Μη φοβηθείς να κάνεις παρέα
μ’ αυτόν που αγαπά
τα ζώα.
Σίγουρα θ’ αγαπήσει
αρχοντικά
και σένα.
Κοντά στο ζώο του έμαθε:
να μη βαριέται,
να αγγίζει με γυμνά χέρια,
να χαϊδεύει,
να μη σιχαίνεται,
να ταΐζει, να ποτίζει,
να σκουπίζει,
να υπομένει,
να χαμηλώνει,
να νιώθει,
να βγαίνει βόλτα κάθε μέρα,
να βγάζει ανθρωπιά από μέσα του,
να ψιθυρίζει λόγια τρυφερά κι ευαίσθητα
– σκέτα ποιήματα,
που δεν τολμά να πει
ούτε στον άνθρωπό του.
Να βγάζει όμορφες ποιότητες
απ’ τον βαθύ πυρήνα του.
Να συγχωρεί ζημιές,
κηλίδες, γρατζουνιές,
αταξίες και δαγκώματα.
Μα και να κλαίει έμαθε
με οδύνη αβάσταχτη
όταν το αυτοκίνητο του ασυνείδητου
έκανε το σκύλο του να σωπάσει
για πάντα,
αιμόφυρτο
στην άσφαλτο της γειτονιάς.
Έζησα λίγες μέρες σ’ ένα σπίτι
που ‘χαν σκυλιά
και χόρτασα κι εγώ αγάπη
παραδείσια.
Ζώα μικρά μετά μεγάλων.
Υγ. : ρώτησα τη νοικοκυρά του σπιτιού να μάθω ποιος εκπαίδευσε το σκύλο.
-Κανείς. Έχει φάει δυο τρεις σφαλιάρες απ’ τον άντρα μου, κι αυτό ήταν. Έμαθε.
