Περί μεμψιμοιρίας…

Γέροντος Επιφανίου Θεοδωρόπουλου

Παρεπονείτο στον Γέροντα κάποιος εξομολογούμενος:

– Πάτερ, στενοχωρούμαι που μου λείπουν χρήματα για να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου, συνεργάτες ικανοποιητικοί για να εργάζομαι επιτυχώς, σύζυγος που να μου δίδει ευτυχία, τέκνα που να με υπακούουν…

Και ο Γέροντας τον διέκοψε:
– Έχεις υγεία;
– Έχω.
– Εισόδημα;
– Καλό.
– Σπίτι;
– Δικό μου.
– Ασφάλιση;
– Πλήρη.
– Ε, καημένε, δεν δοξάζεις το Θεό γι’ αυτά τα οποία έχεις, αντί να στενοχωριέσαι γι’ αυτά που σου λείπουν;

* * *

Ένα βράδυ τον επισκέφθηκε ένα ζευγάρι πνευματικών του τέκνων, γιατρών. Η σύζυγος κατάκοπη από την εργασία της ημέρας λέει:
– Γέροντα, ζωή είναι αυτή; Από τις 6 το πρωί στο πόδι και μόλις τώρα φύγαμε από το νοσοκομείο. Και το φαγητό, κι αυτό όρθιοι. Και αύριο πάλι τα ίδια. Πόσο ν’ αντέξει κανείς;

– Το καλύτερο, παιδί μου, αυτή την ώρα θα ήταν να σκέπτεσαι αυτό το οποίο έχεις. Δηλαδή πρώτα-πρώτα ότι έχεις υγεία. Δεύτερον, με το που είσαι γιατρός, έχεις πραγματοποιήσει μια επιδίωξή σου. Πολλές κοπέλες θά’ θελαν να βρίσκονται στη θέση σου. Προσπάθησαν, αλλά δεν τα κατάφεραν. Τρίτον, ότι έχεις κάνει έναν επιτυχημένο γάμο. Εκατοντάδες γυναίκες στην ηλικία σου θρηνούν πάνω σε ερείπια.

Δυστυχώς εμείς οι άνθρωποι σκεπτόμαστε ό,τι μας λείπει και ποτέ αυτό το οποίο έχουμε. Να! Σκεφθήκαμε ποτέ να πούμε: «Δόξα τω Θεώ» γιατί μπορούμε να πίνουμε νερό; Υπάρχουν πολλοί οι οποίοι δεν μπορούν ούτε να καταπιούν!

Απόσπασμα από το βιβλίο «ΥΠΟΘΗΚΕΣ ΖΩΗΣ από τη διδασκαλία του πατρός Επιφανίου» – Έκδοσις Ιερού Ησυχαστηρίου Κεχαριτωμένης Θεοτόκου Τροιζήνας, σελ. 247-248