Όταν ἀρχίσει ἡ οἰκογενειακὴ ζωή, σύντομα διαπιστώνουν οἱ σύζυγοι ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ συνεχίσουν τὴν κοινή τους πορεία, ἂν δὲν δείχνουν ἀνοχὴ ὁ ἕνας στὸν ἄλλο.
Εἶναι φυσικό. Δυὸ διαφορετικοὶ ἄνθρωποι εἶναι, δυὸ διαφορετικοὶ ἀπέραντοι κόσμοι.
Ὁ καθένας μὲ τὸ δικό του χαρακτήρα καὶ τρόπο, τὶς ἰδιαίτερες συνήθειες καὶ ἐπιδιώξεις, τὶς δικές του ἀρνητικὲς ἐμπειρίες, ἀλλὰ καὶ τὶς δικές του ὄμορφες στιγμές. Δυὸ ψυχὲς μὲ τὶς δικές της πληγὲς ἡ καθεμιά, μὲ τὶς ἰδιαίτερες συγκινήσεις καὶ χαρές, μὲ τὰ ἰδιαίτερα ἐλαττώματα καὶ τὶς ξεχωριστὲς ἀρετές της.
Δυὸ κόσμοι. Ποὺ πρέπει νὰ ζήσουν μαζί, νὰ ζοῦν διαρκῶς μαζὶ καὶ ὄχι ἁπλῶς νὰ συνυπάρχουν, ἀλλὰ νὰ γίνουν τελικὰ ἕνα.
Πῶς μπορεῖ αὐτὸ νὰ γίνει κατορθωτό, ὅταν διαφέρουν μεταξύ τους σὲ πολλά; Μπορεῖ π.χ. ὁ ἕνας νὰ εἶναι ἐκ φύσεως χαρούμενος καὶ ὁ ἄλλος ἐκ φύσεως μελαγχολικός. Ὁ ἕνας ἤπιος καὶ ὁ ἄλλος εὐερέθιστος. Ὁ ἕνας τολμηρὸς καὶ ὁ ἄλλος διστακτικός. Στὶς σχέσεις τους μὲ τοὺς ἄλλους ὁ ἕνας παρουσιάζεται ἴσως ὁμιλητικός, ἐνῶ ὁ ἄλλος λιγόλογος. Ὁ ἕνας κοινωνικὸς καὶ ὁ ἄλλος συγκρατημένος. Πῶς θὰ συμβιβασθοῦν οἱ διαφορὲς αὐτὲς τῶν χαρακτήρων;
Πῶς μποροῦν νὰ μὴν ἔρχονται συχνὰ σὲ ἔντονη ἀντιπαράθεση, ὅταν διαφέρουν καὶ οἱ συνήθειές τους, π.χ. στὸ φαγητό, στὴν ψυχαγωγία, στὸν τρόπο ὀργανώσεως τῆς ζωῆς;
Πῶς θὰ συμβιώνουν ἁρμονικά, ὅταν διαφέρουν στὴν πνευματικότητα, στὴν ψυχικὴ καλλιέργεια, στὴ μόρφωση;
Ὅλες αὐτὲς οἱ διαφορὲς ὑπερβαίνονται εὔκολα, ὅταν ὑπάρχει μεταξὺ τῶν συζύγων ἀληθινὴ ἀγάπη. Ἂν δὲν ὑπάρχει ἀγάπη, τότε καὶ τὸ καλὸ τοῦ ἄλλου δὲν μᾶς φαίνεται καλό. Ὅταν ὑπάρχει ἀγάπη, καὶ τὸ λάθος του τὸ βλέπουμε μὲ συμπάθεια.
Ὅταν ὑπάρχει ἀγάπη, ὑπάρχει ἀνοχή. Καὶ οἱ σύζυγοι μποροῦν, παρ’ ὅλες τὶς διαφορές τους, νὰ ζοῦν ἁρμονικὰ «ἀνεχόμενοι ἀλλήλων ἐν ἀγάπῃ», ὅπως προτρέπει ὁ ἀπόστολος Παῦλος (Ἐφ. Δ ́ 2).
