Των Δώδεκα Αποστόλων
Ομιλία τoυ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου
Η ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΗ
.Η θρησκεία μας, αγαπητοί μου, είνε η μόνη αληθινή. Ελευθερώνει από την αμαρτία, οδηγεί στην αιώνιο ζωή. Οι άπιστοι θα μας πούν· Εύκολα το λέτε, έχετε όμως αποδείξεις;
Η πίστις μας έχει άπειρες αποδείξεις. Μία από αυτές είνε οι απόστολοι, τους οποίους εορτάζουμε. Θα προσπαθήσω να σας δείξω, ότι η ζωή, η διδαχή και το τέλος των αποστόλων βεβαιώνουν, ότι η θρησκεία μας είνε αληθινή.
Το έργο δύσκολο, τα μέσα φτωχά. Ο Κύριος κάλεσε τους αποστόλους σε έργο δύσκολο. Όπως δύσκολο είνε να πας κόντρα με το ρεύμα, να ξερριζώσης ένα αιωνόβιο πλατάνι, να κάνης το βουνό πεδιάδα, τόσο και ακόμη πιο δύσκολο ήταν το έργο των αποστόλων. Γιά το έργο αυτό, την ανατροπή δηλαδή όλου του παλαιού κόσμου, ποιά μέσα χρησιμοποίησε ο Χριστός; Υπήρχαν βασιλείς, στρατηγοί, φιλόσοφοι, πλούσιοι, ισχυροί κατά κόσμον· διάλεξε απ᾿ αυτούς κανέναν για συνεργάτη του; Όχι. Αν έπαιρνε απ᾿ αυτούς, θα έλεγαν ότι με τη δύναμί τους επικράτησε. Αντιθέτως η Εκκλησία είχε όλες τις προϋποθέσεις αρνητικές. Έτσι κανείς δεν μπορεί να πη ότι η νίκη της οφείλεται σε ανθρώπινη υποστήριξι. Ο απόστολος Παύλος θαυμάζει πως με αδύναμα μέσα ο Χριστός τα βάζει με τον κόσμο και λέει· «Τα μωρά του κόσμου εξελέξατο ο Θεός ίνα τους σοφούς καταισχύνη, και τα ασθενή του κόσμου εξελέξατο ο Θεός ίνα καταισχύνη τα ισχυρά…» (Α´ Κορ. α´27). Καί ένας εκκλησιαστικός συγγραφεύς, ο Βασίλειος Σελευκείας, λέει· Όπως θαυμάζεις ένα γιατρό, που με τιποτένια μέσα κάνει τον άρρωστο καλά, έτσι είνε θαυμαστός ο Θεός, που με τέτοια όργανα, ανθρώπους απλοικούς και αγραμμάτους, θεράπευσε τα τραύματα του πεπτωκότος ανθρώπου.
Νέα δημιουργία. Όπως αυτός που χτίζει σπίτι δε βάζει τις πέτρες στην τύχη, αλλά κάθε πέτρα έχει τη θέσι της, έτσι και στην αγία Γραφή κάθε λέξι είνε διαλεγμένη. Η αγία Γραφή λοιπόν, προκειμένου να περιγράψη τη δημιουργία του σύμπαντος, λέει στο 1ο κεφάλαιο της Γενέσεως, ότι ο Θεός «εποίησε», δημιούργησε, τα όντα (Γεν. 1,1,7,16,21,25,27,31). Την ίδια όμως λέξι χρησιμοποιεί και στο 3ο κεφάλαιο του Μάρκου, όταν περιγράφει την κλήσι των αποστόλων· δε λέει «εκάλεσε», αλλά λέει «εποίησε»· «και εποίησε δώδεκα, ίνα ώσι μετ᾿ αυτού» (Μαρκ. γ´14). Δεν χρησιμοποιεί τυχαίως η κατά λάθος τη λέξι αυτή. Το έργο που είχε να κάνη τώρα ο Χριστός ήταν μια νέα δημιουργία. Καί πράγματι· το να πάρης έναν άνθρωπο μέσα απ᾿ τη διαφθορά και να τον υψώσης στη ζωή της χάριτος είνε μια νέα δημιουργία. Είνε ανθρωποποιός η θρησκεία μας, δημιουργεί αληθινούς ανθρώπους. Υπηρέται αυτού του έργου θα εγίνοντο οι απόστολοι. Δεν ήταν όμως έτοιμοι· έπρεπε κι αυτοί προηγουμένως να καταρτισθούν. Αυτό λοιπόν που έκανε σ᾿ αυτούς ο Χριστός, το να τους καταρτίση και να τους ετοιμάση για τον ευαγγελισμό του κόσμου, ήταν κάτι δυσκολώτερο από τη δημιουργία του ηλίου και των αστέρων. Πνευματικοί ήλιοι και πνευματικοί αστέρες ήταν αυτοί. Λένε, ότι κάποιος γλύπτης είδε ένα μάρμαρο πεταμένο μεσ᾿ στις λάσπες. Ενώ οι άλλοι το περιφρονούσαν, αυτός το πήρε, το καθάρισε, άρχισε να το δουλεύη, και μετά από αρκετό διάστημα με τη σμίλη του έβγαλε μέσα από αυτό έναν άγγελο. Καί ο Χριστός πήρε τα λιθάρια τα πεταμένα και τα έκανε τους «δώδεκα θεμελίους» της Εκκλησίας του κατά την Αποκάλυψι (κα´14).
