Μετά το πένθος τι;

του Γιώργου Καπόπουλου

Η χθεσινή διαδήλωση στο Παρίσι με πρωτοφανή συμμετοχή και με μία παρουσία πολιτικών ηγεσιών σε πρώτη ανάγνωση δίνει ένα μήνυμα ενότητας κατά του φονταμενταλιστικού τρόμου.

Ο Ολάντ δίπλα στον Κάμερον, τον Νταβούτογλου και τον Νετανιάχου, μεταξύ άλλων, είναι η επιτομή της πολιτικής ορθότητας κατά του “κακού”.

Από σήμερα ο καθένας θα γυρίσει στη δουλειά του και την εθνική πολιτική του σκοπιμότητα. Ο Κάμερον στη σκιά του Φάραζ θα ζητά στεγανά σύνορα σε μία προσπάθεια να πείσει τους συμπατριώτες του ότι οι μουσουλμάνοι στη Βρετανία δεν είναι υστερόγραφο της αυτοκρατορίας, αλλά παρενέργεια μίας χαλαρότητας που επιβάλλουν οι Βρυξέλλες.

Κοντά στον Κάμερον και ο Ολάντ, που νιώθει την ανάσα της Λεπέν στην πλάτη του και θα μπορεί πολύ δύσκολα να αντισταθεί στις πιέσεις για αναστολή ή περιορισμό της συνθήκης Σένγκεν.

Κανείς δεν θα έχει το κουράγιο να πει ότι για το κύμα προσφύγων αλλά και για τη ριζοσπαστικοποίηση μουσουλμάνων υπηκόων ευρωπαϊκών κρατών φέρουν βαριές ευθύνες όσοι έπαιξαν με τη φωτιά ανατρέποντας τον Καντάφι και καθιστώντας τη Λιβύη ακυβέρνητη πολιτεία.

Χθες δεν ήταν η ώρα να θυμηθεί η παγκόσμια κοινή γνώμη τα τυχοδιωκτικά παιχνίδια με τους τζιχαντιστές στη Συρία, τα οποία έπαιξε ικανός αριθμός των πενθούντων ηγετών που διαδήλωναν χθες εμβρόντητοι, λες και ο ισλαμικός τρόμος τούς αιφνιδίασε σαν τον ιό του Εμπολα.

Δυστυχώς η διαυγής απαισιοδοξία των κορυφαίων γελοιογράφων του “Charlie Hebdo”, που αποτύπωσαν σαρκαστικά την αποδόμηση και τη διάψευση της βεβαιότητας για ασταμάτητη και μη αντιστρέψιμη πρόοδο της ανθρωπότητας, θα επιβεβαιωθεί τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα.

Η σφαγή της Τετάρτης 7/1 είναι μάννα εξ ουρανού για ακροδεξιούς λαϊκιστές αντιευρωπαϊστές όπως η Λεπέν, ο Φάραζ, το εφιαλτικό εν διαμορφώσει αμάλγαμα του PEGIDA και της Εναλλακτικής για τη Γερμανία (AfD).

Μάννα εξ ουρανού, γιατί μαζί με τον αντιευρωπαϊσμό και την υπόσχεση μίας γης της επαγγελίας, μίας αδύνατης επιστροφής στη χαμένη ευτυχία σε εθνικό πλαίσιο νομιμοποιείται η χρέωση της κρίσης στην Ευρώπη, αλλά και της απαξίωσης του δυτικού μοντέλου εκτός Δύσης στην έμφυτη βαρβαρότητα του άλλου, του διαφορετικού.

Σε αντίθεση με την Αρχαία Ρώμη, που αντιμετώπισε πραγματικούς βαρβάρους, η Δύση σήμερα ως άλλος δόκτωρ Φρανκενστάιν κατασκευάζει τα τέρατα που τη στοιχειώνουν σε πρώτη φάση και σε δεύτερη νομιμοποιεί κάθε αμυντική βαρβαρότητα ως αναγκαίο κακό.