Όταν ο Άγιος Συμεών, αποφάσισε να υποβληθεί σε σκληρότερη άσκηση, ανέβηκε πάνω σε έναν στύλο και έμενε εκεί, πράγμα πού ήταν πρωτοφανές και πρωτότυπο για την εποχή του.
Οι πατέρες τότε σκανδαλισμένοι για την πρωτότυπη καινοτομία και το υπερβάλλον της ασκήσεως, σκέφτηκαν να τον αφορίσουν από την Εκκλησία και να καταδικάσουν την πράξη του.
Οι γεροντότεροι όμως τους συμβούλεψαν, να πάνε να τον νουθετήσουν εν ειρήνη και να του ζητήσουν να αφήσει την ζωή του στυλίτη και να προσαρμοστεί στο μέτρο της εκκλησιαστικής άσκησης.
Αν το δέχοταν αυτό με ευχαρίστηση, θα αποκαλύπτοταν η ταπείνωση του και πώς αυτού του είδους η άσκηση δεν ήταν διαβολική, αλλά ήταν εκ Θεού. Αντίθετα αν συναντούσαν άρνηση και διαμαρτυρία από τον Συμεών, θα καταλάβαιναν πώς τέτοιου είδους άσκηση, ήταν ζήλος αλαζονείας και να καταδίκαζαν την στάση του.
Πράγματι, οι αββάδες πλησίασαν τον άγιο Συμεών και εν ονόματι της εκκλησιαστικής υπακοής του ζήτησαν να εγκαταλείψει τον στύλο αμέσως.
Ο άγιος, χωρίς γογγυσμό, αντίδραση και χωρίς να ξεστομίσει καν λόγο, χαμήλωσε τα μάτια, τους έβαλε μετάνοια και άρχισε να κατεβαίνει από τον στύλο.
Τότε εκείνοι του είπαν να παραμείνει εκεί, μακάρισαν την άσκηση του, του εξήγησαν πώς είχε η δοκιμασία και ανεχώρησαν χωρίς να τον ξαναενοχλήσουν.
