Ο γέροντας Αρσένιος Παπατσιόκ γεννήθηκε στις 15 Αυγούστου 1914 στην Γιαλόμιτσα. Τον Ιανουάριο του 1947 έγινε δεκτός ως δόκιμος στην μονή Κόζια,ενώ τον Ιανουάριο του 1949 πήγε στην Σιχαστρία όπου ηγούμενος ήταν ο γέροντας Κλεόπας Ιλίε. Τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους τον έστειλαν στη Μονή Κόζια όπου και εκάρη μοναχός, έχοντας ως πνευματικό ανάδοχο τον γέροντα Πετρώνιο Τανάσε (νυν ηγούμενος της Σκήτης Τιμίου Προδρόμου – Αγίου Όρους).
Το 1950 μετά από επιθυμία του πατριάρχη Ιουστινιανού ο οποίος ήθελε να μετατρέψει τη μονή σε λάυρα του ρουμανικού μοναχισμού,στάλθηκε στη Μονή Σλάτινα. Στις 26 Σεπτεμβρίου 1950 χειροτονήθηκε ιερέας και για 8 χρόνια ήταν υποτακτικός του γέροντα Κλεόπα Ιλίε. Την 14η Ιουνίου 1958 συνελήφθη από τους κομμουνιστές και καταδικάστηκε σε 20ετή κάθειρξη περνώντας από τις πιο σκληρές φυλακές.
Από το 1976 ‘ηταν πνευματικός στη Μονή της Υπεραγίας Θεοτόκου στο Τερκιγκιόλ-Κονστάντσα. Εκοιμήθη την 21 Ιουλίου 2011
Συνομιλώντας με τον π.Αρσένιο
-Παρακαλώ να μας εξηγήσετε αυτό που λέει ο άββας Αμμωνάς στο γεροντικό:«Πρέπει να ”γκρεμίσεις” τον εαυτό σου για να τον φτιάξεις από την αρχή»
Να γκρεμίσεις δηλαδή τον παλαιό ανθρωπο για να βάλεις τα νέα θεμέλια. Να γκρεμίσεις δηλαδή τον παλαιό άνθρωπο,την πτώση του Αδάμ που έχει αποτυπωθεί σ’εμάς και που φεύγει με τη βάπτιση. Εαν έπινες να μην ξαναπιείς, να γκρεμίσεις το παλιό που σε είχε κυριεύσει και να γίνεις ένας εν Χριστώ νέος άνθρωπος,κατά τη χριστιανική διδασκαλία. Αυτό μας ενδιαφέρει όχι αν σου εμφανίστηκαν άγγελοι ή κάτι παρόμοιο. Εμένα,επειδή έμεινα στη φυλακή πολλά χρόνια,αλλά και στην έρημο με τον γέροντα Κλεόπα,με ρωτάει ο κόσμος:”Εγιναν θαύματα στη φυλακή;”Εγώ τους απαντάω:”Ναι, έγιναν”.
-Τί θαύμα;
Κανένα!