Γεύσις ουρανού. Οι απόστολοι αξιώθηκαν να δοκιμάσουν τη χάρι του Θεού, να γευθούν τον ουρανό, και αυτή τη γεύσι μετέδωσαν. Όσο έμειναν κοντά στον Κύριο, ρούφηξαν σα σφουγγάρι την αλήθεια του, μάζεψαν το άρωμά του. Είδαν και άκουσαν θαύματα πρωτάκουστα, διδασκαλία ανεπανάληπτη, αγιότητα που «εκάλυψεν ουρανούς» (Αμβ. 3,3). Αυτά θησαύρισαν στην καρδιά τους. Καί τη γλυκύτητα που δοκίμασαν δεν την κράτησαν μόνο για τον εαυτό τους. Ο Σαμψών είδε κάποτε μέσα από μία σιαγόνα ψόφιου λιονταριού να τρέχη μέλι. Το δοκίμασε κ᾿ έδωσε από αυτό και στους γονείς του να γευθούν (Κριτ. κεφ. 14). Έτσι και οι άγιοι απόστολοι, οι νέοι Σαμψών· βρήκαν μέλι, και είπαν στον κόσμο· «Γεύσασθε και ίδετε ότι χρηστός ο Κύριος» (Ψαλμ. ΛΓ´ 9).
. Μόνο κίνητρο η πίστις. Αν πιάσετε εκατό ανθρώπους στο δρόμο και τους ρωτήσετε, Γιατί τρέχετε; τι κυνηγάτε; θα δήτε ότι ο καθένας έχει κάποιο εφήμερο σκοπό· ο ένας το χρήμα, ο άλλος τη δόξα, ο άλλος «οίστρον ακολασίας» (τροπ. Κασ.). Οι απόστολοι τι κίνητρο είχαν όταν διέτρεχαν τον κόσμο; Μήπως το χρήμα; Ψάξτε τις τσέπες τους. Κάποιος ανάπηρος ζήτησε ελεημοσύνη από τον Πέτρο, κι αυτός είπε· «Αργύριον και χρυσίον ουχ υπάρχει μοι· ο δε έχω τούτό σοι δίδωμι· εν τω ονόματι Ιησού Χριστού του Ναζωραίου έγειρε και περιπάτει» (Πραξ. γ´ 6). Οι σημερινοί κληρικοί μπορούν να πούν «Αργύριον και χρυσίον ουχ υπάρχει μοι»; Πήγε στη Ρώμη κάποιος επισκέπτης παλαιότερα. Ο πάπας του έδειχνε τους θησαυρούς και έλεγε με καμάρι· ―Είχε τέτοια ο Πέτρος; ―Ο Πέτρος, του απαντά ο επισκέπτης, δεν είχε αυτά, είχε όμως κάτι ανώτερο· μπορείς εσύ να επαναλάβης το λόγο του, «Εν τω ονόματι Ιησού Χριστού έγειρε και περιπάτει»;… Ποιό λοιπόν το κίνητρο των αποστόλων; το χρήμα; Όχι. Μήπως η δόξα; Ο Παύλος λέει στο σημερινό απόστολο· «Ως περικαθάρματα του κόσμου εγενήθημεν, πάντων περίψημα έως άρτι» (Α΄ Κορ. δ´ 13). Τούς περιφρονούσαν, τους κολλούσαν ρετσινιές. Μήπως κίνητρο ήταν οι ηδονές; Ούτε να φάνε ούτε ν᾿ αναπαυθούν προλάβαιναν.
«Υποπιάζω μου την σάρκα και δουλαγωγώ» (ε.α. θ´ 27), βεβαιώνει ο Παύλος. Ποιό λοιπόν ήταν το κίνητρό τους; Η πίστις. Η πίστις, ότι αυτό που κηρύττουν είνε η αλήθεια.
