Για πολύ καιρό ο Εφραίμ ζούσε τον βίο της απόλυτης θεοσέβειας κοντά στον επίσκοπο Ιάκωβο…Ήταν λοιπόν ένας νεωκόρος της εκκλησίας της Νίσιβης που ονομαζόταν κι αυτός Εφραίμ.
Βλέποντας αυτός πόσο αγαπητός ήταν ο Εφραίμ στον επίσκοπο, αλλά και σ’ όλο το πλήρωμα της εκκλησίας, γέμιζε με φθόνο. Μια ημέρα λοιπόν, βίασε την … παρθένα θυγατέρα κάποιου αξιωματούχου, και κατόπιν την διέταξε:
«Όταν ο πατέρας σου καταλάβει τι συνέβη και σε κατηγορήσει, να του πεις: Ο Εφραίμ είναι υπεύθυνος, αυτός μου επιτέθηκε και με βίασε, αυτός που όλοι τον θεωρούν άνθρωπο ακέραιο».
Και πράγματι, όταν ο πατέρας της κοπέλας κατάλαβε τι είχε συμβεί, εκείνη έριξε την ευθύνη στον Εφραίμ. Θλιμμένος ο πατέρας της έτρεξε αμέσως στον επίσκοπο και του διηγήθηκε όλη την ιστορία. Ο επίσκοπος έμεινε άφωνος ακούγοντάς τον· και μολονότι άλλοτε θεία οράματα του αποκάλυπταν την αλήθεια, στην περίπτωση αυτή η αλήθεια δεν του φανερωνόταν. Όταν στην συνέχεια η υπόθεση έγινε γνωστή στον λαό, πολύς κόσμος σκανδαλίστηκε εναντίον του Εφραίμ.
Τότε, ο επίσκοπος κάλεσε τον άγιο Εφραίμ και του ανακοίνωσε την κατηγορία εναντίον του. Εκείνος όμως, αφού έμεινε για πολλή ώρα σιωπηλός, είπε: «ναι, πατέρα μου, αμάρτησα, και ζητώ από την αγιότητα σου να με συγχωρήσει». Ο άγιος Ιάκωβος, γνωρίζοντας καλά τον Εφραίμ και τον βίο του, διόλου δεν πίστεψε αυτή την ιστορία, και ζήτησε από τον Θεό να του αποκαλύψει την αλήθεια. Ωστόσο η αλήθεια δεν του αποκαλύφθηκε, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή να φανερωθεί.
Όταν η κοπέλα γέννησε, πήρε ο πατέρας της το παιδί και το πήγε στον άγιο Ιάκωβο. Τότε, αυτός διέταξε τον μακαριστό Εφραίμ να παρουσιαστεί μπροστά του, και όταν αυτός το έκανε, ο πατέρας της κοπέλας του παρέδωσε το παιδί να το αναθρέψει σαν γιο του. Ο μακαριστός Εφραίμ δακρυσμένος είπε στον άγιο: «ναι, πατέρα μου, αμάρτησα, όμως ζητώ από την αγιότητα σου να με συγχωρήσει». Και πήρε το παιδί μαζί του στην εκκλησία.
Βλέποντάς τον, όλοι οι πιστοί έμειναν εμβρόντητοι. Κάποιοι ένιωσαν προσβεβλημένοι από τον Εφραίμ, ενώ άλλοι παρατηρώντας το παιδί προσεκτικά έκριναν άδικη την κατηγορία. Εκείνος τους είπε τότε δακρυσμένος: « αδελφοί μου, να παρακαλέσετε τον Θεό να μου συγχωρήσει αυτήν την αμαρτία». Όμως μετά από λίγες ημέρες, διαπιστώνοντας πως όλος ο λαός είχε σκανδαλιστεί στο έπακρο, ο Εφραίμ φοβήθηκε την ευαγγελική εκείνη διδασκαλία του Κυρίου, που ονομάζει καταραμένο όποιον «σκανδαλίση ένα των μικρών τούτων των πιστευόντων εις εμέ». Τότε ο Θεός, βλέποντας με πόσο μεγάλη καρτερία και χαρά υπέμεινε ο άγιος την κατακραυγή τόσο πολλών ανθρώπων, αποφάσισε να αποκαλύψει σ’ όλον τον λαό την ταπείνωση και την αρετή του, ώστε να καταισχυνθεί ο Σατανάς και οι υπήκοοί του.
