω Θεώ και Πατρί διά τας αμαρτίας ημών, ταφείς εις το «καινόν» τούτο μνημείον, «εν ω ουδείς ουδέποτε ην τεθειμένος», (Ιω. 19,41), ανέστη εκ νεκρών.
Αληθώς, ο Χριστός ανέστη. Ο Άδης και ο θάνατος ουκ έσχον εξουσίαν επ᾽ Αυτού. Δεν ηδυνήθησαν να κρατήσουν Αυτόν. Ο Άδης ενόμισε ότι εδέχθη άνθρωπον θνητόν, ίνα καταπίη αυτόν και συνήντησε Θεόν και άνθρωπον, συνήντησε Θεάνθρωπον, τον Υιόν του Θεού και τον Υιόν της Παρθένου. Ο Άδης ηπατήθη και επικράνθη, καθ᾽ότι ο Θεός Πατήρ ανέστησε τον Ενανθρωπήσαντα Υιόν Αυτού. Ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός έλυσε τα δεσμά του Άδου, ανέστη και ανήλθε επί της γης, φέρων μεθ᾽ Εαυτού την σαρκωθείσαν ανθρωπίνην φύσιν Αυτού, ανέστησε τον Αδάμ παγγενή.
Αναστάς ο Κύριος εσύλησε τον Άδην εκ των νεκρών αυτού. Την έλευσιν του Σωτήρος εις τον Άδην είχε προκηρύξει κατ᾽ οικονομίαν θεικήν ο αποτμηθείς την κεφαλήν Ιωάννης ο Βαπτιστής. Τούς δεσμίους του Άδου ηλευθέρωσε ο Χριστός. Εκ του σκότους της βασάνου και της οδύνης του Άδου, μετήλλαξε εις το φως, την χαράν και την τρυφήν του Παραδείσου. Εδέχθη αυτούς πρώτους εις την Βασιλείαν Του μετά τον ληστήν, τον οποίον εποίησε αυθημερόν πολίτην του Παραδείσου. Χριστός «επέστη τοις εν Άδη βοών αυτοίς, εισέλθετε πάλιν εις τον Παράδεισον».
Εις το μυστήριον τούτο ως και εις άλλα της Αγίας Γραφής ο Θεός εκάλεσε τους Αγγέλους του ως συνεργούς. Άγγελος απεκύλισε τον λίθον, διά του οποίου ήτο εσφραγισμένος ο Τάφος. Άγγελος διεκήρυξε το ανήκουστον τούτο μυστήριον εις τας Μυροφόρους γυναίκας, αι οποίαι υπελάμβανον Αυτόν ως νεκρόν. Καί «ήλθον ίνα αλείψωσι Αυτόν αρώμασι», (Μαρκ. 16,1). Πληροφορηθέντες και προστρέξαντες και οι μαθηταί Αυτού «είδον κενόν τον τάφον και τα οθόνια κείμενα μόνα και το σουδάριον, ο ην επί της κεφαλής, ου μετά των οθονίων κείμενον αλλά χωρίς» (Ιω. 20,7). Επί τη θέα του κενού τάφου, παρά την αγγελικήν οπτασίαν και την αναστάσιμον αγγελίαν, λύπη, τρόμος, απορία και έκστασις κατέλαβε την ψυχήν αυτών, «ουδέπω γαρ ήδεισαν την Γραφήν, ότι δεί Αυτόν εκ νεκρών αναστήναι», (Ιω. 20,10). Η λύπη αυτή ευθύς μετετράπη εις χαράν, ότε ο «Κύριος υπήντησεν αυτούς λέγων Χαίρετε», (Ματθ. 28,8) και ότε «των θυρών κεκλεισμένων ήλθεν και έστη εις το μέσον και είπεν αυτοίς ειρήνη υμίν», (Ιω. 20-19), ότε «Λουκά και Κλεόπα συνεπορεύθη και ηυλόγησεν αυτοίς τον άρτον», (Λουκ. 28,8) και ότε «εν πολλοίς τεκμηρίοις παρέστησεν εαυτόν ζώντα, δι᾽ ημερών τεσσαράκοντα οπτανόμενος αυτοίς», (Πραξ. 1,3).
