Δεν ξέρω πως ακριβώς να αρχίσω αυτό το μήνυμα.
Πριν σας καταθέσω τη μαρτυρία μου προσεύχομαι το Άγιο Πνεύμα να με φωτίσει και η μαρτυρία μου αυτή να βοηθήσει όσο γίνεται περισσότερους ανθρώπους να γνωρίζουν τον Κύριο. Με λένε Rϋstϋ και είμαι γεννημένος το 1987 από μουσουλμανική οικογένεια.
Παρ’ όλο που οι γονείς μου δεν επέμεναν σ’ αυτό, από 6 ετών παρακολούθησα μαθήματα μελέτης του Κορανίου και απόκτησα πολλές γνώσεις σχετικά με το Ισλάμ.
Το περιβάλλον μου ήταν μουσουλμανικό και τα άτομα που με συμβούλευαν ήταν από τα πιο αφοσιωμένα στο Ισλάμ. Για το λόγο αυτό, αρχικά, προχωρούσα με ταχείς ρυθμούς προς την Ισλαμική θρησκεία και πίστευα βαθειά στο Θεό. Όσο μεγάλωνα πλήθαιναν οι αναζητήσεις μου και αποκτούσα όλο και περισσότερες γνώσεις. Αργότερα έγινα μέλος κάποιων πολύ φανατικών κοινοτήτων όμως δεν μπορούσα εκεί να βρω το Θεό που αναζητούσα. Δεν με ικανοποιούσε η λατρεία, δεν με ανέπαυε. Αντιμετώπισα δυσκολίες πνευματικές και υλικές. Είχα προβλήματα με την οικογένειά μου και το φιλικό μου περιβάλλον που μαζί με τα ψυχικά προβλήματα με οδηγούσαν στο γκρεμό.
Οι άνθρωποι της κοινότητάς μου δεν παρακολουθούσαν τηλεόραση, δεν διάβαζαν εφημερίδα ούτε και είχαν κάποια άλλη κοινωνική δραστηριότητα. Γι’ αυτούς τα πάντα ήταν αμαρτία και λάθος: το φλερτ, η μουσική, το τραγούδι, το ποδόσφαιρο, η συζήτηση με άτομα του αντιθέτου φύλου και όλα τα παρόμοια απαγορεύονταν αυστηρά. Όμως εγώ σκεφτόμουν διαφορετικά από αυτούς. Διέφερα σαφώς στο εξής: δεν έκανα ποτέ αυτά που έκαναν και δεν προσάρμοσα ποτέ τη ζωή μου στα πιστεύω τους. Με άλλα λόγια δεν ήμουν φανατικός. Το καθετί το μετρούσα, το περνούσα από το μυαλό μου, το κριτίκαρα, το εξέταζα. Βλέποντας αυτή την τακτική μου πολλοί αντιτίθονταν και με προειδοποιούσαν: Μου έλεγαν «Θα πάθεις κάτι κακό!», «Ο Θεός θα σου δώσει ένα χαστούκι» ή κάτι παρόμοιο. Ασκούσαν πάνω μου πνευματική τρομοκρατία. Όμως επειδή δεν είχα γίνει σαν αυτούς άρχισα να ερευνώ βαθύτερα το Ισλάμ επειδή ακριβώς η ψυχή και το μυαλό μου δεν συμφωνούσε με όλες αυτές τις πρακτικές. Το αποτέλεσμα ήταν να απαλλαγώ από τα ταμπού μου και να βρεθώ στο δρόμο της αθεΐας. Τα προβλήματα και οι στεναχώριες που ζούσα εκείνη την εποχή με οδηγούσαν στην αυτοκτονία. Είχα αποφασίσει να βγάλω από την καρδιά και το μυαλό μου την έννοια του Θεού.