Την αγία ημέρα της Κυριακής, μετά την θεία Ευχαριστία, ο Εφραίμ πλησίασε τον επίσκοπο Ιάκωβο, με το παιδί κρυμμένο κάτω από το πανωφόρι του, και του ζήτησε την άδεια να ανέβει στο βήμα. Εκείνος του την έδωσε, και ο Εφραίμ ανέβηκε στο βήμα, ενώ ο συγκεντρωμένος λαός τον κοιτούσε κατάπληκτος. Τότε ο όσιος Εφραίμ έβγαλε το μικρό από το πανωφόρι του και το σήκωσε ψηλά, κρατώντας το από το δεξί του χέρι, πρός την κατεύθυνση του θυσιαστηρίου, λέγοντας μεγαλόφωνα: «παιδί, στο όνομα του ζώντος Θεού που δημιούργησε τον ουρανό και την γη και όλα τα επίγεια και τα επουράνια, σε εξορκίζω να μιλήσεις και να μου πείς ειλικρινά ποιος είναι ο πατέρας σου». Το παιδί άνοιξε τότε το στόμα του και είπε: « ο Εφραίμ ο νεωκόρος». Το ποίμνιο συνταράχθηκε από τον φόβο, και ο επίσκοπος έμεινε άφωνος, κι όλοι ζητούσαν κλαίγοντας συγχώρηση από τον Εφραίμ. Την ίδια στιγμή το βρέφος ξεψύχησε.
Ο πατέρας της κοπέλας αμέσως έπεσε στα πόδια του, και του ζήτησε κλαίγοντας συγχώρηση. Τότε, ο άγιος Ιάκωβος έδωσε άφεση σ’ όλη την εκκλησία. Από εκείνη την ημέρα, όλος ο λαός σεβόταν και εκτιμούσε τον Εφραίμ ακόμη περισσότερο απ’ ότι προηγουμένως. Και ο Σατανάς ταράχθηκε και ντροπιάσθηκε».
( Νέστωρ Καββαδάς, Ο βίος του Εφραίμ του Σύρου, Μετάφραση από τα Συριακά, Εκδ. Θεσβίτης, Θήρα 2007, σ.57-61).
Η ιστορία της Εκκλησίας μας αναφέρει πολλά περιστατικά συκοφαντίας και διαβολής ανθρώπων του Θεού. Εφευρέτης της συκοφαντίας είναι ο πατέρας του ψεύδους, ο διάβολος. Κίνητρα του υποκινούμενου από τον διάβολο συκοφάντη ο φθόνος, η ζήλεια, η υπερηφάνεια, τα σαρκικά πάθη.
Ο συκοφαντούμενος φοβερά δοκιμάζεται και πονά. Η συκοφαντία είναι δάγκωμα αφόρητο της ψυχής κατά τον ιερό Χρυσόστομο. Ο Δαβίδ παρακαλούσε να τον λυτρώσει ο Θεός από τις συκοφαντίες των ανθρώπων.
Εκείνος που συκοφαντεί, μάλιστα με κατασκευασμένα ψέματα, εξοργίζει τον Θεό, εγκαταλείπεται από την Χάρη του και ταπεινώνεται από αυτόν. Όπως λέει ο αββάς Ησαΐας «αυτός που κατηγορεί και εξουθενώνει τον αδελφό του αποξενώνει τον εαυτό του από το έλεος που απολαμβάνουν οι Άγιοι».
Ο λαός δυστυχώς πάντοτε, ιδιαίτερα όμως σήμερα, δέχεται εύκολα σαν αληθινή κάθε συκοφαντία και εύκολα σκανδαλίζεται.
Οι άνθρωποι του Θεού γνωρίζοντας τον μακαρισμό του Κυρίου: «Μακάριοι είσθε όταν σας μισήσουν οι άνθρωποι…και σας χλευάσουν και δυσφημήσουν το όνομα σας εξ αιτίας του Υιού του ανθρώπου…γιατί θα είναι μεγάλος ο μισθός σας (η Χάρη δηλαδή) που θα λάβετε στον ουρανό» υπομένουν καρτερικά, και ειρηνικά φροντίζουν, όσο μπορούν, να διαφωτίσουν όσους είναι ευσκανδάλιστοι. Τα υπόλοιπα τα αναθέτουν στον Θεό. Σηκώνουν τον βαρύ σταυρό και προσεύχονται για όσους τους συκοφαντούν.
Στη θέση αυτή βρίσκoνται το τελευταίο διάστημα αρκετοί Γέροντες. Παρακολουθήσαμε όλοι όσα απίθανα και ανόητα ψέματα και συκοφαντίες κατασκεύασαν οι άνθρωποι μέσω των ΜΜΕ εναντίον των πατέρων. Πάνω απ’ όλους όμως βρίσκεται ο Θεός, ο οποίος κατευθύνει και παραχωρεί κατά το θέλημα του τους διαφόρους πειρασμούς. Οι Χριστιανοί που είναι μαζί τους ας μην αγωνιούν. « εις το τέλος της εξαντλητικής υπομονής επιφαίνεται αισθητά η Χάρις του Θεού».