-Αυτό ήταν το μεγάλο θαύμα ότι δεν έγινε κανένα θαύμα;
Ναι! Στο Αιούντ που ήμουν φυλακισμένος,ήθελαν να με σκοτώσουν. Μ’έβαλαν σ’ένα μέρος παγωμένο σαν ψυγείο. Τρομερό ήταν, τρομερό. Αυτοί είχαν υπολογίσει ότι σε τρεις μέρες θα πεθάνω. Μ’έβαλαν για 3 μέρες,τίποτα. Μ’έβαλαν για 5 μέρες τίποτα. Μέβαλαν για επτά μέρες αλλά δεν πέθανα ούτε τότε. Αυτό δεν ήταν ένα θαύμα; Ημουν εκεί μέσα γυμνός, τελως πάντων, τρομερό, τρομερό. Ωστόσο ήμουν ζωντανός και -ζητώ συγνώμη-είχα μια παιδική αφέλεια και περιέργεια, να δω πως βγαίνει η ψυχή, πως είναι αυτό το πέρασμα στον άλλο κόσμο. Αλλά δεν πέθανα… Και,αλοίμονο μου, με κράτησαν εκεί 14 χρόνια. Με είχαν καταδικάσει σε 40 χρόνια φυλάκιση…
-Τόση ήταν η καταδίκη;
Ναι και μου κόστισε. Σε όποια φυλακή πήγαινα με ρωτούσαν οι κομμουνιστές τι έκανα.”Τίποτα,απαντούσα εγώ”-”Εαν δεν είχες κάνει τίποτα θα σου έριχναν 10-15 χρόνια”;μου έλεγαν. Τέλως πάντων, μας ελευθέρωσαν το 1964 όταν δόθηκε γενική αμνηστία. Και σήμερα θα πήγαινα εκεί αν το ήθελε ο καλός Θεός. Θέλω να πω ότι έζησα τη ζωή τόσο έντονα εκεί, οπου έμεινε βαθιά χαραγμένο επάνω μου ένα ίχνος χριστιανικό
-Ζήσατε εκεί σαν σε μοναστήρι;
Τι μοναστήρι;!Εκει λίγο ψωμί, όσο ένα νύχι ήταν τεράστια ποσότητα!
-Η άσκησή σας ήταν πιο σκληρή από των πατέρων της ερήμου;
Δε μπορώ να κάνω σύγκριση.Εγώ σας λέω τι συνέβαινε εκεί. Δεν μας έβγαλαν τα νύχια αλλά οποιαδηποτε στιγμή μπορούσαν να το κάνουν. Είναι τρομερά δύσκολο να τα διηγείσαι όλα αυτά εαν τα έχεις ζήσει. Τότε εκπλησόμουν. Αναρωτιόμουν.”Θεέ μου υπάρχω; ”Υπήρχα. Όταν με έβγαλαν από τη μεγάλη δοκιμασία -τα κατεψυγμένα δωμάτια- μ’έβαλαν στην απομόνωση. Δεν υπήρχε εκεί τίποτα,τίποτα. Το πάτωμα ήταν καταβρώμικο και τα τζάμια είχαν εκείνα τα κάγκελα. Δίπλα μου υπήρχε ένα κομμάτι μαμαλίγκα (σ.σ πουλέντα) πράσινη,μουχλιασμένη. Το έφαγα και μου φάνηκε σαν να ήταν παντεσπάνι! Δεν είχα τίποτα. Δεν έκανα υπολογισμούς, ζούσα τη ζωή έντονα.
Μια φορά με ρώτησαν πού ηταν πιο δύσκολα στην έρημο ή στην φυλακή; Εγώ τα είχα ζήσει και τα δύο. Εγώ λέω ότι στην έρημο παλεύεις με τον διάβολο και ο διάβολος φοβάται το Θεό.Δεν του επιτρέπεται το παν, έχουμε και έναν φύλακα άγγελο. Τη σχέση με τον άγγελό σου δεν μπορείς να την περιγράψεις ,την ζείς. Το ίδιο και τη σχέση σου με το Θεό. Εκεί λοιπόν στην έρημο πάλευα κατά διαστήματα.
Στη φυλακή όμως αυτοί ήταν άθεοι, σε σκότωναν, δεν υπολόγιζαν τίποτα. Σε μισούσαν σαν τον μεγαλύτερο εχθρό τους, επειδή έτσι τους μάθαιναν. Είχα την ατυχία ο πρώτος μου φύλακας να είναι ένας Ούγγρος. Πολύ κακός. Εγώ γενικά με τους Ουγγρους δεν τα πήγαινα καλά. Μια μέρα μου λέει:«Θα σε κάνουν πατριάρχη».