Συνέχισα να ερευνώ αλλά δεν μπορούσα να γεμίσω το κενό της ψυχής μου. Άρχισα να ερευνώ τον χριστιανισμό και τον Ιησού Χριστό. Έστειλα e-mail σε μια εκκλησία εξηγώντας ότι αντιμετωπίζω μεγάλες δυσκολίες, ότι δεν βρίσκω εσωτερική ανάπαυση, δεν ξέρω σε τι να πιστέψω, δεν ξέρω τι να κάνω κι ότι θέλω να γνωρίσω το χριστιανισμό. Μου ήρθε σε λίγο μια απάντηση: με προσκαλούσαν στην εκκλησία. Την Κυριακή πήγα στην εκκλησία και βρέθηκα μπροστά σε μια υπέροχη συνάθροιση. Βίωσα όμορφα συναισθήματα αλλά στο κεφάλι μου στριφογύριζαν πολλά ερωτηματικά. Είχα χάσει την πίστη μου στο Θεό. Από αυτούς τους ανθρώπους που με αντιμετώπισαν με μεγάλη αγάπη ζήτησα μια Καινή Διαθήκη. Μου έδωσαν και τη διάβασα για ώρες πολλές. Προσπάθησα να την καταλάβω. Παράλληλα συνέχισα να συναντιέμαι με αυτούς τους ανθρώπους. Ξανακέρδισα την πίστη μου στον Θεό. Σκεφτόμουν πως ήταν άδικο να Τον «σβήσω» μονοκοντυλιά και να Τον πετάξω από τη ζωή μου. Τελικά αποδέχτηκα τον Ιησού ως σωτήρα μου και πίστεψα ότι πέθανε για τις δικές μου αμαρτίες. Δυστυχώς, εξαιτίας της μουσουλμανικής πίστης της οικογένειας και του περιβάλλοντός μου προέκυψε κάτι οδυνηρό: απειλήθηκα από τους δικούς μου, σκοτίστηκε το μυαλό μου και για λίγο καιρό έμεινα μακριά από τον Κύριο. Εγώ λέω πως ήμουν εξωμότης.
Αργότερα προσπάθησα να μαζέψω το μυαλό μου και να σκεφτώ. Εν τω μεταξύ γνωρίστηκα με τους γονείς του ατόμου που με είχε καλέσει στην Εκκλησία. Το παράδοξο είναι πως αυτούς τους ανθρώπους τους ήξερα από παλιά, ήταν παλιοί μας γείτονες. Ο Κύριος τους έφερε στη ζωή μου εκ νέου κάτω από άλλες συνθήκες. Αυτό το ηλικιωμένο ζευγάρι με αγαπούσε πολύ και με συμβούλευε σε όλα τα θέματα και με βοηθούσε. Ο άντρας είχε σαν εμένα κριτικό και ερευνητικό πνεύμα και ήταν αντικειμενικός. Είχα κερδίσει έναν υπέροχο σύντροφο, το ίδιο έλεγε συνεχώς κι εκείνος για μένα. Με αυτό το ζευγάρι μίλησα για την Αγία Γραφή, για το χριστιανισμό, για τον Ιησού Χριστό και για πολλά άλλα θέματα, ώρες ολόκληρες. Με άκουσαν υπομονετικά χωρίς να με βαρεθούν. Ήθελα να προσέλθω εκ νέου στον Ιησού, την αξία του οποίου δεν είχα γνωρίσει. Όμως αντιμετώπιζαν αρνητικά πολλά φαινόμενα. Δεν ήθελα να μείνω μακριά από το Θεό. Ήθελα να γνωρίσω το Θεό που έδωσε τη ζωή Του για μένα, να κοιτάξω το Θεό που με αγαπούσε περισσότερο κι από μένα τον ίδιο και να πάρω δύναμη από Αυτόν! Ο Θεός «χρησιμοποιούσε» αυτούς τους ανθρώπους για μένα. Μέσω αυτών ήθελε να με βοηθήσει.