Ἀλλὰ τί σημαίνει νὰ ἀνέχονται ὁ ἕνας τὸν ἄλλο μὲ ἀγάπη;
Πρῶτα-πρῶτα νὰ μὴ μεγαλοποιοῦν τὶς πιθανὲς διαφορές τους. Νὰ μὴν κάνουν, ὅπως λέμε, τὴν τρίχα τριχιά. Ἀκόμη, νὰ μὴ δυσανασχετοῦν γιὰ τὶς διαφορές τους. Δὲν μπορεῖ νὰ εἴμαστε ὅλοι ἴδιοι. Καὶ ἐπιπλέον νὰ ἀποδέχονται τὴ διαφορετικότητα τοῦ ἄλλου μὲ ἐλευθερία. Ὁ ἄλλος δικαιοῦται νὰ εἶναι διαφορετικὸς ἀπὸ μᾶς.
Ὑπάρχει καὶ κάτι ἀνώτερο: νὰ ἀντιμετωπίζουν τὴ διαφορετικότητά τους δυναμικά. Οἱ διαφορές, ὅταν ὑπάρχει ἀγάπη, μποροῦν νὰ συνδέουν τοὺς ἀνθρώπους καὶ ὄχι νὰ τοὺς ἀπομακρύνουν. Ὁ ἐκ φύσεως χαρούμενος καὶ ἐνθουσιώδης χαρακτήρας π.χ. ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ μὲ τὴ σοβαρότητά του θὰ τὸν συγκρατεῖ. Καὶ ὁ ἐκ φύσεως μελαγχολικὸς ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τὸν αἰσιόδοξο, ποὺ θὰ τὸν στηρίζει καὶ θὰ τοῦ δίνει χαρὰ καὶ ἐλπίδα. Ἡ διαφορετικότητα εὐνοεῖ τὴν κοινωνικότητα, διότι ὑπάρχει ἡ ἀνάγκη τῆς ἀλληλοσυμπληρώσεως. Ὁ ἕνας αἰσθάνεται τὴν ἀνάγκη τῆς συμπαραστάσεως τοῦ ἄλλου, καὶ ὅταν καταλαβαίνει ὅτι αὐτὴ τοῦ προσφέρεται μὲ ἀγάπη, εὐγνωμονεῖ. Τὸ ζευγάρι τότε δένεται περισσότερο, διότι βλέπει θετικὰ καὶ τὶς διαφορές, καὶ τὰ ἀντιμετωπίζει ὅλα μὲ ἀγάπη.
Ἡ ἀγάπη μπορεῖ νὰ πετύχει καὶ κάτι ἀκόμη μεγαλύτερο: νὰ ἐμπνεύσει τὴν ἀνοχὴ ὄχι μόνο στὶς διαφορὲς ποὺ μπορεῖ νὰ ἔχει ὁ σύντροφος τῆς ζωῆς, ἀλλὰ καὶ στὶς ἐλλείψεις, τὶς ἀδυναμίες, τὶς ἰδιορρυθμίες, τὰ ἐλαττώματα, τὶς πτώσεις ἀκόμη στὴν ἁμαρτία. Αὐτὰ εἶναι τὰ βάρη ποὺ μᾶς συμβουλεύει ὁ ἅγιος ἀπόστολος Παῦλος νὰ σηκώνουμε, ὅταν προτρέπει:
«Ἀλλήλων τὰ βάρη βαστάζετε, καὶ οὕτως ἀναπληρώσατε τὸν νόμον τοῦ Χριστοῦ» (Γαλ. Σ ́ 2). Τὸ νόμο τοῦ Χριστοῦ, δηλαδὴ τὴν ἐντολὴ τῆς ἀγάπης, τὸν ἐκπληρώνουμε τελείως ὅταν ὑπομένουμε ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου τὶς ἐνοχλήσεις, ποὺ προξενοῦνται ἀπὸ τὰ ἐλαττώματα καὶ τὶς ἐλλείψεις μας.
Κανένας δὲν γεννήθηκε ἅγιος. Οὔτε ζοῦμε σὲ κοινωνία ἀγγέλων, ἀλλὰ σὲ κοινωνία ἀνθρώπων ποὺ ἀγωνίζονται καὶ προσπαθοῦν νὰ βελτιώνονται διαρκῶς καὶ νὰ ὁδηγοῦνται στὴν τελείωση. Μιὰ τέτοια μικρὴ κοινωνία εἶναι ἡ οἰκογένεια.
