Αιώνιος θάνατος – «Ες αύριον τα σπουδαία»

Οι άνθρωποι της αμαρτίας και της αμετανοησίας απορρίπτουν τον Χριστόν δι᾽αυτό δεν έχουν ανάπαυσιν και ειρήνην.

Έχουν νομιζομένην ησυχίαν. Η στιγμή της πραγματικής ησυχίας δεν είναι εκείνη που κοιμώμεθα, αλλά εκείνη που κοιμάται ήσυχη η συνείδησίς μας.

Οι άνθρωποι αυτοί, αντί να μετανοήσουν και να σωθούν γίνονται εαυτομάχοι- “αυτοκτονούν”. Ο Χριστός είναι ο μόνος Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων ημών. Η μετάνοια οδηγεί εις την σωτηρίαν, η δε αναβολή αυτής είναι εκ του διαβόλου και έχει ολέθρια αποτελέσματα.

Να μην απελπιζώμεθα, αλλά ούτε να αναπαυώμεθα και να αναβάλλωμε την μετάνοιάν μας. Είπε Γέρων: «Αν σού πη ο λογισμός “έχεις χρόνο να μετανοήσης, μπορείς ακόμη και αύριο”, εσύ να του πης” μετανοώ, αμέσως τώρα, γιατί στη μετάνοια δεν υπάρχει αύριο, αλλά χθες”».

Το βιβλίον του Προφήτου Δανιήλ περιγράφει το τέλος εκείνων που ζούν εις την αμαρτίαν αλλά και αναβάλλουν την μετάνοιάν των: Επάνω εις το γεύμα και το γλέντι, κατά τρόπον θαυμαστόν και ενώπιον όλων των συνδαιτυμόνων, ενεφανίσθησαν δάκτυλα ανθρωπίνης χειρός που έγραψαν στον τοίχο της αιθούσης ανεξήγητες λέξεις: «Μανή, Θεκέλ, Φάρες». Δηλαδή “εμετρήθης, εζυγίσθης και ευρέθης ελλειπής”. Την ερμηνείαν την έδωσε ο Προφήτης Δανιήλ, ο οποίος καλεί τον Βαλτάσαρ (Βασιλεύς της Βαβυλώνος) εις μετάνοιαν.

Το τραγικόν όμως είναι, ότι ο Βαλτάσαρ παρ᾽ ο,τι επίστευσε τον Προφήτην, δεν μετενόησε. Εμπρός εις το γλέντι ανέβαλε τις αποφάσεις του διά την επομένην. «Ες αύριον τα σπουδαία» είπε εις παρομοίαν περίπτωσιν κάποιος άλλος. Αλλά το αύριον δεν ήλθε ποτέ. Την ιδίαν νύκτα ο Βαλτάσαρ εφονεύθη υπό των Μήδων, οι οποίοι κατέλαβον την Βαβυλώνα.

Καί αν έχωμε χαθή λοιπόν εις τον θανάσιμον λαβύρινθον της αμαρτίας, επιβάλλεται δίχως απελπισίαν αλλά και δίχως αναβολήν να ψάξωμε να βρούμε την έξοδον, που οδηγεί εις την Αλήθειαν που είναι ο Χριστός. Όχι επειδή η Αλήθεια χάθηκε – ουδέποτε η Αλήθεια χάνεται -, αλλά διότι εμείς είμεθα χαμένοι.