ΘΕΟΣ: Όταν λοιπόν τα πράγματα φτάσουν, από άποψη ανθρώπινης ελπίδας, σε απόγνωση, τότε παρέχει τη βοήθειά Του. Στήριζε τις ελπίδες σου στον Θεό.
Είναι μεγάλη αρετή η ελπίδα στον Θεό. Κανένας από εκείνους που πίστεψαν στο Θεό και περίμεναν την βοήθειά από Εκείνον, δεν εγκαταλείφθηκαν ποτέ.
Είναι αδύνατο να αποτύχει από τον σκοπό του εκείνος, που με όλη τη διάνοιά του στηρίζει τις ελπίδες του στον Θεό και προσφέρει όλα όσα εξαρτώνται από τον εαυτόν του.
Στήριξε την ελπίδα σου στο έλεος του Θεού, χωρίς καμμιά αμφιβολία και οπωσδήποτε θα πετύχεις την εκπλήρωση του αιτήματός σου. Όταν όμως το πετύχεις, μην γίνεις αγνώμων προς τον Ευεργέτη και αχάριστος, αλλά στήσε μνημείο της ευεργεσίας και πρόσφερέ το στον Kύριο, ως ευχαριστήριο ύμνο.
Όταν λοιπόν τα πράγματα φτάσουν, από άποψη ανθρώπινης ελπίδας, σε απόγνωση, τότε παρέχει τη βοήθειά Του. Αυτό έκανε και στην περίπτωση του Γολιάθ (A’ Bασ. Κεφ. 17), αυτό και στην περίπτωση των Αποστόλων. Γι’ αυτό και ο Παύλος έλεγε: «Αλλά εμείς οι ίδιοι νιώθουμε, ότι καταδικαστήκαμε σε θάνατο, για να μην στηρίζουμε την πεποίθησή μας στον εαυτό μας, αλλά στο Θεό που ανασταίνει τους νεκρούς» (B’ Kορ. 1,9).
Δεν απογοητεύομαι, γιατί έχω απέναντί μου την καλύτερη ελπίδα, γιατί σκέπτομαι τον Κυβερνήτη αυτού του σύμπαντος, ο οποίος δεν κατανικά την τρικυμία με την τέχνη, αλλά διαλύει την ταραχή με ένα Του νεύμα. Αν δεν το κάνει αυτό από την αρχή, ούτε αμέσως, είναι τέτοια η συνήθειά Του, να μην καταλύει στην αρχή τα δεινά. Αλλά όταν αυξηθούν και φθάσουν προς το τέλος και οι περισσότεροι απογοητευτούν, τότε συνηθίζει να θαυματουργεί και να παραδοξοποιεί, δείχνοντας τη δύναμή Του και συγχρόνως γυμνάζοντας την υπομονή όσων πέφτουν σ’ αυτά.
Είναι μεγάλη η δύναμη της ελπίδας, που στηρίζεται στον Κύριο. Είναι κάστρο άπαρτο. Είναι τείχος ακαταμάχητο. Είναι συμμαχία ακαταγώνιστη. Είναι λιμάνι ασφαλισμένο. Είναι πύργος απόρθητος. Είναι όπλο αήττητο. Είναι δύναμη ακατάβλητη. Βρίσκει διέξοδο στα αδιέξοδα.
Η ελπίδα, οδηγεί στη μετάνοια και την σωτηρία.
Όπως η άγκυρα σαν κρεμαστεί από το πλοίο, δεν το αφήνει να πηγαίνει εδώ και εκεί, έστω και αν το χτυπούν άπειροι άνεμοι, αλλά το σταθεροποιεί, έτσι και η ελπίδα στον άνθρωπο.
Ο πυγμάχος γενναία υπομένει τα χτυπήματα στο κεφάλι, διότι αποβλέπει προς το στεφάνι της νίκης. Έτσι και εμείς, όταν ατενίζουμε προς τον Ουρανό και προς τα αγαθά του Ουρανού, όσα κακά και αν μας έρχονται, γενναία όλα τα υπομένουμε. Μας ενδυναμώνει η ωραία ελπίδα των μελλοντικών αγαθών.
