Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης: Πως θα αποκτήσετε αυτοέλεγχο και ζήλο

Μήν αφήνεις τόν εαυτό σου ανεπίσκοπο κάθε ώρα. Κάθε ώρα νά εποπτεύεις, νά εξετάζεις, νά ελέγχεις τόν εαυτό σου. Είσαι εν τάξει αυτήν τήν ώρα;

Εσύ ως μοναχός εάν είσαι βιαστής, εάν είσαι αγωνιστής, θά κάνεις έλεγχο στόν εαυτό σου, όλη τήν ημέρα πώς πέρασα;

Ένας ασθενής, δέν τό παρακολουθάει μόνο ο γιατρός: καί ο ίδιος ο ασθενής παρακολουθάει τόν εαυτό του, άν μ’ εκείνα τά φάρμακα πού τού ?δωσε ο γιατρός, πηγαίνει στό καλύτερο. Όχι ο Γέροντας έναν-έναν θά παρακολουθήσει, κι εσύ ο ίδιος θά παρακολουθήσεις τόν εαυτό σου.

Ερώτησα πολλές φορές καί τόν γερο-Ιωσήφ πώς έφτασε σ’ αυτή τήν κατάσταση. Λέει: «Νά σού πώ. Εβάθυνα τόσο πολύ στό «γνώθι σαυτόν». Τί είσαι σύ; Τίποτες, ούτε ένα σκουλήκι δέν είσαι. Τίποτε. Ήρθε η χάρις, σέ σήκωσε, έγινες άγγελος: έφυγε η χάρις, εγύρισες εν αυτώ». Ναί, αλλά δέν μού λές, πώς μπορούμε νά προσελκύσουμε τή χάρη;

Από σάς εξαρτάται νά είναι ομαλός, ησύχιος ο νούς, από σάς εξαρτάται. Δέν εξαρτάται από τόν πειρασμό, άν σάς επιτεθεί ή από τή συμπεριφορά τού συνασκητού σας, τού συγκοινοβιάτου σας. Εσύ ο ίδιος θά γίνεις αίτιος τής σωτηρίας σου, εσύ ο ίδιος θά γίνεις αίτιος τής όχι σωτηρίας σου, από εσένα εξαρτάται. Όταν εσύ θέλεις τή σωτηρία σου καί βιάζεις τόν εαυτό σου, όλα κατ’ ευχήν έρχονται.

Είναι παρατηρημένο ότι, στίς πρώτες ημέρες πού ερχόμεθα στό κοινόβιο, έχουμε ζήλο σάν τόν Άθωνα. Αυτός ο ζήλος προσέξετε νά μή σάς εξασθενήσει, νά μή σβήσει: διότι τότε είναι όχι καλά. Μπορείς αυτό τόν ζήλο νά τόν αυξήσεις, νά τόν μεγαλώσεις; Άξιος επαίνου είσαι. Πρόσεξε όμως μήπως αυτός ο ζήλος, εννοώ ζήλο εις τήν υπακοή, εις τήν ευχή, εις τήν αυτομεμψία, άγρυπνος στήν ακολουθία, μή σέ πάρει ο ύπνος, στό δωμάτιό σου: νά επιβλέπεις τόν εαυτό σου, όλα αυτά θεωρούνται ζήλος. Άν ο ζήλος ψυχρανθεί, τότε δέν βαδίζεις καλά. Γι? αυτό διόρθωσε τόν εαυτό σου, νά μήν ψυχρανθεί αυτός ο ζήλος, αυτή η θερμότης.

Μακάριος είναι εκείνος ο αδερφός, ο οποίος διατηρεί τόν ζήλο από τήν αρχή μέχρι τό τέλος τής ζωής του. Διότι δέν ξέρεις πόσα χρόνια θά ζήσεις στό μοναστήρι. Μπορεί νά ζήσεις πέντε χρόνια, μπορεί νά ζήσεις δέκα, μπορεί νά ζήσεις καί πενήντα, δέν γνωρίζεις πόσα χρόνια. Έ, αυτός είναι άξιος επαίνου, ο οποίος διατηρεί τόν ζήλο του από τήν αρχή μέχρι τό τέλος τής ζωής τού ακμαίο.

Τήν σήμερον ημέρα δύσκολα, δύσκολα είναι.

Ερχόμουνα μία φορά μέ τόν γερο-Παντελεήμονα τών Παχωμαίων, τόν αρχιγραμματέα. Καί μού λέει ότι, είχε πάει μία φορά στό Γρηγοριάτικο τό κονάκι, αλλά δέν θυμάμαι ποιός ήταν αντιπρόσωπος. Αφού μιλήσανε, «τώρα θά πάω στήν Κοινότητα», λέει.

– Πάμε μαζί, Γέροντα.

– Όχι , λέει, Παντελεήμων, όχι.

– Γιατί;

– Νά πάω απ’ τό κονάκι μέχρι τήν Κοινότητα, λέω τούς χαιρετισμούς τής Παναγίας.

Είδες πώς βιάζονται οι πατέρες!

Γέρων Εφραίμ Κατουνακιώτης – Λόγοι Διαδαχής