Τα περισσότερα αλλά και μεγαλύτερα θαύματα του Γέροντα είναι τα ηθικά θαύματα. Πολλοί άνθρωποι αδιάφοροι θρησκευτικά , άθεοι εκ πεποιθήσεως ,χωρίς ηθικούς φραγμούς, είτε μετά από κάποια μεταθανάτια εμφάνισή του , είτε συχνότερα από την ανάγνωση κάποιου βιβλίου του αναστήθηκαν πνευματικά , εισήλθαν με ζήλο στην Εκκλησία και κάποιοι και στο μοναχικό στάδιο.
Νέος ζούσε στην άγνοια και στην αμαρτία. Όχι τυχαία έπεσαν στα χέρια του οι επιστολές του Γέροντα, και κυριολεκτικά συγκλονίστηκε. Άλλαξε η ζωή του και επιθυμεί τον μοναχικό βίο.
« Εγώ πριν έξι χρόνια » , ομολογεί ένας νέος από τους πολλούς, « ήμουν αναρχικός. Φορούσα σκουλαρίκια και έπαιρνα ναρκωτικά. Κάποιος από την παρέα μου είχε ένα βιβλίο του π. Παϊσίου και μου το έδωσε. Από περιέργεια το ξεφύλλισα , μου κίνησε το ενδιαφέρον και το τελείωσα μέσα σε μία νύχτα. Από τότε άλλαξε η ζωή μου. »
Ο κ. Νικολάου Γεώργιος ,από τους Αμπελόκηπους Αθηνών ,καταθέτει : « Μία Κυριακή του Οκτωβρίου του έτους 1996 εκκλησιάστηκα με φίλο μου στο μοναστήρι του αγίου Ιωάννου Καρέα. Ήθελα να μνημονευθή η μητέρα μου που έκλεινε χρόνο από την κοίμησή της . Ήταν ο πρώτος εκκλησιασμός μου μετά από χρόνια.
Όταν τελείωσε η θεία Λειτουργία, πήγαμε στην έκθεση της Ιεράς Μονής και είδα ένα βιβλίο του γέροντος Παϊσίου. Εκείνη την στιγμή η καρδιά μου φτερούγισε. Αμέσως αγόρασα το βιβλίο και όταν έφτασα στο σπίτι , το πρώτο μου μέλημα ήταν η ανάγνωσή του. Την στιγμή που διάβαζα το ποίημα που υπάρχει πίσω από την φωτογραφία που έστειλε στην μαννούλα του όταν ήταν νέος μοναχός, κάτι άλλαξε μέσα μου.
Άρχισα να κλαίω με λυγμούς , μαλάκωσε η καρδιά μου και άρχισα να λέω μέσα από τα δάκρυά μου : « Θεέ μου, βοήθησέ με και εμένα με τις πρεσβείες του αγίου γέροντος Παϊσίου να γίνω μοναχός! » . Δεν το είχα σκεφθεί, βγήκε μόνο του. ( Το θαυμαστό είναι ότι σήμερα, έξι χρόνια μετά το περιστατικό αυτό, προετοιμάζομαι να γίνω μοναχός! ) .
« Ξαφνικά , ενώ διάβαζα το βιβλίο, χάνω την αίσθηση του χώρου και του χρόνου για λίγα δευτερόλεπτα και βλέπω τον Άγιο γέροντα Παϊσιο να κρατά από το χέρι την μακαρίτισσα μητέρα μου. Συγκλονίστηκα γιατί αυτό που είδα ήταν ολοζώντανο. Το ανέφερα σε διακριτικό γέροντα, ο οποίος είπε ότι ήταν αληθινό και όχι δαιμονική φαντασίωση. Άρχισα πλέον να εκκλησιάζωμαι κάθε Κυριακή και στις Εορτές. Μετά, λίγο πριν τα Άγια Χριστούγεννα του 1966, εξομωλογήθηκα για πρώτη φορά στη ζωή μου και ένιωσα μεγάλη αγαλλίαση μέσα στην ψυχή μου. Ποτέ δεν είχα νιώσει έτσι άλλη φορά. Μόνο ο Χριστός φέρνει την αγαλλίαση στην ψυχή.
« Τον Μάιο του 2002 αξιώθηκα να προσκυνήσω στην « Παναγούδα ». Στο διάστημα της παραμονής μου εκεί, ένιωθα κατά διαστήματα μια άρρητη ευωδία, ακόμη και έξω στην αυλή » .
Από το βιβλίο « Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου»
Ιερομόναχου Ισαάκ
Άγιον Όρος 2004
-120x86.jpg)
