Του Αγίου Νικολάου, του Καβάσιλα: Η ελάττωσις τού κακού γεννά τήν αποχή από τό κακό. Η αποχή από τό κακό είναι η αρχή τής μετανοίας.
Η αρχή τής μετανοίας είναι η αρχή τής σωτηρίας.
Η αρχή τής σωτηρίας είναι η καλή πρόθεσις.
Η καλή πρόθεσις γεννά τούς κόπους.
Αρχή τών κόπων είναι οι αρετές.
Η αρχή τών αρετών είναι τό άνθος τής πνευματικής ζωής.
Τό άνθος τής αρετής είναι η αρχή τής πνευματικής εργασίας.
Η πνευματική εργασία είναι τέκνο τής αρετής καί αυτής τέκνο η συνέχισις καί συχνότης τής εργασίας.
Καρπός καί τέκνο τής συνεχούς καί επιμελούς εργασίας είναι η έξις: (η μόνιμη δηλαδή συνήθεια).
Τέκνο τής έξεως είναι η ποίωσις (νά γίνει δηλαδή η αρετή ένα μέ τήν ψυχή. Φυσική κατάστασίς της).
Η ποίωσις στό καλό γεννά τό φόβο τού Θεού.
Ο φόβος γεννά τήν τήρηση τών εντολών – είτε τών επουρανίων είτε τών επιγείων.
Η τήρησις τών εντολών είναι απόδειξις τής αγάπης πρός τόν Θεόν.
Αρχή τής αγάπης είναι τό πλήθος τής ταπεινώσεως.
Τό πλήθος δέ τής ταπεινώσεως είναι θυγατέρα τής απαθείας.
Η απόκτησις τής απαθείας είναι η πληρότης τής αγάπης, δηλαδή η πλήρης κατοίκησις τού
Θεού σέ όσους έγιναν μέ τήν απάθεια «καθαροί τή καρδία ότι αυτοί τόν Θεό όψονται».
Η ιστορία είναι μιά μακρόχρονη προεργασία τοκετού: εδώ κάτω υφαίνεται αργά τό πνευματικό σώμα μας, όπως τό φυσικό σώμα μέσα στόν κόλπο τής μητέρας.
Αντίθετα όμως απ’ ό,τι τό παιδί μέσα στό μητρικό κόλπο, ο άνθρωπος στήν πορεία του γιά τόν εξαγνισμό, δέχεται πολλές αποκαλύψεις, γιά τή ζωή στήν οποία πρόκειται νά γεννηθεί.