. Υπέγραψαν με το αίμα τους. Το πιστεύω των αποστόλων δε βγήκε από μελέτες και γραφεία· βγήκε μέσα απ᾿ το καμίνι της ζωής και της δοκιμασίας.Καί τέλος το υπέγραψαν με μαρτύριο, με το αίμα τους. Σύμφωνα με το μηναίο ο Πέτρος σταυρώθηκε με το κεφάλι κάτω και ο Παύλος αποκεφαλίσθηκε, στη Ρώμη και οι δυό. Ο Ανδρέας έφθασε στο Βυζάντιο και κατέληξε στην Πάτρα, όπου σταυρώθηκε χιαστί. Ο Ιάκωβος του Ζεβεδαίου φονεύθηκε στα Ιεροσόλυμα απ᾿ το μαχαίρι του Ηρώδου. Ο Φίλιππος σταυρώθηκε στη Μικρά Ασία. Ο Βαρθολομαίος σταυρώθηκε στις Ινδίες, όπου επίσης μαρτύρησε και ο Θωμάς πληγωμένος από λόγχες. Ο Ματθαίος κάηκε ζωντανός στην Ιεράπολι της Συρίας. Ο Ιάκωβος του Αλφαίου σταυρώθηκε από τους απίστους. Ο Θαδδαίος η Λεββαίος η Ιούδας Ιακώβου κρεμάστηκε στην πόλι Αραράτ και ξεψύχησε από βέλη που του έρριξαν. Ο Σίμων η Ναθαναήλ σταυρώθηκε στην Αφρική. Ο Ματθίας μαρτύρησε στην Αιθιοπία. Όλοι είχαν μαρτυρικό το τέλος, εκτός μόνο του ευαγγελιστού Ιωάννου, που έγραψε στην Πάτμο την Αποκάλυψι. Όλοι, με τη ζωή, τη διδασκαλία, το έργο και το μαρτύριό τους, βεβαίωσαν την αλήθεια της πίστεώς μας.
Με τι άνθη να τους στεφανώσουμε, αδελφοί μου; «Ποίοις πνευματικοίς ασμασι» να τους «επαινέσωμεν»; (στιχ. εσπ. κθ´ Ιουν.). Μαζί με κάποιον διδάσκαλο της Εκκλησίας λέμε· Τι να σας ονομάσουμε, άγιοι απόστολοι; μέλισσες; όρη; ποταμούς; καρποφόρα δένδρα; αετούς; σάλπιγγες; γεωργούς; λέοντας πυρ πνέοντας; Άτλαντες; Εγώ θα τους παρομοιάσω με δύο εικόνες. Η μία είνε οι ψαράδες, και η άλλη πρόβατα Ιησού Χριστού. «Ιδού εγώ αποστέλλω υμάς ως πρόβατα εν μέσω λύκων», τους είπε ο Κύριος (Ματθ. ι´ 16). Φανταστήτε δώδεκα προβατάκια να τα ρίξουν στις χαράδρες του Γράμμου και του Βιτσίου· οι λύκοι δε θ᾿ αφήσουν ούτε κόκκαλο. Καί όμως εδώ, όχι μόνο δεν κατέβαλαν οι λύκοι τα πρόβατα του Χριστού, αλλ᾿ αυτά με την αγιότητα και την αγάπη τους μετέβαλαν τους λύκους και τους έκαναν κι αυτούς αρνιά. Καί πραγματοποιήθηκε η προφητεία του Ησαίου «Καί συμβοσκηθήσεται λύκος μετ᾿ αρνός» (Ησ. ΙΑ´ 6). Είνε δυνατόν λύκος να βόσκη μαζί με αρνί; Αυτό το θαυμαστό έγινε.
. Ας τιμήσουμε τους αποστόλους. Όταν στον τελευταίο πόλεμο τ᾿ αεροπλάνα του Χίτλερ απειλούσαν το Λονδίνο, η Αγγλία σώθηκε από λίγους αεροπόρους που απεμάκρυναν τους Γερμανούς. Τότε ένας Άγγλος πολιτικός είπε· «Ποτέ δεν ωφείλοντο τόσο πολλά σε τόσο λίγους». Αλλ᾿ αυτό που είπε εκείνος για τους αεροπόρους, ισχύει πολύ περισσότερο για τους αποστόλους. Η ανθρωπότης οφείλει το παν στους δώδεκα ψαράδες της Γαλιλαίας.
Είθε η ιεραποστολή να ξανανθίση, η πατρίδα μας να γίνη πάλι έθνος ιεραποστολικό, και νέοι Πέτροι και Παύλοι να τρέξουν να κηρύξουν Ιησούν Χριστόν· ον, παίδες, υμνείτε και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας· αμήν.
† επίσκοπος Αυγουστίνος
