Σταχυολογήματα περί σιωπής

«το σιγάν κρείττον εστί του λαλείν»

Ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ λέγει:
«Μην ανοίγεις το στόμα σου και την καρδιά σου στον καθένα, στους χίλιους κι αν ένας καταλάβει».
 
Όσιος Αρσένιος:
Προσευχόταν στον Θεό να του φανερώσει πως να σωθεί, κι άκουσε: «Φεύγε, σιώπα, ησύχαζε».

Αββάς Μωϋσής:
«Ο άνθρωπος που αγαπά τη σιωπή και αποφεύγει τις πολλές κουβέντες, μοιάζει με ώριμο σταφύλι γεμάτο γλυκό χυμό, ενώ ο πολυλογάς μοιάζει με αγουρίδα».

Αββάς Ποιμήν:
«Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που με τα χείλη σωπαίνουν και με το νού τους φλυαρούν, ενώ άλλοι μιλάνε από το πρωί ως το βράδυ κι όμως κρατάνε σιωπή, γιατί τίποτε από αυτά που λένε δεν είναι περιττό και ανώφελο».

«Αυτός που διδάσκει και δεν ποιεί αυτά που λέγει, μοιάζει με κρήνη (βρύση)  που τους άλλους ποτίζει και πλένει και τον εαυτό του δεν μπορεί να καθαρίσει».

«Ζητάμε από τους άλλους την τελειότητα και μείς δεν κάνουμε το παραμικρό. Αν η ζωή μας δεν έχει σχέση με τα λόγια μας και τα λόγια μας δεν ανταποκρίνονται με τη ζωή μας, μοιάζουμε με ψωμί δίχως αλάτι».

Γεροντικό:
Όσιος Εφραίμ ο Σύρος:
«Όποιος θέλει να λέει πολλά, ανοίγει μέτωπα και θα δεχθεί πόλεμο μίσους, όποιος μετρά τα λόγια του θ’ αγαπηθεί σύντομα».

Άγιος Νείλος ο Ασκητής:
«Η άμετρη πολυλογία θα σε λυπήσει και θα όργίσει τους δαίμονες. Η γλώσσα πολλούς κενόδοξους κατέστρεψε».

«Μ’ ένα ποτήρι νερό, μ’ ένα δίλεπτο, μ’ ένα «Κύριε ελέησον», μπορεί να σωθεί ο άνθρωπος. Δεν χρειάζεται να λέει κανείς συνεχώς πολλά».

Όσιος Ιωάννης ο Σιναίτης:
«Πρέπει να δούμε την αιτία απ’ όπου μπαίνει και βγαίνει το αμάρτημα της πολυλογίας. Η πολυλογία είναι θρόνος της ματαιοδοξίας, καθισμένη πάνω της η κενοδοξία προβάλλει και διαφημίζει τον εαυτό της. Η πολυλογία είναι σημάδι αγνωσίας, είσοδος στην κατάκριση, οδηγός στην ανοησία, πρόξενος του ψεύδους, διάλυση της πνευματικής ευφορίας της προσευχής. Είναι αυτή που προκαλεί και δημιουργεί την αδιαφορία για τις αμαρτίες, που εξαφανίζει την προφύλαξη του νού κατά των παθών, που ψυχραίνει την πνευματική θερμότητα και σκοτίζει την προσευχή».

Όσιος Πατήρ:
«Η σιωπή που ασκείται μ’ επίγνωση και διάκριση, είναι:
·         μητέρα της προσευχής,
·         ανάκληση από την αιχμαλωσία των παθών,
·         επιστάτης των λογισμών,
·         σκοπός που παρατηρεί τους εχθρούς,
·         δέσμευση του πνευματικού πένθους για τις αμαρτίες μας,
·         φίλη των καρδιακών δακρύων που είναι καρποί της προσευχής,
·         καλλιεργητής της μνήμης του θανάτου,
·         εχθρός του αδιάκριτου θάρρους,
·         σύζυγος της ησυχίας,
·         αντίπαλος της τάσης να κάνεις τον δάσκολο,
·         μυστική πνευματική πρόοδος,
·         κρυφή πνευματική ανάβαση».