Τo θαύμα του ευγνώμονος ληστού στον Άγιο Πορφύριο Γάζης

Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,
Μέγας Υμνογράφος της των Αλεξανδρέων Εκκλησίας

Ο Άγιος Πορφύριος, του οποίου η Εκκλησία μας τιμά την πανσεβάσμια μνήμη στις 25 Φεβρουαρίου, καταγόταν από τη Θεσσαλονίκη. Από την παιδική ηλικία προτίμησε την πτωχεία του Χριστού, αυτή που πλουτίζει τον άνθρωπο με αρετές, και έφυγε για την έρημο της Αιγύπτου, όπου μόνος θα μπορούσε να ομιλεί μόνον με το Θεό και Πλαστουργέτη του, το εφετό της καρδιάς του.

   Μετά από μια πενταετία αυστηρής σκληραγωγίας στη Σκήτη της Αιγύπτου ο Άγιος Πορφύριος πέρασε στην Παλαιστίνη, όπου ασκήθηκε σε ένα μικρό σπήλαιο της ερήμου του Ιορδάνου. Το ξηρό, όμως, και τραχύ κλίμα της περιοχής έγινε αιτία ασθενείας του και μεταβάσεώς του στα Ιεροσόλυμα.

Εκεί συνδέθηκε φιλικά με τον μετέπειτα βιογράφο του Μάρκο, τον οποίο έστειλε στη Θεσσαλονίκη, για να μοιράσει στα αδέλφια του την πατρική του περιουσία. Στα άγια αυτά μέρη ο Πορφύριος θεραπεύθηκε κατά θαυματουργικό τρόπο. Είδε σε όραμα τον ευγνώμονα Ληστή να κατεβαίνει από το σταυρό του και να τον οδηγεί στον Εσταυρωμένο Ιησού, ο οποίος του παρέδωσε για φύλαξη το Τίμιο Ξύλο.

Υγιής πλέον όσα χρήματα του έφερε από την περιουσία του ο Μάρκος τα διέθεσε ο Πορφύριος στους φτωχούς των Ιεροσολύμων και στα Μοναστήρια της Αιγύπτου. Ο ίδιος μάλιστα, για να ζήσει, εργάσθηκε ως βυρσοδέψης ακολουθώντας το παράδειγμα του Αποστόλου Παύλου, ο οποίος εργαζόταν με τα ίδια του τα χέρια και δίδασκε όλους: « Εργάζεσθε ταίς ιδίαις χερσίν υμών…, ίνα μηδενός χρείαν έχητε» (Α΄ Θεσ. δ΄ 11-12).

Όταν έφθασε σε ηλικία σαράντα πέντε ετών ο Πορφύριος αξιώθηκε, για την πραότητα, τη φιλανθρωπία και τη σοφία του, που φαινόταν από την ικανότητά του να μεταφράζει τα δυσνόητα χωρία της Αγίας Γραφής, να αναλάβει από τον Επίσκοπο Ιεροσολύμων Πράϋλο τη φύλαξη του Τιμίου Σταυρού.

Έτσι διορίσθηκε σταυροφύλακας, αξίωμα που διατήρησε για τρία χρόνια, μέχρι που χωρίς τη θέλησή του χειροτονήθηκε Επίσκοπος Γάζης, και στο πρόσωπό του υλοποιήθηκε το όραμα του Ευγνώμονος Ληστού, του Αγίου του Γολγοθά, του πρώτου ενοίκου του Παραδείσου, που καταλήστευσε και αυτόν με το κλειδί του «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν ελθης εν τη Βασιλεία Σου»