-Προσπαθούσε να σας δελεάσει;
Nαι,βέβαια προσπαούσε να με δελεάσει. Λες και εγώ τον πίστεψα. Αλλά εμένα με θεωρούσαν αρχηγό, είχα ένα όνομα εκεί στη φυλακή. Μια φορά μας μάζεψαν για να μας μιλήσουν οι συγκρατούμενοι που είχαν πουληθεί. Άρχισαν να μας μιλάνε για τον Μεσαίωνα. Τότε εγώ, έτσι κοντούλης όπως με βλέπετε σηκώθηκα και φώναξα: «Άκουσε βρε, τι ξέρεις εσύ για τον Μεσαίωνα; Ο Μεσαίωνας ήταν θεοκεντρικός. Τι μας λες και εσύ. Μετά χάθηκα μέσα στο πλήθος. Ήμασταν χιλιάδες. Βέβαια είχαν ανάμεσά μας τους πληροφοριοδότες τους. Ήταν ένα θαύμα που δεν μου έκαναν τίποτα.
(Σε αυτό το σημείο κάνουν μια συζήτηση για τους φακέλους τησ περιφημης Σεκουριτάτε,που ανοίχθηκαν το 2008 όπου βρέθηκαν και ονόματα επισκόπων και έπειτα συνεχίζεται ο διάλογος ως εξής)
-Και τι πρέπει να κάνουμε γέροντα;
Φτιάξε τον εαυτό σου! Αυτη είναι η καλύτερη απάντηση στην ερώτηση αυτή που βάζει κάθε άνθρωπος με λίγη συνείδηση. Φτιάξε την ζωή σου. Γίνε ξανά άνθρωπος.
-Χωρίς να ψάχνεις στα λάθη του άλλου;
Κυρίως αν δεν έχεις αγάπη. Και εαν ακολουθείς την αυθεντική ορθόδοξη γραμμή βλέπεις ότι και εκείνον τον κρατάει ο Θεός. Ο Χριστός λέει ”δεν κουνιέται τρίχα χωρίς τη θέλησή μου ”Εκείνος ξέρει τι σκέφτεσαι, ξέρει ότι κάνεις. Γι’αυτό λέω φτιάξε τη ζωή σου! Και εαν είσαι ένας ήλιος κρυφός από τον κόσμο, ζέστανε τον κόσμο, πες ότι χρειάζεται. Επειδή ο κόσμος με ρωτάει να του πω έναν λόγο και τους λέω: «Να ξέρεις να πεθαίνεις και να ανασταίνεσαι κάθε μέρα».
-Πως δηλαδή;
Να είσαι νεκρός για την αμαρτία! Δεν το δέχομαι αυτό! Καλύτερα να πεθάνω,σου λένε: ’΄Εγώ κοίταξα εναν νεκρό και δεν γίνεται” μου είπαν. Ρώτησε κάποτε έναν γέροντα κάποιο πνευματικό του τέκνο: «Πάτερ,τι είναι η ταπεινοφροσύνη»; «Να βλέπεις τον εαυτό σου κατώτερο από κάθε πλάσμα παιδί μου». «Από κάθε πλάσμα;…και το σκουλίκι πλάσμα είναι». «Και από το σκουλίκι παιδί μου»!
-Πως μπορείς όμως να φτάσεις σ’ένα τέτοιο μέτρο;
Κοίτα να δεις γιατί είπε έτσι εκείνος ο γέροντας: επειδή το σκουλίκι κινείται συνεχώς, ψάχνει τη ζωή. Την ψάχνει για να ζήσει,να δοκιμάσει. Λέει ο Χριστος να είμαστε σοφοί όπως ένα φίδι. Γιατί όπως ένα φίδι. Γιατί μας έδωσε αυτό ακριβώς ως παράδειγμα σοφίας;
-Επειδή εμείς περιφρονούμε τα φίδια …το θεωρούμε κάτι που σέρνεται!
Ναι,αλλά γιατί; Επειδή το φίδι εαν το κόψεις δέκα κομμάτια δεν πεθαίνει. Εαν όμως το χτυπήσεις στο κεφάλι πεθαίνει. Η κεφαλή μας είναι ο Χριστός,να προστατέψουμε την Κεφαλή μας.
Γι’αυτό ο Χριστός είπε«γένεσθε σοφοί όπως οι όφεις», επειδή εαν ”χτυπήσεις τον Χριστό τότε η χάρη του Θεού φεύγει από εσένα και βρίσκεσαι στη διάθεση των πονηρών πνευμάτων”.
