Όταν φοβόμαστε τόν θάνατο καί δέν φοβόμαστε τήν αμαρτία, έχουμε παιδικό φόβο. Τά μικρά παιδιά φοβούνται τίς μάσκες, δέν φοβούνται όμως τή φωτιά.
Άν τύχει νά βρεθούν κοντά σέ αναμμένο λυχνάρι, απλώνουν απερίσκεπτα τό χέρι τους στό λυχνάρι καί στή φλόγα του. Τήν μάσκα τήν φοβούνται, αλλά τήν πραγματικά φοβερή φωτιά δέν τή φοβούνται.
Έτσι κάνουμε καί εμείς. Φοβόμαστε τόν θάνατο, ο οποίος μοιάζει μέ τήν ευκαταφρόνητη μάσκα, αλλά τήν αμαρτία δέν τή φοβόμαστε, αυτή πού είναι πράγματι φοβερή καί ως φωτιά κατατρώει τή συνείδησή μας. Κι αυτό συμβαίνει όχι εξαιτίας τής φύσεως τών πραγμάτων, αλλά από τή δική μας απερισκεψία. Γιατί άν ξέραμε τί είναι ο θάνατος καθόλου δέν θά τόν φοβόμασταν.
Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: Ο φόβος τού Θεού είναι η ρίζα κάθε καλού έργου. Ούτε ένα λεπτό νά μήν απομακρύνεται από τήν καρδιά μας. Σάν τό κερί ν’ ανάβει καί νά φωτίζει όλους τούς λογισμούς, όλες τίς εσωτερικές κινήσεις τής καρδιάς σας. Αυτός Θά σάς διδάξει νά βαδίζετε σωστά, νά εργάζεσθε τό καθετί ως έργο Θεού. Αυτός θά σάς διδάξει νά στέκεστε, όπως εκείνοι πού βρίσκονται μπροστά στόν βασιλέα.
Αυτός θά σάς διδάξει νά προχωρείτε, όπως προχωρούν εκείνοι πού κρατούν ένα ποτήρι γεμάτο νερό, από τό οποίο δέν πρέπει νά στάξει ούτε μιά σταγόνα. Όταν η εσωτερική ζωή πάρει αυτά τά χαρακτηριστικά, τότε θά συνειδητοποιεί κανείς κάθε απρεπή κίνηση τού νού καί τής καρδιάς. Αμέσως τότε θά εξετάζει τόν εαυτό του ενώπιον τού Θεού καί θά μετανοεί.
«Φόβος ουκ έστιν εν τή αγάπη, αλλ’ η τελεία αγάπη έξω βάλλει τόν φόβον» (Α Ιν. δ’ 18). Η αληθινή αγάπη διώχνει τον φόβο. Φόβο έχουμε όταν η πίστη μας είναι μικρή. Γι αυτό και η εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού Πατέρα, γαληνεύει την ψυχή μας. «Η ζωή μου, η ζωή των ανθρώπων που αγαπώ και της Εκκλησίας ολόκληρης είναι στα χέρια του Θεού, γι αυτό και είμαι ήρεμος. Γιατί τελικά κύριος του κόσμου και της ιστορίας είναι μόνο ο Κύριος».
Στις μεγάλες δοκιμασίες, δοκιμάζονται οι αντοχές μας, η υπομονή μας. Δοκιμάζεται και η πίστη μας και η πνευματικότητά μας. Στις δύσκολες στιγμές κυριαρχεί συχνά μέσα μας ένας φόβος. Και ανάλογα του τι φοβόμαστε, μπορούμε να καταλάβουμε και τι εμπιστευόμαστε. Αν πχ φοβάμαι μην χάσουν την αξία τους οι μετοχές μου, τότε γίνεται φανερό ότι εμπιστεύομαι ιδιαίτερα τα υλικά αγαθά.
Είχαν και οι άγιοι φόβο. Όχι βέβαια μήπως χάσουν περιουσίες. Ούτε καν κι αυτή τη ζωή τους. Φοβόταν μην χάσουν την σχέση τους με το Θεό και τους ανθρώπους. Φοβόταν την αμαρτία και μήπως εξ αιτίας της χάσουν την δυνατότητα να αγαπούν αληθινά, να επικοινωνούν ειλικρινά, να διακονούν τον συνάνθρωπο με ανιδιοτέλεια και αυταπάρνηση. Να καλλιεργούμε αυτόν τον φόβο.
Τον φόβο μη τυχόν απομονωθούμε. Τον φόβο μη τυχόν άνθρωποι που μας χρειάζονται και στηρίζονται σε μας, στερηθούν με δική μας ευθύνη την παρουσία μας. Κι αυτός ο φόβος να γίνεται έγνοια, να μας κινητοποιεί να βρούμε τρόπους να είμαστε εκεί που πρέπει να είμαστε!
Ι. Ν. Αγίας Κυριακής Αμφιθέας-Παλαιού Φαλήρου