Άρχισα να μελετώ βαθύτερα τη Γραφή στο σπίτι αυτών των ανθρώπων επειδή η αδελφή μου είχε κάψει 3 Καινές Διαθήκες μου ή τις είχε πετάξει στα σκουπίδια. Μου το είπε η ίδια. Μου απέμεινε μια Αγία Γραφή. Για να μην μου την πετάξει κι αυτή αναγκαζόμουν να τη μελετάω στο σπίτι αυτού του ζεύγους. Έμεινα έκπληκτος από τις θαυμαστές προφητείες. Δεν κατάφερα να κρύψω την έκπληξή μου μπροστά σε ποικίλα βιβλικά γεγονότα. Σκέφτηκα καλύτερα, μετάνιωσα και ζήτησα το έλεος του Κυρίου. Του είπα ότι Τον αγαπώ πολύ κι ότι τον αποδέχομαι ως Σωτήρα μου. Ήμουν μπροστά σε μια νέα σελίδα, δεν είχε νόημα να κοιτάω πίσω και να στενοχωριέμαι.
Πέρασαν μήνες. Περίμενα ένα σημάδι από το Θεό. Επηρεάστηκα από τις απίστευτες μαρτυρίες που διάβασα σε αυτό το φόρουμ. Όταν τις διάβαζα έλεγα: «Κύριε, ας γινόταν να είμαι μαζί Σου και να δω κι εγώ τη Δόξα Σου και να σε προσκυνήσω!» και προσευχόμουνα.
Ένα βράδυ όλη η οικογένειά μου κοιμόταν, μόνον εγώ ξενυχτούσα. Καθόμουν στον καναπέ και σκεφτόμουν βαθιά. Όλα τα φώτα ήταν κλειστά. Έκλεισα τα μάτια μου, έβαλα τα χέρια μου στο στήθος μου και δόθηκα στην προσευχή. Ζήτησα κάποιο σημάδι από το Θεό, Του είπα ότι Τον θέλω κοντά μου. «Θεέ μου, προστάτευσε με από τον πονηρό, μείνε κοντά μου και δείξε μου ότι είσαι μαζί μου» επανέλαβα αρκετές φορές πολύ ένθερμα. Όταν ένιωσα την ανάγκη να ανοίξω τα μάτια μου έλαμψε μπροστά μου ένα ολόλαμπρο Φως σε σχήμα ανθρώπου. Τρόμαξα πολύ όμως η καρδιά μου γέμισε χαρά! Ο Θεός μου, είχε δείξει ότι είναι κοντά μου κι ότι δεν θα με εγκαταλείψει. Γεμάτος χαρά Τον ευχαρίστησα ένθερμα.
Όλα πάνε κατ’ ευχήν και προοδεύω στην οδόν του Κυρίου. Μόλις ο Κύριος μπήκε στη ζωή μου, συνέβησαν πολλές αλλαγές. Παλιότερα νευρίαζα εύκολα και έβριζα. Τώρα όμως λυτρώθηκα από αυτή την κακή συνήθεια. Αυτό ήταν πολύ δύσκολο για μένα αλλά ο Κύριος ήταν μαζί μου και με βοήθησε να νικήσω το πάθος μου. Και πολλά άλλα σαν αυτό άλλαξε ο Κύριος. Όσα ευχαριστώ και να του πω είναι λίγα. Αλληλούια!
Πόσο ευτυχείς είναι οι περιπατούντες την Οδόν του Κυρίου και οι πιστεύοντες εις Αυτόν!
Θέλω να πω κάτι σε όσους διαβάζουν αυτό το γραπτό μου: Υπάρχει ένας Θεός που έδωσε τη Ζωή Του για σας, αναστήθηκε την Τρίτη ημέρα και σας αγαπάει περισσότερο από τον ίδιο σας τον εαυτό. Σας αγαπάει πολύ. Αναζητήστε Τον και βρείτε Τον!
Οφθαλμοί Κυρίου επί δικαίους, και ώτα αυτού εις δέησιν αυτών
(Ψαλ.33:16)
-120x86.jpg)