[i]«Ἀγὼν ἔστω καὶ παλαίστρα ἀρετῆς ἡ οἰκία»[/u], λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Ἡ οἰκογένεια δὲν εἶναι μόνο ἀπόλαυση καὶ ἄνεση. Εἶναι καὶ στίβος μάχης διαρκοῦς, ὅπου παλεύουμε γιὰ τὴν ἀρετὴ καὶ τὴν κορυφαία βέβαια τῶν ἀρετῶν, τὴν ἀγάπη.
Δὲν εἶναι ἁπλὸ πράγμα νὰ μπορεῖς νὰ ἀνέχεσαι, νὰ βαστάζεις τὸ βάρος τοῦ ἄλλου. Προϋποθέτει ἀγώνα καὶ συνεπάγεται κόπο. Εἶναι ὅμως ὡραῖος ἀγώνας αὐτὸς καὶ εὐλογημένος ὁ κόπος του. Καὶ ὅταν ὑπάρχει ἀληθινὴ ἀγάπη, ἀποδύονται οἱ σύζυγοι μὲ ὑπομονὴ καὶ χαρὰ στὸν ἀγώνα αὐτό.
Ἀγωνίζονται νὰ κατανοοῦν «ἀλλήλους εἰς παροξυσμὸν ἀγάπης» (Ἑβρ. Ι ́ 24). Προσπαθοῦν νὰ καταλαβαίνουν ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, νὰ ἀνταποκρίνονται στὶς διάφορες προτιμήσεις, ἀνάγκες ἢ ἀδυναμίες τοῦ ἄλλου, νὰ τὸν στηρίζουν στοὺς πειρασμούς του, ἔτσι ὥστε νὰ αὐξάνει ἡ μεταξύ τους ἀγάπη. «Ὥσπερ γὰρ σίδηρος σίδηρον ὀξύνει, οὕτω καὶ ψυχὴ πρὸς ψυχὴν ὁμιλοῦσα». Ὅπως τὸ ἕνα σίδερο ἀκονίζει τὸ ἄλλο, ἔτσι καὶ οἱ ψυχὲς ποὺ ἐπικοινωνοῦν μεταξύ τους παρακινοῦνται στὸ νὰ αὐξάνουν τὴ μεταξύ τους ἀγάπη.
Ἡ ἀγάπη εἶναι δυναμικὴ καὶ λυτρωτικὴ ἔξοδος ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας καὶ πορεία θυσίας πρὸς τὸν ἄλλο. Ἐκεῖνος ποὺ ἀγαπᾶ δὲν λογαριάζει κόπους. Ἀντίθετα χαίρεται στοὺς κόπους γιὰ τὸν ἀγαπώμενο καὶ πρόθυμα θυσιάζει τὸ δικό του γιὰ νὰ ὑπηρετήσει ἐκεῖνον. Προσπαθεῖ πάντοτε νὰ φέρεται πρὸς τὸν ἄλλο μὲ τὸν τρόπο ποὺ θὰ ἤθελε νὰ φέρεται ἐκεῖνος πρὸς αὐτόν.
Ὅταν ἐπικρατεῖ τέτοια ἀτμόσφαιρα μεταξὺ τῶν συζύγων, δὲν ἔχει θέση καμιὰ σκέψη ἀπομακρύνσεως. Ὁ καθένας εὐγνωμονεῖ τὸν Θεὸ γιὰ τὶς ἀρετὲς τοῦ συντρόφου του καὶ ἐργάζεται μὲ ἐνθουσιασμὸ γιὰ τὶς ἀτέλειές του. Ἐπιπλέον δοξάζει τὸν Θεὸ γιὰ τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἔστειλε στὸ δρόμο τῆς ζωῆς του καὶ δὲν ἐπιτρέπει στὸ διάβολο νὰ διαβάλλει καὶ νὰ δημιουργεῖ ρήγματα.
Ἡ οἰκογένεια συνεχίζει σταθερὰ τὸ δρόμο της μέσα στὸ εὔκρατο κλίμα τῆς ἀγάπης.
Πηγή: Περιοδικό «Ο ΣΩΤΗΡ»
-250x180.jpg)
