Υπομονή – Αναμονή Σοφίας

Ο άλυπος βίος είναι δημιούργημα της φαντασίας και μόνο. Δεν μπορεί ο άνθρωπος να βρίσκεται σε κατάσταση χαράς και αρμονίας εσαεί.

Η ζωή μοιάζει με ένα κέντημα που έχει δυο όψεις, την ίσια και την ανάποδη. Τρυπάς με το βελόνι την ανάποδη για να βγεις στην ίσια. Έτσι μας κάνει και η ζωή.

Μας κεντά με πόνο μέσα από τον οποίο βγαίνει στην ίσια πλευρά κάτι. Στις δύσκολες όμως ώρες της οδύνης ο άνθρωπος ζητά, σχεδόν πάντα, να αποδράσει. Θέλει να λιποτακτήσει. Να βγει έξω από την ένταση. Έτσι κάποτε μεταφέρεται νοερά σε κόσμους γαλήνιους. Φτιάχνει ένα παράδεισο και μπαίνει εκεί μέσα για να ξεχαστεί.

Να σβήσει έστω και προσωρινά τη φωτιά που τον καίει. Άλλοτε ζει τον πόνο μοιρολατρικά. Παραδίνεται. Το ποτάμι της λάβας που ξεχύθηκε γίνεται εκούσια ο τάφος του. Άλλες φορές πεισμώνει. Δεν το δέχεται. Επαναλαμβάνει συνέχεια χωρίς να παίρνει απάντηση από κανένα «Γιατί σ’ εμένα, γιατί τώρα, γιατί έτσι;»

Η υπομονή ακούγεται ως συμβουλή βγαλμένη μέσα από το χρονοντούλαπο μιας άλλης εποχής, μυρισμένο στη μούχλα. Φαίνεται σαν παραίτηση και σαν στάση, σαν επιλογή απελπισίας κάποιου που παραδίνεται στον εχθρό χωρίς καν συνθηκολόγηση.

Η υπομονή όμως είναι το αγκωνάρι που στηρίζει τη ζωή εκεί που πάει να ρημάξει. Είναι δύναμη ασάλευτη μπροστά στον κατακλυσμό που απειλεί με αφανισμό τα πάντα. Είναι αναμονή στο χρόνο, ωσότου έρθουν καλύτερες μέρες. Όπως όταν φυσούν αέρηδες και το δέντρο λυγίζει για να μην σπάσει, περιμένοντας εν υπομονή το δροσερό αεράκι για να το φρεσκάρει και όπως η βάρκα στο γιαλό που λικνίζεται στην ανεμοζάλη γιατί τυχόν αντίσταση θα σήμαινε βύθισμα, περιμένοντας ούριο καιρό για να σχίσει περήφανα την επιφάνεια του νερού, έτσι και η υπομονή λογαριάζεται.

Σαν αναμονή σοφίας στην ακαταστασία των καιρών, σαν κίνηση στον κατάλληλο χρόνο, σαν ελπίδα για καλύτερο ήλιο, σαν βεβαιότητα ότι η σελίδα θα γυρίσει και ο ουρανός θα ημερέψει. Σαν στέρεη πεποίθηση ότι ο Θεός θα απλώσει το χέρι Του.

Εσύ όμως, απ’ τη μεριά σου, σκοτίζεσαι. Τα θέλεις όλα. Και τα θέλεις τώρα. Τα θέλεις όπως τα σχεδίασες και όχι όπως έρχονται. Δες όμως το λουλούδι. Φτάνει στις ομορφιές του μετά που περνούν από πάνω του ήλιος ζεστός, αέρας δυνατός, βροχή κάποιες φορές ασταμάτητη. Μα αυτό εκεί∙ αναμένει εν υπομονή την πλήρη ανθοφορία του.

Και τι θα γίνει αν μέσα από την υπομονή δεν βγει κάτι καλό; Αν δεν βγει κάτι καλό θα βγει κάτι καλύτερο. Η ωριμότητα και η σοφία. Και το κέντημα που το διαπέρασαν τόσες πολλές βελονιές, αν το δεις απ’ την ανάποδη θα είναι στα χάλια του. Αν όμως το γυρίσεις από μπροστά θα αποκαλυφθεί ένα αριστούργημα. Έτσι κάθε μια βελονιά πόνου, φρόντισε να αφήνει ένα σημαδάκι κάθε φορά για το θαυμάσιο σχέδιο που είναι η ζωή σου.

Υπάρχει άλυπος βίος; Όχι. Και οι βασιλιάδες πονούν, και οι πλούσιοι πενθούν και οι δοξασμένοι βρίσκονται μπροστά στα αναπάντεχα της ζωής. Ο κανόνας δεν έχει εξαιρέσεις. Εκείνο που διαφοροποιεί τα πράγματα είναι η υπομονή, ως στάση ζωής. Δράξε την ευκαιρία που σου δίνει η ζωή με τις βελονιές της και αποτόλμησε. Έτσι εν υπομονή θα προσδοκάς και δεν θα παραιτείσαι. Θα γίνεσαι και δεν θα είσαι. Θα αυξάνεις, δεν θα μένεις στάσιμος. Κι ας φυσούν χίλιοι δύο αέρηδες

Αλέξης Αλεξάνδρου
Διευθυντής στο Γυμνάσιο Καλογερόπουλου, Μέσα Γειτονιάς
Πηγή: Εκκλησία της Κύπρου