(…)Το κεράκι για να φωτίσει πρέπει να κάψει το φυτίλι και το κερί. Συνεπώς για να φωτίσει πρέπει να θυσιαστεί! Αφησε τη γνώμη σου, ξέχνα την κούραση!Δε γίνεται χωρίς θυσία! Ο κόσμος αυτό δεν το βλέπει και δεν τον νοιάζει. Ο σατανάς όμως εαν το δει θα κάνει το παν να σε προκαλέσει ο άλλος. Τον νικάς και σε νικαέι. Μην ξεχνάτε ότι ο σατανάς είναι ελεύθερος! Του επιτρέπει βέβαια ο Θεός αλλά είναι ελεύθερος. Με ρωτούν πολλές φόρες ”πώς να γλυτώσω από τον σατανά” και τους απαντώ” τι θα απογίνουμε χωρίς αυτόν. Αυτός μας προσκαλεί στη μάχη, στον αγώνα χωρίς να το καταλάβει. Με ρώτησαν σε κάποιο βιβλίο ”τι είναι ο διάβολος”; και απάντησα:” ολοι οι διαβολοι…ειναι του διαβόλου”!
Συμπερασματικά τώρα, επειδή δεν έχουμε άλλον χρόνο,ειλικρινά σας λέω, σαν ένας αδελφός που σε λίγο συμπληρώνει τα εκατό του χρόνια: δεν ωφείλω τόσα στα σχολεία που πήγα και μάζεψα γνώσεις και στα λόγια που άκουσα εκεί που εγώ πήγα,όσο μου χρησίμευσε ο πόνος!Τ ότε κατάλαβα γιατί ο Θεός κρατάει τον διάβολο, για να μπορείς να έχεις με έναν αόρατο τρόπο το σπαθί στο χέρι! Δεν είσαι καλός αγωνιστής εαν τρέμει το χέρι σου όταν κρατάς το σπαθί στο χέρι! Δεν επιτρέπεται αυτό, με το σπαθί στο χέρι. Είναι δυνατόν οτιδήποτε εν Χριστώ,οτιδήποτε… Δεν επιτρέπω όμως να είναι κάποιος λυπημένος. Αυτή είναι η μεγαλύτερη νίκη του διαβόλου. Να έχουμε χαρά και εμπιστοσύνη! Πρώτα όμως να έχουμε ταπείνωση. Πόνος,ναι πόνος. Και αν έφυγες από τον κόσμο (στο μοναστήρι), αρνήσου και τον εαυτό σου! Αλλά λέγει: «Αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολούθειτω μοι». Να λοιπόν ο πόνος, δεν γίνεται χωρίς πόνο. Στον μοναχισμό ειδικά, η υποταγή της θελήσεως σου, η υπακοή, είναι η μεγαλύτερη νίκη. Δεν γίνεται όμως χωρίς θυσία, χωρίς Σταυρό. Μη το κυνηγάς αλλά εαν έρθει μην το αρνηθείς. Ο Χριστός δεν ήθελε τον Σταυρό, αλλά αφού ήρθε,τον δέχτηκε. Δεν τον αρνήθηκε! Να κάνεις και εσύ αυτό κατά τη δύναμή σου, γιατί ο Θεός δεν σου δίνει σταυρό πέρα από τις δυνάμεις σου. Ειλικρινά υπέφερα! Ο πόνος μου άνοιξε πολλές μυστικές πορτίτσες. Και τότε έχεις μια σχέση ζωντανη με τον Ουρανό, με την Παναγία η οποία να ξέρατε πόσο κοντά μας βρίσκεται,πόσο πολύ μας αγαπάει και πόσο λυπημένη είναι όταν δεν της ζητάμε τίποτα! Μεγάλο λάθος. Συνεπώς ο πόνος ηρέμησε τη ψυχή μου. Όμως στην κορυφή βρίσκεται η ταπείνωση,στην οικογένεια και στο μοναστήρι.
Φωτογραφίες από την κηδεία του γέροντα Αρσενίου Παπατσιόκ…
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
){kind=link}