Τελειών ο σταυρωθείς και αναστάς Κύριος «το έργον ο δέδωκε Αυτώ ο Πατήρ, ίνα ποιήση», (Ιω. 17,4) ανελήφθη εις τους ουρανούς και ανεβίβασεν εκεί την προσληφθείσαν κατά την Ενανθρώπησιν Αυτού ανθρωπίνην φύσιν ημών και εκάθισεν αυτήν εκ δεξιών του Πατρός και εθέωσε κατά χάριν.
Εκείθεν απέστειλε εις τους μαθητάς Αυτού Πνεύμα Αυτού το Άγιον. Εν τω φωτί και τη δυνάμει του Πνεύματος τούτου, ούτοι δώδεκα όντες, εκήρυξαν εις τα πέρατα της οικουμένης την αλήθειαν Αυτού. Απεβησαν τα όργανα δι᾽ ων ο Χριστός ίδρυσε την Εκκλησίαν Αυτού εις τον κόσμον.Ίδρυσε την Εκκλησίαν ως απαρχήν της Βασιλείας Αυτού. Η Εκκλησία ως το σώμα Αυτούν επιτελεί επί της γης το έργον Αυτού το σωτήριον. Διδάσκει, αγιάζει, θεραπεύει, παρηγορεί, πτωχούς διατρέφει, φυλακισμένους ελευθερώνει, ασθενείς θεραπεύει, ειρηνοποιεί, απαλύνει και ανακουφίζει τον ανθρώπινον πόνον, νικά τον κόσμον και τον θάνατον. Ως ο Χριστός «έδει παθείν και διά του πάθους Αυτού εισελθείν εις την δόξαν Αυτού», (Λουκ. 24,26), ούτω και η Εκκλησία «διά πολλών θλίψεων δεί εισελθείν εις την Βασιλείαν του Θεού», (Πραξ. 14, 22). Διά τούτο η Εκκλησία καταδιωκομένη προσεύχεται υπέρ των διωκτών αυτής, προκαλουμένη σιωπά, συκοφαντουμένη ανέχεται, διά του λόγου αυτής παιδεύει, διά των μυστηρίων αυτής αγιάζει και επιχέει έλαιον και οίνον εις τας πληγάς των ανθρώπων. Φροντίζει διά τα πνευματικά αυτών χωρίς να παραμελιπη τα υλικά. Μεταδίδει τον άρτον της ζωής εις άφεσιν αμαρτιών και ζωήν την αιώνιον, αλλά και παρέχει τον άρτον τον επιούσιον, εις εκείνους τους οποίους κατέστησε φτωχούς και ενδεείς το άδικον οικονομικόν σύστημα του αιώνος τούτου του απατεώνος.
Η Σιωνίτις Εκκλησία επιτελεί το σωτήριον τούτο έργον του Χριστού εις τους τόπους της εμφανείας Αυτού και δη εις τον τόπον του σταυρού και της αναστάσεως Αυτού. Τούτους τους τόπους διαφυλάσσει ως μάρτυρας της επί γης παρουσίας Αυτού . Εκ των τόπων τούτων και δεί εκ του Φρικτού Γολγοθά και του Ολβίου Τάφου, εκ του οποίου ανέστη ο Κύριος, επιδαψιλεύομεν τας Πατριαρχικάς Ημών ευχάς και Πατριαρχικάς ευλογίας εις παν το ποίμνιον Ημών εις Ισραήλ, Παλαιστινιακόν Κράτος, Ιορδανίαν και Κατάρ και αναφωνούμεν το «ευ παρέστητε» εις υμάς, τους ευλαβείς προσκυνητάς, τους κυκλούντας τον Πανάγιον Τάφον και συνεορτάζοντας μεθ᾽ ημών ταύτην την σωτήριον νύκτα και φωταυγή και δεόμεθα υπέρ ελέους, ζωής, υγιείας, προκοπής, προόδου, ευημερίας υμών και σωτηρίας, αναφωνούντες τον χαρμόσυνον χαιρετισμόν «Χριστός Ανέστη»!
Εν τη Αγία Πόλει Ιερουσαλήμ ΠΑΣΧΑ 2015,
Διάπυρος προς Κύριον Ευχέτης
ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ´
Πατριάρχης Ιεροσολύμων
-120x86.jpg)
