Οι πεζοναύτες που χάθηκαν από την έκρηξη όλμου στο πεδίο βολής της Μαγνησίας, δεν επέλεξαν αυτή τη δουλειά με στόχο να γίνουν πλούσιοι.
Ήξεραν όταν αποφάσισαν να ακολουθήσουν τον “δύσκολο δρόμο” ότι το “καύσιμό” τους για να τα βγάλουν πέρα δεν βρισκόταν στην τσέπη τους, αλλά στην ψυχή τους.
Πεζοναύτης δεν γίνεσαι αν δεν το θες πραγματικά. Και πάρα πολλοί που θέλησαν δεν τα κατάφεραν να γίνουν.
Οι πεζοναύτες είναι από άλλη “πάστα”. Και οι περισσότεροι αν όχι όλοι αποφεύγουν να ασχοληθούν με το πόσα λεφτά παίρνουν, πόσο κόπηκε ο μισθός τους και πως θα τα βγάλουν πέρα. Στο πεδίο των ασκήσεων όλα αυτά δεν έχουν θέση για τους πεζοναύτες.
Εμείς οι υπόλοιποι που δεν είχαμε την θέληση και το κουράγιο να γίνουμε πεζοναύτες θα έπρεπε και πρέπει να σκεφτόμαστε διαρκώς ότι είναι κι αυτοί εργαζόμενοι με οικογένειες και υποχρεώσεις. Εμείς που δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί άνθρωποι δέχονται να θέσουν τη ζωή τους σε κίνδυνο ακόμη και την περίοδο της ειρήνης θα πρέπει να έχουμε πάντα στο μυαλό μας ότι την αξία της προσφοράς τους η Πολιτεία την έχει κοστολογήσει σε κάτι λιγότερο από 800 ευρώ!
Θα το έκαναν και δωρεάν! Είναι γνωστό. Το κάνουν δωρεάν εξάλλου όσοι αποστρατεύονται ή όσοι απολύονται από τις Ειδικές Δυνάμεις εντασσομένοι στους διάφορους συλλόγους που υπάρχουν. Θα το έκανε και ο 19χρονος δεκανέας αν δεν κοβόταν το νήμα της ζωής του τόσο γρήγορα .
Αλλά αυτό δεν μπορεί να αποτελεί την δικαιολογία μας για να τους θυμόμαστε όταν μπαίνουν στα νοσοκομεία και ακόμη χειρότερα στα μνήματα! Χρησιμοποιούμε πρώτο πληθυντικό, γιατί ο υπέρμετρος “αντιμιλιταρισμός” μας αφορά λίγο πολύ όλους κι όχι μόνο τον Σταϊκούρα, τον Πάγκαλο, τον Στουρνάρα, τον Βενιζέλο ,τον Σαμαρά, τον Τσίπρα και πολλούς πολλούς άλλους πρωταγωνιστές του πολιτικού μας συστήματος. Αφορά κι εμάς που από τη μία χειροκροτάμε στις παρελάσεις τα “πράσινα μπερέ”, λέμε “κρίμα” όταν ακούμε για γεγονότα τραγικά όπως το χθεσινό, αλλά δεν θέλουμε να ακούσουμε ότι πρέπει κι αυτοί να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Σε μια κοινωνία η οποία τους έχει εμπιστευτεί την Εθνική της Ασφάλεια αλλά αρνείται πεισματικά να αναγνωρίσει το μέγεθος της προσφοράς τους.
