Μετά από την κατάπαυση της τρικυμίας ο Λουκάς περιγράφει την θεραπεία του δαιμονισμένου στα Γάδαρα (βλ. και Μθ 8,28-34· Μρ 5,1-20). Η ομολογία των δαιμονίων και η εκδίωξή τους από τους χοίρους έρχεται ως απάντηση στο ερώτημα των έκθαμβων μαθητών· «τις άρα ούτός εστιν;» (8,25). Με την υποταγή της δαιμονικής λεγεώνας αποδεικνύεται για άλλη μια φορά η θεική εξουσία του Ιησού, στην οποία υποτάχθηκε η τρικυμισμένη θάλασσα.
Εξελθόντα δε τα δαιμόνια από του ανθρώπου εισήλθον εις τους χοίρους, και ώρμησεν η αγέλη κατά του κρημνού εις την λίμνην και απεπνίγη. (8,33) Με την άδεια του Ιησού, λοιπόν, τα δαιμόνια βγήκαν από τον δαιμονισμένο και μπήκαν στα γουρούνια. Εκείνα τότε τρομαγμένα όρμησαν στον γκρεμό, έπεσαν στην λίμνη και πνίγηκαν.
Σύμφωνα με την πληροφορία που δίνει ο ευαγγελιστής Μάρκος (βλ. 5,13), τα γουρούνια ήταν περίπου δύο χιλιάδες. Ο Κύριος επέτρεψε να πνιγούν για ποικίλους λόγους, όπως:
α) να αποδειχθεί ότι ο σατανάς είναι υπαρκτή οντότητα, πρόσωπο· δεν είναι η προσωποποίηση τού κακού.
β) να αποδειχθεί η καταστροφική μανία των δαιμονίων, που μόνο για το κακό και τον όλεθρο επιστρατεύουν τις δυνάμεις τους.
γ) να γίνει φανερό πόσοι και ποιοί κατοικούσαν τόσα χρόνια στον δυστυχισμένο άνδρα.
δ) να λάμψει για άλλη μια φορά η θεική δύναμη του Ιησού.
ε) να φανερωθεί η πρόνοια του Θεού που και τους κατοίκους της περιοχής φύλαξε από την κακία τόσων δαιμονίων -δεν επέτρεψε να βλάψουν τους ανθρώπους- και τον ίδιο τον δαιμονισμένο προστάτευσε από χειρότερες συμφορές.
στ) να φανεί η αχαριστία των Γαδαρηνών, οι οποίοι μετά από ένα τόσο μεγάλο σημείο, αντί να ευχαριστήσουν τον Κύριο, τον διώχνουν από την χώρα τους.
ζ) να τιμωρηθεί η παρανομία των ιουδαίων, οι οποίοι παρά την απαγόρευση του μωσαικού νόμου (βλ. Λε 11,7· Δε 14,8) ασχολούνταν με την εκτροφή χοίρων. Ήταν μία πολύ αποδοτική επιχείρηση, καθόσον οι Ρωμαίοι που κατοικούσαν στην Παλαιστίνη και το πλήθος των εθνικών που διέμενε στην περιοχή της Δεκαπόλεως ακριβοπλήρωναν το δυσεύρετο στα μέρη εκείνα χοιρινό κρέας. ῎Ηθελε ο Κύριος να δώσει ένα δείγμα της δικαιοκρισίας του, να φανερώσει ότι η δύναμή του δεν ευεργετεί μόνο αλλά μπορεί επίσης, όταν αυτός κρίνει, να τιμωρεί αυστηρά, για τον σωφρονισμό και την μετάνοια των ανθρώπων. Ο Κύριος, όπως παρατηρεί ο Βασίλειος Σελευκείας, «συγχωρεί τα ελάττονα, ιν’ επιγνώμεν τα μείζονα». Επιτρέπει κάποιες φορές μία μικρή ζημία, για να μας χαρίσει μεγάλες αποκαλύψεις.
Εξάλλου, είναι αξιοσημείωτο ότι η σοφία του Κυρίου στρέφει τα βέλη των δαιμονίων εναντίον τους. «Ενώ σχεδίαζαν να βλάψουν το έργο του, έπαθαν αυτά την μεγαλύτερη βλάβη. Συνέβη, δηλαδή, το αντίθετο από αυτό που επιθυμούσαν. Έλαμψε η δύναμη του Χριστού και φανερώθηκε η δική τους ασθένεια και κακία», σχολιάζει εύστοχα ο Ζιγαβηνός.
