…Να πλησιάζουμε, όσο μπορούμε, όποιον άνθρωπο χρειάζεται σε ο,τιδήποτε τη βοήθειά μας, και να μην τον αφήνουμε παραμελημένο και αβοήθητο.
Με την προθυμία που πρέπει, να δείχνουμε με πράξεις, την εσωτερική μας διάθεση για το Θεό και για τον πλησίον.
Οι πράξεις άλλωστε είναι που αποδεικνύουν την καλή μας διάθεση.
Τίποτα δέν κάνει πιο εύκολο το δρόμο για να Του μοιάσουμε, για να ενωθούμε με το Θεό (γιά τη θέωση, να το πω έτσι), και τίποτα δεν είναι πιο χρήσιμο για να Τον πλησιάσουμε, όσο το έλεος που προσφέρουμε από καρδιάς, με ευχαρίστηση και χαρά, σ’ εκείνους που το έχουν ανάγκη.
Ο Χριστός, μας έδειξε ότι είναι Θεός αυτός που έχει την ανάγκη μας. Λέει στο Ευαγγέλιο: «Αφού τα κάνατε αυτά για έναν από τους άσημους αδελφούς μου τα κάνατε γιά μένα.» Και ο Χριστός που το είπε αυτό είναι Θεός.
Άρα, πολύ περισσότερο θα δείξει ότι αυτός που κάνει το καλό ενώνεται με το Θεό – κι αυτό γίνεται με τη Χάρη του Θεού και με δικό του προσωπικό αγώνα.
Γιατί αυτός ο άνθρωπος μιμείται στην ευεργεσία τον ίδιο τον Ευεργέτη Θεό!
Πηγή: Μάξιμος ο Ομολογητής, «Μικρή Φίλοκαλία της Καρδίας», Εκδόσεις Ακρίτας
-120x86.jpg)
