Η Ιερά Μονή Αγίου Αντώνιου Σιάπκας, απέχει 12 χιλιόμετρα από το χωριό της Καστανιάς και 20 χιλιόμετρα από την πόλη των Σερβίων.
Πρόκειται για φρουριακής αρχιτεκτονικής Μοναστήρι, σύμφωνα με το βυζαντινό πρότυπο και, ως οικοδομικό σύνολο, ήταν ένα μικρό κάστρο.
Η ιδιοκτησία του Μοναστηριού υπαγόταν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης. Επρόκειτο δηλαδή για ένα ίδρυμα Σταυροπηγιακό, με την εποπτεία όμως της επισκοπής Σερβίων. Ήταν κοινόβιο, με πολλούς μάλιστα μοναχούς και, όπως προκύπτει από διάφορα έγγραφα, το 1750 εγκαταλείφθηκε και οι μοναχοί μετακόμισαν στους Δεμεράδες, όπου είχαν Μετόχιο.
Η περιουσία του ήταν τεράστια. Πέρα από τμήματα της Σιάπκας, τσιφλίκια του Μοναστηριού ήταν η «Βουβάλα», το «Φαρμάκι» και η «Βούρπα». Σήμερα σώζονται μόνο τμήματα της εισόδου (πρόκειται για δίφυλλη πόρτα), η εικόνα του Αγίου Αντωνίου, μέρος από το αρχονταρίκι και το ηγουμενείο, μερικά κελιά και μια βυζαντινή βρύση, με χαραγμένα τρία γράμματα «αωβ=1802» (ημερομηνία κατά την οποία χτίστηκε η βρύση). Υπάρχουν ακόμη δυο τεράστιες αλυσίδες, στις οποίες έδεναν τους ψυχικά ασθενείς.
Ο Άγιος Αντώνιος ήταν θεραπευτής ειδικών ασθενειών. Όσοι είχαν προβλήματα, έρχονταν στο Μοναστήρι, δένονταν με τις αλυσίδες και ζητούσαν την προστασία και τη βοήθεια του Αγίου. Υπήρχαν και σπάνιες βυζαντινές εικόνες και αγιογραφίες, οι οποίες όμως υπέστησαν σημαντική φθορά με το πέρας του χρόνου. Κάθε χρόνο, στις 1 Σεπτεμβρίου, γίνεται το θρησκευτικό πανηγύρι. Η συμβολή του Μοναστηριού υπήρξε τεράστια σε όλους τους απελευθερωτικούς αγώνες.
){kind=link}