Το Ξύλο της Ζωής

Άγιος Ιππόλυτος Ρώμης
Αυτό το ξύλο του σταυρού με τρέφει, με στεριώνει με τις ρίζες του, αναπαύομαι κάτω από τους κλώνους του, εγκαταλείπομαι με απόλαυση στην πνοή του…

Αυτό το δέντρο, απλώνεται όσο κι ο ουρανός, υψώνεται από τη γη στους ουρανούς. Αθάνατο φυτό, ορθώνεται στο κέντρο του ουρανού και της γης, στήριγμα γερό του σύμπαντος, δεσμός όλων των πραγμάτων,… περίπτυξη του κόσμου…

Καρφωμένο με τα αόρατα καρφιά του Πνεύματος για να μην ταλαντεύεται στην προσαρμογή του στο θείο, αγγίζοντας τον ουρανό με την κορφή της κεφαλής, στεριώνοντας τη γη με τα πόδια του και, στον ενδιάμεσο χώρο, αγκαλιάζοντας όλη την ατμόσφαιρα με τα απέραντα χέρια του, ήταν ολόκληρο παντού, σε κάθε πράγμα…

[irp posts=”379210″ name=”Η ζωή είναι τέχνη”]

Με την Ανάληψη Του (Εκείνος) μετάδωσε ζωή και δύναμη σε όλα τα πράγματα που τρέμανε, και το σύμπαν ολόκληρο έγινε σταθερό, σα να είχε διεισδύσει σε όλα τα πράγματα αυτή η θεία έκταση και η οδύνη του Σταύρου. Ω εσύ, πού είσαι μόνος ανάμεσα στους μόνους και πού είσαι όλος στο παν, ας έχουν οι ουρανοί το πνεύμα σου και ο παράδεισος την ψυχή σου, αλλά το αίμα σου ας είναι στη γη.